Πριν θρηνήσουμε θύματα…

Όταν το ΕΣΡ οφείλει να αναλάβει αμέσως δράση 

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης 

Σαρανταεπτάχρονος αυτοκτονεί μισή ώρα πριν ξεκινήσει τηλεοπτική εκπομπή, όπου θα ήταν «κατηγορούμενος» για τον βιασμό της δωδεκάχρονης κόρης του. Πρώην αστυφύλακας δολοφονεί την αγαπημένη του αμέσως μετά απ’ τη συμμετοχή της σε τηλεοπτική εκπομπή και αυτοκτονεί. Τριανταεννιάχρονος δημοτικός υπάλληλος προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την οικογένειά του μέσω τηλεοπτικής εκπομπής. Αποτυγχάνει και καταλήγει και αυτός στην αυτοκτονία.
Στην Ελλάδα έγιναν όλα αυτά, δεν έγιναν στην οθόνη του κινηματογράφου. Στην τηλεοπτική Ελλάδα, για να είμαι ακριβής, στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα. Και δεν είχαμε μόνο θανάτους,.. 
είχαμε κάθε είδους μικρές τραγωδίες, να συνοδεύουν το, κυρίαρχο τότε, φαινόμενο των ριάλιτι σόου. Ριάλιτι με την παλιά έννοια, την έννοια του ψυχικού ξεγυμνώματος, όχι τα σημερινά που είναι τραγουδιστικά και εντελώς light εκδοχή της οφθαλμολαγνείας. Πριν από είκοσι χρόνια όμως έπαιζε κανονική ανθρωποφαγία, με το αίμα να ρέει ποτάμι…
Σας θυμίζει κάτι; Σας φέρνει μήπως στο νου κάποιες πρόσφατες εικόνες από τηλεοπτικές εκπομπές που παίζουν με τον ανθρώπινο πόνο; Κάτι φρέσκα καϊνάρια που για να ανεβάσουν τα νούμερα των προγραμμάτων τους είναι έτοιμα για απευθείας μεταδόσεις επιθανάτιων ρόγχων; Κάτι χαμογελαστά κρανία που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ξεφτιλίσουν το σύμπαν, αρκεί να μπουν σε ακόμη περισσότερα σπίτια. Για να σκορπίσουν δηλητήριο και χολή και να πατήσουν επί πτωμάτων.
Δεν θέλω να γράψω ονόματα, γιατί δεν θέλω να διαφημίσω κανένα κτήνος. Θέλω όμως να σημειώσω ότι την περασμένη Δευτέρα που γινόταν η τελετή παράδοσης-παραλαβής του νέου ΕΣΡ, βγήκε ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Νίκος Παππάς και δήλωσε ότι δεν είναι μόνο η αδειοδότηση που πρέπει να ενδιαφέρει το Ραδιοτηλεοπτικό, είναι και το περιεχόμενο που έχει υποφέρει. Σωστή η λέξη και απολύτως ακριβής και αναμένω την προτροπή του υπουργού να την ακολουθήσει η Ανεξάρτητη Αρχή και να πράξει το καθήκον της…
Να κάτσει αυτή τη φορά και να αναλογιστεί που μπορεί να φτάσουμε με την καφρίλα των τηλεοπτικών εκπομπών και να δώσει ένα τέλος στο σίχαμα και στους σιχαμένους. Να το φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, πριν θρηνήσουμε θύματα. Πριν δούμε κανέναν κακομοίρη ή καμιά κακομοίρα να καταφεύγει στην αυτοκτονία όπως το βλέπαμε στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα. Να σταθεί στο ύψος του το Ραδιοτηλεοπτικό και να τα βάλει τα πράγματα στη σειρά και να κόψει και μερικούς αφαλούς. Για να μην πω τίποτε πιο πρόστυχο και το χοντρύνουμε το θέμα...

Υ.Γ.: Αυτά είναι τα σοβαρά, αυτά είναι που πονάνε. Όχι τα φιλάκια ανάμεσα σε ζευγάρια ομοφυλόφιλα. Καταλαβαινόμαστε κύριοι;

newpost-zoornalistas