Αν υπήρχαν Εισαγγελείς δεν θα υπήρχαν Βενιζέλοι

Το Νοέμβριο του 2014, με μια κίνηση που κάποιος μπορεί να τη θεωρήσει κίνηση δημοσιογραφικού ακτιβισμού, ή αν θέλετε κίνηση με αποκοτιά και πείσμα για τον τρόπο που λειτουργεί η Δικαιοσύνη, κατέθεσα στην Εισαγγελία Αθηνών, μηνυτήρια αναφορά που αφορούσε τον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ο Βενιζέλος όχι μόνο είχε κρατήσει τη λίστα Λαγκάρντ έξι μήνες αφότου αποχώρησε από το Υπουργείο Οικονομικών, αλλά το είχε δηλώσει κιόλας. Δηλαδή για έξι μήνες, και ενώ δεν ήταν πια υπουργός, είχε τη λίστα στην κατοχή του και φυσικά ό,τι περιείχε αυτή. Στη Βουλή ο Βενιζέλος, όταν κατηγορήθηκε για την κατοχή της λίστας από το σημερινό πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, παραδέχθηκε πως εκτός από τη λίστα, είχε στην κατοχή του και τα απόρρητα αμυντικά σχέδια της χώρας.

Παρά τις προκλητικές παραδοχές του Βενιζέλου, κανένας εισαγγελέας, από καμία βαθμίδα της Δικαιοσύνης, δεν διέταξε προκαταρκτική έρευνα για τις παραδοχές Βενιζέλου που στην πραγματικότητα ήταν δημόσιες παραδοχές παρανομίας.

Όταν παραπέμφθηκε σε δίκη για τη λίστα Λαγκάρντ ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου (όχι όμως και ο Βενιζέλος ως υπουργός γιατί δεν το θέλησε η ΝΔ), το Δικαστικό Συμβούλιο του Ειδικού Δικαστηρίου, γνωμοδότησε πως η λίστα Λαγκάρντ ήταν δημόσιο έγγραφο. Με την ευκαιρία αυτής της επίσημης γνωμοδότησης, βρήκα ένα “νομικό παράθυρο” για να κάνω αυτό που δεν έκαναν οι Εισαγγελείς της χώρας. Κατέθεσα μηνυτήρια αναφορά κατά του Βενιζέλου για όσο διάστημα κατείχε τη λίστα ενώ δεν ήταν Υπουργός, δεν είχε δηλαδή αρμοδιότητα. Αφού το Δικαστικό Συμβούλιο είχε αποφανθεί πως η λίστα ήταν δημόσιο έγγραφο και αφού ο Βενιζέλος είχε επίσης παραδεχθεί στη Βουλή πως την κατείχε χωρίς αρμοδιότητα, άρα είχε κάνει υπεξαγωγή Δημοσίου εγγράφου, ενώ υπήρχαν και άλλα αδικήματα που πιθανόν είχε διαπράξει και αφορούσαν τα προσωπικά δεδομένα όσων ήταν στη λίστα.

Το αδίκημα ήταν αυταπόδεικτο και περίμενα επί δύο χρόνια να σταλεί η δικογραφία στη Βουλή με το ερώτημα της άρσης ασυλίας του Βενιζέλου. Με τη συμπλήρωση ακριβώς δύο χρόνων, ο Εισαγγελέας Ν. Φιστόπουλος (ήταν αυτός που είχε αποφανθεί πως τα αδικήματα στην υπόθεση Ζαχόπουλου και κομιστή ήταν απλά πλημμελήματα), αφού κράτησε επί ένα σχεδόν χρόνο τη δικογραφία, την αρχειοθέτησε με διάταξη. Προηγήθηκαν διαμαρτυρίες στον Προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών για την καθυστέρηση.

Δεν γνωρίζω αν στη διάρκεια αυτών των δύο χρόνων ζητήθηκαν από το Βενιζέλο έγγραφες εξηγήσεις. Δεν γνωρίζω με ποιό σκεπτικό ο Εισαγγελέας είδε πως δεν υπάρχει διάπραξη αδικήματος εκεί που το αντιλαμβάνεται ο πρωτοετής φοιτητής Νομικής και το εντοπίζει το ίδιο το Ειδικό Δικαστήριο. Δεν ξέρω πόσες φορές πρέπει να ειπωθεί και να γραφτεί πως η Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή αλλά κλείνει με νόημα το μάτι προς κάποιες κατευθύνσεις. Η ουσία είναι πως για μια ακόμη φορά η Δικαιοσύνη είναι έκθετη. Χιλιάδες μηνύσεις χωρίς βάση στέλνονται στα ακροατήρια επειδή οι Εισαγγελείς αντί να εξετάζουν την ουσία της μήνυσης, κάνουν καταχρηστικά copy-paste της κάθε μήνυσης και να παραπέμπουν τον κατηγορούμενο ακόμη και άδικα. Ξαφνικά στην υπόθεση Βενιζέλου, για δύο ολόκληρα χρόνια η Δικαιοσύνη δια του συγκεκριμένου Εισαγγελέως στροβιλιζόταν πάνω από μια υπόθεση που συγκλόνιζε τη χώρα για να καταλήξει για μια ακόμη φορά πως δεν υπάρχουν ούτε υπεύθυνοι ούτε φυσικά Βενιζέλοι.

Το γεγονός πως για μια ακόμη φορά ο Βενιζέλος βγαίνει λάδι και η Δικαιοσύνη δεν τολμά να απλώσει το χέρι της έστω για να τον ακουμπήσει είναι η μια πλευρά. Η άλλη είναι πως όποιος επιχειρήσει να πει την αλήθεια μετατρέπεται σε γραφικό ή ακόμη και σε υπόλογο. Κάθε φορά που ένα άρθρο ή ένα ρεπορτάζ ασκεί κριτική σε παράγοντες της Δικαιοσύνης που δεν κάνουν τη δουλειά τους, δημιουργείται μια συντεχνιακή αντίληψη πως χτυπιέται η Δικαιοσύνη και οι Εισαγγελείς. Την αντίληψη αυτή δεν την έχουν οι άτιμοι ή διεφθαρμένοι Εισαγγελείς αλλά και έντιμοι και αδιάφθοροι οι οποίοι όμως έχουν συνηθίσει πως δεν πρέπει κανένας να αγγίζει το «Σώμα» ακόμα και αν τα μέλη του έχουν σαπίσει. Αρνητικό ρόλο σε αυτό παίζουν και οι διάφορες Ενώσεις Εισαγγελέων και Δικαστών που θεωρούν θεσμικό τους ρόλο να υπερασπιστούν έως και την Τσατάνη η οποία έχει καταδικαστεί πειθαρχικά για όσα έκανε.

Η αντίληψη αυτή είναι μια μεγάλη παγίδα η οποία κατασκευάζεται μεθοδικά από τους επίορκους που φροντίζουν προκαταβολικά την μελλοντική τους προστασία αν τυχόν τους τσακώσουν και στην οποία πέφτουν οι έντιμοι στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης συναδελφικής αλληλεγγύης. Είναι ενδεικτικό πως άρθρα μου όπως αυτό εδώ, κατά καιρούς εμφανίζονται σε δίκες από τους αντίδικους οι οποίοι λένε με νόημα στο δικαστήριο «αυτός κύριοι δικαστές είναι που χτυπάει τη Δικαιοσύνη».

Στο εσωτερικό της Δικαιοσύνης υπάρχει μεγάλη αντιπαράθεση για το τι θα είναι τελικώς Δικαιοσύνη σήμερα. Για το αν θα αποτάξει τα βαρίδια και τις βρωμιές. Όταν αυτή η αντιπαράθεση γίνεται αισθητή στην κοινή γνώμη, τότε κάποιοι προσπαθούν να την εμφανίσουν ως πόλεμο φατριών. Όχι, όσα συμβαίνουν στη Δικαιοσύνη είναι πόλεμος και το ερώτημα είναι αν θα νικήσουν οι μηχανισμοί που καταδυναστεύουν χρόνια τη Δικαιοσύνη ή όσοι θέλουν να αλλάξει η λειτουργία της.

Η αρχειοθέτηση της μήνυσης κατά του Βενιζέλου, βρίσκεται στην Εισαγγελία Εφετών για έγκριση αρχειοθέτησης. Έχει ενδιαφέρον να δούμε αν ο Εισαγγελέας Εφετών που θα την αναλάβει θα καταλήξει τελικώς πως ο συνάδελφός του που την περιέφερε στα συρτάρια επί δύο χρόνια, έκανε πραγματικά καλή δουλειά και δίκαιη φαντάζομαι. Γιατί όπως θα έλεγαν και οι Ενώσεις Εισαγγελέων «οι εισαγγελείς κάνουν τη δουλειά τους και αποκλείεται να φοβούνται το Βενιζέλο». Υπάρχει βέβαια και η οπτική γνωστού Εισαγγελέα ο οποίος με νόημα μου είπε χθες όταν έμαθε για την αρχειοθέτηση «αν υπήρχαν εισαγγελείς, δεν θα υπήρχαν Βενιζέλοι».

koutipandoras