Μια ζωτική κόκκινη γραμμή

Η κυβερνητική στρατηγική επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των χαμένων, από το 2010, εργατικών δικαιωμάτων, προσκρούει ως γνωστόν στην πολιτική πίεση του νεοφιλελευθερισμού, υπέρ των συμφερόντων της ευρωπαϊκής ελίτ και των δανειστών για ακόμα πιο φτηνή και απροστάτευτη εργασία (δήθεν για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας).

 του Δημήτρη Τρίμη

Οι προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη ωστόσο, μαζί με την ελληνική κυβέρνηση (και τους Έλληνες εργαζόμενους, συνταξιούχους, άνεργους και νέους), επιδιώκουν τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, υπερασπιζόμενοι το «ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο», δηλαδή μία ενιαία βάση κοινωνικών δικαιωμάτων για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, μεταξύ των οποίων και το δικαίωμα στη συλλογική διαπραγμάτευση.

Ίσως δεν έχει γίνει κατανοητό ακόμα, αλλά κατά τη διάρκεια του επερχόμενου σκληρού πόκερ με τα κλιμάκια των δανειστών, οι εσωτερικοί συσχετισμοί στην Ε.Ε, οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης από τα ευρωπαϊκά αριστερά, κεντροαριστερά και πράσινα κόμματα και τα εργατικά κινήματα αλλά και το μέγεθος και η ένταση της κινητοποίησης των ελληνικών συνδικάτων και ολόκληρου του φτωχού κόσμου της εργασίας, θα κρίνει το αποτέλεσμα.

Είναι η πρώτη ουσιαστικά φορά που μετά την επιβολή των Μνημονίων οι στόχοι της ελληνικής κυβέρνησης για τα εργασιακά, (δηλαδή, ο ορισμένος κατώτατος μισθός, η μείωση της μαύρης εργασίας, η άρνηση των ομαδικών απολύσεων, η ενίσχυση των εργασιακών και των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και η καθολική εφαρμογή τους), συμπίπτουν, κατ' αρχήν, με τον κύριο στόχο όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων της χώρας -ανεξάρτητα από τον βαθμό της απογοήτευσης, της αντίθεσης ή ακόμα και της απόλυτης απόρριψης της κυβερνητικής πολιτικής και της συνθηκολόγησης της.

Η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, θα σταματήσει την αδιέξοδη πορεία της διαρκούς απαξίωσης και απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων στη χώρα μας, αντιστρέφοντας για πρώτη φορά την νεοφιλελεύθερη προέλαση των επτά τελευταίων ετών και προφανώς θα σημάνει μία ευρύτερη νίκη της κοινωνικής, δημοκρατικής και αλληλέγγυας Ευρώπης, που βλέπει ότι παντού (και στον Πρώτο Κόσμο) συνεχίζει να οργανώνεται και να βαθαίνει η εκμετάλλευση και η βίαιη υποτίμηση της εργασίας.

Θα τολμούσα συνεπώς, να προβλέψω ότι αυτή τη φορά, με όρους μάλιστα αυθεντικής λαϊκής κινητοποίησης και ελπίδας, είναι εφικτό να τεθεί από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στα σοβαρά μια ζωτική και ανθεκτική «κόκκινη γραμμή», ώστε να επιτευχθεί μια πραγματική νίκη. Μια, ας πούμε, ρεβάνς του οδυνηρού μεγάλου συμβιβασμού του Ιουλίου 2015, μια ανάσα κοινωνικής δικαιοσύνης για τα λαϊκά στρώματα, που ταυτόχρονα θα αποτελεί και μια μεγάλη ρωγμή στην βάρβαρη πολιτική εταίρων, πιστωτών και ντόπιων αφεντικών.

efsyn