Η νίκη της Δεξιάς

του Τάσου Παππά

Φωνάζουν τα κόμματα της Δεξιάς, του Κέντρου και οι νεοφιλελεύθεροι σχολιαστές ότι η Αριστερά, παρά τη σχετικά περιορισμένη εκλογική επιρροή της, είναι κυρίαρχη στο ιδεολογικό επίπεδο. Πρόκειται για τον γνωστό, δήθεν άτρωτο, μύθο -θλιβερό κατάλοιπο της Μεταπολίτευσης λένε- περί ηγεμονίας των αριστερών ιδεοληψιών.

Αυτό το αφήγημα έχει τη βάση του, τόσο στη δεσπόζουσα θέση που όντως είχε κατακτήσει η αριστερή ιστοριογραφία τη μεταδικτατορική περίοδο, πετυχαίνοντας να μπολιάσει το κοινωνικό σώμα με την αντίληψή της για την Εθνική Αντίσταση και τον Εμφύλιο, όσο και στο αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι οργανικοί διανοούμενοι της Αριστεράς υπερείχαν έναντι των αντιπάλων τους σχεδόν σε όλα τα επιστημονικά πεδία.

Τα πράγματα άρχισαν σταδιακά να αλλάζουν από το 1989 και η έρευνα της ProRata που δημοσιεύτηκε στο χθεσινό φύλλο της «Εφ.Συν.» δείχνει ότι σε μια σειρά από ζητήματα που συγκροτούν τον πυρήνα της ταυτότητας της Αριστεράς οι πολίτες σήμερα κάνουν επιλογές που βρίσκονται στον αντίποδα των απόψεών της.

Για παράδειγμα: η πλειονότητα τάσσεται εναντίον του χωρισμού Κράτους-Εκκλησίας (οριακή πάντως διαφορά), υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων (μεγάλο προβάδισμα), υπέρ της απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων που αξιολογούνται αρνητικά (θηριώδης απόσταση) και υπέρ της μείωσης της φορολογίας των επιχειρήσεων (συντριπτικά ποσοστά).

Αν εξαιρέσουμε το τελευταίο εύρημα, που δεν μπορούμε να το κατατάξουμε κάπου στη διάκριση Αριστεράς-Δεξιάς, γιατί οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα είναι κυρίως οικογενειακές ή πολύ μικρές, οπότε ο όρος «επιχείρηση» δεν παραπέμπει κατ’ ανάγκην στο μεγάλο κεφάλαιο και την πλουτοκρατία, τα υπόλοιπα στοιχεία συνιστούν ήττα για την Αριστερά στην κομμουνιστική και τη ριζοσπαστική εκδοχή της. Γιατί, όπως και να το δούμε:

• Είναι ήττα για την Αριστερά (στην προκειμένη περίπτωση και για τον φιλελευθερισμό) να μη θέλουν οι περισσότεροι τον χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας. Μια υπόθεση που έχει κλείσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στην πατρίδα μας σέρνεται από ηττοπαθή συμβιβασμό σε αναξιοπρεπή συμβιβασμό προς ικανοποίηση της Ιεραρχίας.
• Είναι ήττα για την Αριστερά και θρίαμβος για τον νεοφιλελευθερισμό να ζητούν οι περισσότεροι ιδιωτικά πανεπιστήμια και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό αποδεικνύει ότι ο νεοφιλελευθερισμός με τη βοήθεια των συστημικών μέσων ενημέρωσης έχει καταφέρει, χρησιμοποιώντας την παραπληροφόρηση και τη συκοφαντία, να απαξιώσει οτιδήποτε ανήκει στη δημόσια σφαίρα.

Είναι σχεδόν πεποίθηση ότι ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα είναι υπερδιογκωμένος (δεν ισχύει πια), σπάταλος (αυτό συζητείται) και αναποτελεσματικός (επ’ αυτού δύσκολα κάποιος θα φέρει αντίρρηση), ενώ η δηλητηριώδης προπαγάνδα της Δεξιάς και των συνοδοιπόρων της παρουσιάζει τα πανεπιστήμια σαν άντρο των αντιεξουσιαστικών ομάδων και φωλιές μαρξιστών.

Η αιτία για την αναστροφή δεν είναι μόνο η αλαμπής πορεία και η προγραμματική αμηχανία της κομμουνιστικής και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και η αποκρουστική μεταμόρφωση της εγχώριας Σοσιαλδημοκρατίας, η οποία, ενώ τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 στα συγκεκριμένα ζητήματα ταυτιζόταν με την άλλη Αριστερά, τα τελευταία χρόνια συγχρωτίζεται με τον νεοφιλελευθερισμό στο όνομα του... ρεαλισμού.

EFSYN