Mε τον Τραμπ, το τείχος του Βερολίνου παίρνει την εκδίκησή του.

του Στέλιου Κούλογλου

Εικοσιεπτά χρόνια πριν, στις 9 Νοεμβρίου του 1989, έπεφτε το τείχος του Βερολίνου εγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο της ιστορίας: χωρίς το αντίπαλο δέος του κομμουνισμού, που παρά τα τεράστια δικά του προβλήματα ανάγκαζε τον καπιταλισμό να παρουσιάζεται στη Δύση με ανθρώπινο πρόσωπο, ένα νέο καθεστώς επιβλήθηκε σε όλο το πλανήτη: το καθεστώς μιας παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, με το 1% του πληθυσμού να γίνεται πλουσιότερο και το 99% φτωχότερο.

Οι ΗΠΑ υπήρξαν πρωτοπόρες και σε αυτόν το τομέα, οδηγώντας στη φτώχεια μεγάλα τμήματα της μεσαίας, λευκής αστικής τάξης που ζει στη «βαθιά» Αμερική. Πρόκειται για τους λευκούς χωρίς πανεπιστημιακό δίπλωμα, που χάνουν την δουλειά τους επειδή κλείνουν τα εργοστάσια, ζουν συχνά σε τροχόσπιτα και στους οποίους το προσδόκιμο ζωής είναι 14 χρόνια μικρότερο (67,5) από αυτό των λευκών με δίπλωμα (80,4) οι οποίοι είναι περισσότερο συγκεντρωμένοι στην Ανατολική ή τη Δυτική Ακτή και αποτελούν την εκλογική βάση του Δημοκρατικού Κόμματος.

Αυτά τα χαρακτηριστικά νούμερα της απόγνωσης για το προσδόκιμο ζωής είναι που εξηγούν πώς είναι δυνατόν στην ισχυρότερη οικονομικά δύναμη του πλανήτη να εκλέγεται ένας άνθρωπος τόσο αποκρουστικός. Σε αυτήν την κατηγορία των ψηφοφόρων που τρέμουν για το μέλλον τους ο Τραμπ απευθύνθηκε με μηνύματα φόβου για τους μετανάστες ή την παγκοσμιοποίηση: «οι πολιτικοί μας», δήλωνε, «προώθησαν με πείσμα μια πολιτική παγκοσμιοποίησης που πλούτισε την οικονομική ελίτ η οποία χρηματοδοτεί τις εκστρατείες τους. Ενώ εκατομμύρια Αμερικανοί εργάτες δεν πήραν ως αντάλλαγμα παρά τη μιζέρια». 

Συγχρόνως, αυτή η ολιγαρχία του 1% καθυπόταξε το πολιτικό σύστημα διαφθείροντας και το Δημοκρατικό Κόμμα, του οποίου η δεξιά στροφή άρχισε τρία χρόνια μετά τη πτώση του τείχους, με την εκλογή - ιστορική σύμπτωση - του Μπιλ Κλίντον, το 1992. Είναι η ηγεσία αυτού του κόμματος που με βρώμικα κόλπα έδωσε το χρίσμα στη Χίλαρι Κλίντον στις φετινές εκλογές παραμερίζοντας τον Σάντερς, τον μοναδικό δημοκρατικό υποψήφιο που θα μπορούσε να κερδίσει άνετα τον Τραμπ.

Στην κλυδωνιζόμενη αμερικανική αυτοκρατορία ο Τραμπ κατάφερε να παραμερίσει μια μετά την άλλη τις πολιτικές δυναστείες, είτε λέγονται Μπους, είτε Κλίντον: πρώτα κερδίζοντας τον αδελφό Μπους στις εκλογές για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων κι ύστερα συντρίβοντας μια γυναίκα που προσωποποιούσε την διαφθορά και τον κυνισμό της ελίτ και του πολιτικού κατεστημένου. Το τελευταίο, είτε δημοκρατικό, είτε ρεπουμπλικανικό υπέστη σήμερα μια ήττα ιστορικών διαστάσεων.

Η εκλογή του Τραμπ είναι ακριβώς η αντίδραση σε αυτό το φθαρμένο, ολιγαρχικό σύστημα που για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο επιφυλάσσει στις νεότερες γενιές χειρότερες μέρες από τις προηγούμενες. Την οποία όμως αντίδραση εισπράττει η δημαγωγική ακροδεξιά και όχι η αριστερά, με την εξαίρεση του νότου της Ευρώπης που έχει διαφορετικές, πρόσφατες ιστορικές εμπειρίες. Η νίκη του Τραμπ ασφαλώς θα ενισχύσει τις ακροδεξιές τάσεις σε όλη την Ευρώπη, πυροδοτώντας νέους οικονομικούς τριγμούς που δυστυχώς θα πλήξουν τις πιο ευάλωτες χώρες όπως η Ελλάδα.

Ολόκληρη η ανθρωπότητα μπαίνει σε μια περίοδο αστάθειας, καθώς κανείς δεν ξέρει ποιές από τις προεκλογικές του εξαγγελίες θα υλοποιήσει ο νέος πλανητάρχης. Μια από αυτές είναι το χτίσιμο ενός τείχους μεταξύ των ΗΠΑ και του Μεξικού. Ακριβώς 27 χρόνια μετά τη πτώση του τείχους του Βερολίνου…

tvxs