O Βόλφι: Σκοτεινός ιππότης ή πονηρός Βαλκάνιος πολιτικός;

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Έχει πληθύνει τον τελευταίο καιρό, ιδίως με την αστοχία -το λέμε ευγενικά- των διαπραγματεύσεων της δεύτερης αξιολόγησης του Μνημονίου-3 (που προσδοκούμε να γίνει Μνημόνιο 3,5 χωρίς πολλήν αναταραχή), η μερίδα Ελλήνων που βλέπουν τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κάπως σαν Τεύτονα ιππότη, σκοτεινό και απειλητικό όπως από ταινία του Άϊζεντστάιν.

Ότι δηλαδή απ' εκείνον εξαρτάται το αύριο -της Ελλάδας, της ελληνικής οικονομίας, πιθανόν και της Ευρώπης.

Ότι αυτός είναι ο τιμωρός εκείνος που μοιράζει ποινές ώστε να πειθαρχηθεί το τσούρμο σε περίεργες χώρες όπως η Ελλάδα, εκείνος που βάζει τον πήχη της λιτότητας στο διηνεκές για τους άλλους περίεργους του Ευρωπαϊκού Νότου, το Club Med όπως με άκρα περιφρόνηση αναφέρονται οι Γερμανοί στους «εταίρους» τους με Μεσογειακές ακτές (άντε και οι Πορτογάλοι παραπέρα).

Ότι αυτός ετάζει καρδίας και νεφρούς όσον αφορά το ορθό και πρέπον στην Ευρωζώνη που εν ανάγκη ταπεινώνει ακόμη και το ΔΝΤ άμα χρειαστεί...

Κυρίως, βέβαια αυτός καθορίζει σαν κριτής τελικής άφεσης ή καταδίκης αν «κάποιος» θα μείνει στην Ευρωζώνη, ή αν θα ξεκουμπιστεί με ένα δωράκι (το γνωρίζει και τα μαρτυρεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος, διαφορετικά αλλά όμοια εν τέλει ο Γιάνης - με ένα «ν», φυσικά - Βαρουφάκης μας).

Σύμφωνοι έως εδώ; Όχι! Θα μας επιτρέψει ο αναγνώστης να του γνωρίσουμε τον Σόιμπλε - ο οποίος, όταν κάποτε ένας ομόλογός του στο Eurogroup απετόλμησε να τον προσφωνήσει με το υποκοριστικό του «Βόλφι», όπως συμβαίνει τακτικά στις μαζώξεις των ισχυρών του κόσμου, ενοχλήθηκε τόσο που το ξέκοψε ότι τέτοια δεν περνούν με τίποτε σ' αυτόν - ως πονηρό Βαλκάνιο πολιτικό.

Τι τολμήσαμε να πούμε! («ποίον σε έπος φύγεν έρκος οδόντων» που θάλεγε και ο τραγικός). Εννοούμε ότι ο σκοτεινός Τεύτονας ιππότης συμπεριφέρεται με την κοντόφθαλμη, εγωκεντρική, μικρομέγαλη λογική που συνήθως συνδυάζει κανείς με την μικροπολιτική του Νότου.

Που ένα σκέφτεται: να κερδηθούν οι αμέσως επόμενες εκλογές, οι δικές μας (οι εντελώς δικές μας εκλογές - κι ας χαθεί ο,τιδήποτε μετά, αφού εγώ εκλεγώ, ιδίως αν οι χαμένοι είναι «άλλοι».

Νομικός την κατάρτιση, αρχικά εφοριακός (εξηγεί πολλά) και διοικητικός δικαστής, ύστερα δικηγόρος (οικονομικά έχει «εκ πείρας κτηθείσης εν τω στρατεύματι» που λένε), οπαδός του Πολέμου του Κόλπου αλλά και του Γκουαντάναμο (καλά...) εκλέγεται από το 1972 στο Bundestag.

Προσέξτε την βαριά λεπτομέρεια: στο Γερμανικό σύστημα της Zweitstimme, που γνωρίζει εκλεγόμενος με λίστα και με απευθείας εκλογή, κερδίζει παραδοσιακά την έδρα του απευθείας.

Ε, σ' αυτήν την πολυπόθητη έδρα στην Βάδη-Βυρττεμβέργη όπου τιμάται με πολύ περισσότερες ψήφους απ' ότι το κόμμα του - η CDU - δεν δέχεται να διακυβευθεί τίποτε. Θέλουν οι ψηφοφόροι κεραυνούς κατά των Νοτίων, κατάρες κατά της Ελλάδας;

Κεραυνούς και κατάρες θα έχουν! Θέλουν στο εσωτερικό της CDU και στο «αδελφό κόμμα» CSU/της Βαυαρίαας δεξιότερη ακόμη πολιτική, ακόμη-ακόμη και παραδειγματισμό με πνίξιμο της Ελλάδας; Θα το έχουν! (Έτσι, ανεβαίνουν εσωκομματικά και οι μετοχές του, εις βάρος της Άνγκελα Μέρκελ - που θεωρεί/αισθάνεται ότι του «έκλεψε» την ηγεσία του κόμματος).

Δεν θα σας ακούγεται σαν πονηρός Βαλκάνιος πολιτικός; Α, ναι, θέλει και «νάχει δίκιο»: είχε ανέκαθεν εμπνευστεί μια μικρή Ευρωζώνη, στην ουσία μια διευρυμένη ζώνη μάρκου «of the willing and able».

Εδώ, Ελλάδες και Ιταλίες δεν χωρούν. Ίσως και Γαλλίες. «Ευκαιρίας δοθείσης» λοιπόν, πετυχαίνουμε και τον αρχικό σκοπό μας.

Πάντα εν ονόματι των κανόνων του δικαίου: Fiat justitia, pereat mundus.

Όσοι ινδαλματοποιούν Σόιμπλε, ας τα συνειδητοποιηθούν αυτά...

TVXS