Ο άγριος Δεκέμβρης του Αλέξη

Η σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα που διαπέρασε την καρδιά του χτύπησε μια ολόκληρη γενιά.

της Ντίνας Δασκαλοπούλου

Tίτλος ανάρτησης στο Indymedia «σοβαρος τραυματισμος νεου», ώρα 9:18 am, 06/12/2008: «μολις ελαβα ενα τηλεφωνημα απο συντροφο, οπου μου ανεφερε οτι στη Μεσολλογιου εγινα καποιες συγκρουσεις κι ενα παιδι χτυπηθηκε απο πλαστικη σφαιρα μπατσου και ειναι παρα πολυ σοβαρα, εφτασε ασθενοφορο και το πανε στον Ευαγγελισμο.. Διασταυρωστε την πληροφορια εσεις που ειστε αθηνα».

Είκοσι λεπτά αργότερα ξεκινούν συγκρούσεις στα Εξάρχεια κι ανεβαίνει νέο μήνυμα: «να μην αφεθεί η θηριωδια αναπαντητη...». Στις 10 το βράδυ έρχεται η είδηση: «είναι νεκρός. Μάλλον πρόκειται για 15-16χρονο, το όνομα του Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος».

Από εκείνη τη στιγμή όλες οι μέρες θα είναι του Αλέξη. Η σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα που διαπέρασε την καρδιά του χτύπησε μια ολόκληρη γενιά.

Ετσι, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και νέοι άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας κι όλων των μεγάλων πόλεων. Το βράδυ της δολοφονίας δημιουργείται στο facebook η ομάδα «Alexandros Grigoropoulos (RIP)» - μέσα σε ελάχιστο χρόνο φτάνει τα 105.687 μέλη.

Είναι το πρώτο δείγμα της οργάνωσης μιας νέας γενιάς ανθρώπων, αλλά και τα πρώτα ισχυρά δείγματα της δημοσιογραφίας των πολιτών που γέννησε ο Δεκέμβρης.

Μαθητές περικυκλώνουν τα αστυνομικά τμήματα, φοιτητές καταλαμβάνουν τα Πανεπιστήμια και ομάδες καλλιτεχνών την Εθνική Λυρική Σκηνή. Πολίτες καταλαμβάνουν μια σειρά από δημαρχεία, το κτίριο της ΓΣΕΕ, πνευματικά κέντρα και δημοτικά ραδιόφωνα, η Ενωση Συντακτών καταλαμβάνεται και μετατρέπεται σε κέντρο αντι-πληροφόρησης.

Ξαφνικά, τα Εξάρχεια είναι παντού: από το Βερολίνο μέχρι τη Μελβούρνη κι από τη Μόσχα μέχρι το Σαν Φρανσίσκο και το Μπουένος Αϊρες, χιλιάδες διαδηλωτές βγαίνουν στον δρόμο και στένσιλ με το πρόσωπο του Αλέξη γεμίζουν τους τοίχους των πόλεων.

Ο Subcomadante Marcos στέλνει μήνυμα στους δρόμους της Αθήνας απ' τα βουνά του Μεξικού: «Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς οι Ζαπατίστας, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε. Δέξου τον σεβασμό μας και τον θαυμασμό μας γι' αυτό που κάνεις και σκέφτεσαι. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Σε ευχαριστούμε».

Οργή μεγατόνων, αλλά και όνειρα και καταλήψεις και πολιτικές συζητήσεις και γιαγιάδες που πετούσαν γλάστρες στα ΜΑΤ και μεσήλικες που έβαζαν τα κοστούμια τους ανάμεσα στους πιτσιρικάδες και τα κλομπ κι ό,τι χωρούσε μέσα στο σύνθημα «πειθαρχία τέλος, ζωή μαγική».

Κι από την άλλη, τόνοι δακρυγόνων, ξύλο, προσαγωγές, συλλήψεις. Η αστυνομία χτυπούσε αλύπητα και αδιακρίτως μαθητές, δημοσιογράφους, φωτογράφους, δικηγόρους, καμεραμέν.

Ομως, όπως έλεγε άλλο ένα σύνθημα, «οι μπάτσοι είναι παντού, αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους».

Η λαίλαπα

Η οικονομική κρίση έχει ξεσπάσει στις ΗΠΑ, ωστόσο τίποτα δεν προμηνύει τη λαίλαπα που θα ξεκινούσε στην Ελλάδα δύο χρόνια μετά. Ετσι, ο ευρωπαϊκός Τύπος καταγράφει έκπληκτος το «ελληνικό σύνδρομο», ενώ ο πολύς Σαρκοζί παίρνει πίσω την εκπαιδευτική μεταρρύθμισή του, με τον φόβο ότι ο ιός της εξέγερσης μπορεί να περάσει τα ελληνικά σύνορα.

«Η Ελλάδα ανησυχεί την Ευρώπη», γράφει η Liberation.

«Είναι άραγε η έκρηξη αυτή το προοίμιο κι άλλων εκρήξεων; Είναι πιθανόν η οικονομική κρίση να προκαλέσει ξαφνικά την άνοδο της δυσφορίας και του θυμού, που ήδη διαπερνούν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες; Οι ρήξεις αυτές φτάνουν τη στιγμή που δεν τις περιμένουμε». Κι όμως, ένας στους πέντε Ελληνες ζούσε ήδη τότε κάτω από το όριο της φτώχειας, η ύφεση έδειχνε τα άγρια δόντια της, ενώ ατελείωτα σκάνδαλα, γενικευμένη διαφθορά και ατιμωρησία δηλητηρίαζαν την πολιτική ζωή. Το κύμα αντικυβερνητικών απεργιών και διαδηλώσεων διογκωνόταν και ο Guardian μιλούσε για «μια χαμένη γενιά χωρίς δουλειά και ελπίδα».

Ο σφυγμός

Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν, όμως, μέσα από τα «Νέα» έπιανε τον σφυγμό: «Οι αναταραχές στην Ελλάδα δεν είναι παρά προμήνυμα κοινωνικών εξεγέρσεων που έρχονται και θα ενταθούν όσο οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης θα γίνονται πιο αισθητές. Ολοι περπατάμε σε ένα ναρκοπέδιο, το οποίο είμαστε σίγουροι ότι θα εκραγεί, μόνο που δεν ξέρουμε πού και πότε θα σημειωθεί η επόμενη έκρηξη». Οι τοίχοι της Αθήνας το έλεγαν καθαρά: «Ο Δεκέμβρης δεν ήταν η απάντηση, ήταν η ερώτηση». Εκτοτε, όχι μόνο δεν έχουμε σταματήσει να γυρεύουμε απαντήσεις, αλλά τα ερωτήματα έχουν πολλαπλασιαστεί.

Ωστόσο, ο δημοσιογράφος Πολ Μέισον στο βιβλίο του «Ο κόσμος σε εξέγερση» επιμένει: «Η αλήθεια είναι πως η απάντηση μας κοιτάζει κατάματα, αλλά είναι αδύνατον να τη χωνέψουμε. Η βασική αιτία απλούστατα είναι η παγκοσμιοποίηση και η επακόλουθη μονοπώληση του πλούτου από μια παγκόσμια ελίτ». Το μόνο βέβαιο είναι πως τα παιδιά του Δεκέμβρη είχαν δίκιο όταν μας φώναζαν «είμαστε εικόνα από το μέλλον».

efsyn