Η μανία του Μίκη

Όταν ένας μεγάλος μουσουργός εκφράζεται σαν καραγωγέας… 

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης 

Κάθομαι τώρα εγώ και μιλάω μ’ ένα φίλο μου στο Facebook. Και με ρωτάει αν έχω δει τι γράφει ο Μίκης Θεοδωράκης για το ταξίδι τουΤσίπρα στην Κούβα και τα τρακόσα χιλιάρικα που (υποτίθεται ότι) κόστισε. Του απαντάω ότι δουλειά του ήταν του πρωθυπουργού να πάει εκεί που πήγε και αυτά για τα έξοδα τ’ ακούω βερεσέ. Μου λέει ότι τον ίδιο τον πειράζει που πήγε ένα τύπος σαν τον Τσίπρα στην Κούβα, ένας τύπος που έχει κάνει σωρό κωλοτούμπες, να μιλήσει για έναν μεγάλο επαναστάτη σαν τον Φιντέλ. Του απαντάω ότι έχει κάθε δικαίωμα να νευριάζει, γιατί αυτή είναι μια πολιτική θέση και άποψη. Τα υπόλοιπα, για τα ταξίδια και τα τροφεία, είναι για τα πανηγύρια. Και για τα χωριά. Και για απόστρατους της πολιτικής σαν.. τον Μίκη, που αναζητούν ακροατήριο. Για να μην πω αναζητούν κορόιδα…
Έτσι είναι παιδιά. Έχουν κάθε δικαίωμα και ο Έλλην και η Ελληνίς και ο Θεοδωράκης, να μη γουστάρουν τις πολιτικές στροφές και γυροβολιές του Τσίπρα και να τον βγάζουν στη σέντρα. Κι άλλο τόσο δικαίωμα έχουν να τον συγκρίνουν με τον Φιντέλ και να τον βγάζουν λειψό. Αυτή είναι η πολιτική, άπαξ και ξεκίνησες να το παίζεις το παιχνίδι θα υποστείς και τις συνέπειες. Κάποιοι θα συμφωνούν και κάποιοι θα διαφωνούν μαζί σου και όλων οι απόψεις είναι σεβαστές εκτός αν χυδαιολογούν ή αν είναι φασιστόμουτρα.  Όπως, ωστόσο, έχουν ο καθείς και η καθεμιά το δικαίωμα να κρίνουν, έχουμε κι εμείς το δικαίωμα να τους κρίνουμε.
Κι έχουμε δικαίωμα να το τραβάμε το μαλλί όταν διαβάζουμε χαζομάρες όπως οι κάτωθι:

    «Παίρνεις το προσωπικό σου αεροπλάνο, το γεμίζεις με φίλους και φίλες και πας στην Κούβα και αφήνεις τον λογαριασμό, 300.000 δολάρια να τον πληρώσουν τα κορόιδα με τα 300 ευρώ το μήνα στην καλύτερη περίπτωση.
    …Τρως τον αγλέορα (600 ευρώ για ένα γεύμα πληρωμένο από το Υπουργείο των Εξωτερικών, δηλαδή τα τσιράκια σου). Το διασκεδάζεις, το γλεντάς, την ώρα που τα κορόιδα οι Έλληνες κάθονται στις ουρές για σύνταξη, ΔΕΗ, τράπεζες, νοσοκομεία και προ παντός λιτότητα στη λιτότητα.»

Θα τα χαρακτήριζα λαϊκισμό τα άνωθι, επειδή όμως την έχουν ξεφτιλίσει τη λέξη οι φιλελέδες θα τα αποκαλέσω απλώς αερολογίες. Το οποίο συμπληρώνεται με παραληρηματικές εξάρσεις του τύπου:

    «Άλλωστε, όλοι είναι ίδιοι: Εξουσιαστές, Σκληροί, Άπονοι.
    …Περικυκλωμένοι από εχθρούς. Σε κρίσιμη στιγμή. Απειλές. Κινδύνους.
    …Σύντροφε Αλέξη, σε παραδέχομαι, γιατί είσαι μάγκας. Ο πιο μεγάλος μάγκας στην Ελλάδα από το 450 π.Χ. έως σήμερα.»

Συγγνώμη, αλλά ούτε στις φυλακές δεν τα ξεστομίζουν αυτά. Ούτε οι καραγωγείς δεν εκφράζονται έτσι, που θα ‘λεγε κι ο συγχωρεμένος ο Χατζιδάκις. Και για ποιο λόγο δηλαδή; Για να απευθυνθούμε στα ταπεινότερα ένστικτα των ψηφοφόρων, μπας και κερδίσουμε κανένα φευγαλέο «μπράβο»; Μα τι να την κάνεις αυτήν την επιδοκιμασία της συμφοράς όταν είσαι ένας μεγάλος μουσουργός κι έχεις ήδη ανέβει στον Όλυμπο της τέχνης σου; Ίσα ίσα για το θόρυβο, για την βαβούρα, για το καουμποϊλίκι;  Τι ανάγκη το έχεις; Τι σε νοιάζει; Αναρωτιέμαι αν έχουν άδικο ύστερα όσοι και όσες επιμένουν ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα…

newpost-zoornalistas