Η εργολαβία των Αξιών

«Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», είναι η εργολαβία του κάθε συνεπούς δεξιού. Τρεις λέξεις με στενεμένη έννοια, για να μπορέσουν να χωρέσουν σε στενάχωρα μυαλά ή στα μυαλά εκείνων που θέλουν να περιορίσουν την «εθνική ταυτότητα» σε εθνικοπολιτική.

της Τζώρτζια Ρασβίτσου

Ο δεξιός λαϊκισμός, ως ξενόφοβος λαϊκισμός σήμερα, απευθύνεται στα εργατικά, λαϊκά στρώματα, υπόσχεται νόμο και τάξη, εργασία και αξιοκρατία, προβάλλοντας ως πλεονέκτημα την προσήλωση στις τρεις παραδοσιακές αξίες, που δήθεν απειλούνται από τους «απάτριδες», τους «άθρησκους», εκείνους που αντιμετωπίζουν τον γάμο «χαλαρά», υπογράφοντας σύμφωνο συμβίωσης και στις εθνικές επετείους, δεν σηκώνουν σημαίες στα μπαλκόνια

Κατά τους ίδιους, ο ΕΑΜ ΕΛΑΣ και τα παλικάρια του, πολέμησαν κάποτε για μια «άλλη» πατρίδα (κτήμα του λαού της), διαφορετική από κείνη του Μεταξά, γι’αυτό και τα ονόματά τους δεν γράφτηκαν στα βιβλία της ιστορίας που διδαχτήκαμε όταν ήμασταν παιδιά.

Χέρια που ανέμιζαν σημαίες, ήταν τα ίδια χέρια που έριχναν στις φυλακές για δεκαετίες ανθρώπους με ιδέες διαφορετικές από τις δικές τους, πάντα για το καλό της δικής τους πατρίδας. Κι είναι τα ίδια χέρια που σήμερα έχουν τη σημαία «πανί» των προεκλογικών τους συγκεντρώσεων.

Η ανώτατοι εκπρόσωποι της θρησκείας, αφήνοντας πίσω τους μακεδονικούς αγώνες και εθνική αντίσταση, ταυτίστηκαν με τη χούντα και τις διώξεις αριστερών, και βολεύτηκαν στη θέση «δεξιά του κυρίου». Σήμερα αποτελούν έναν προκλητικό θίασο που απαιτεί πολιτικό ρόλο, ενώ ανενδοίαστα περιφέρει λείψανα αγίων μέσα σε αντικαρκινικό νοσοκομείο. Θρησκευτικοί ηγέτες, χωρίς καν πίστη στον ελληνισμό, αφού νομίζουν ότι 60.000 πρόσφυγες είναι αρκετοί για να τον εξισλαμίσουν.

Κι όλα τα παραπάνω με τον χρόνο και με τον τρόπο τους σηματοδότησαν αυτό ακριβώς που δεν θέλουμε να είμαστε: Εκπρόσωποι φαλκιδευμένων αξιών.

Κι ενώ τα σύμβολα του έθνους και της πατρίδας συνειρμικά συνδέθηκαν με μνήμες μαύρων εποχών, βρέθηκαν δυό-τρεις Άνθρωποι που βίωσαν αυτή τη στρέβλωση και είτε ηθελημένα είτε από ένστικτο (ποιος ξέρει) έβαλαν στα χείλη του κάθε καταπιεσμένου λόγια ποιητών, λόγια καθαρά που κοινωνούσαν πραγματικές αξίες κι έφτιαξαν καινούριες σημαίες, για να σκεπάσουν τις ιδέες τους, τα όνειρά τους. Σημαίες γεμάτες ελπίδα, τραγουδήθηκαν στην αρχή ψιθυριστά κι αργότερα όλο και δυνατότερα. Όσοι πίστευαν κι αναζητούσαν δικαιοσύνη και λευτεριά, τις τραγουδούσαν με υγρά μάτια στις αυλές, στις πλατείες, στους δρόμους, στα πανεπιστήμια.

Μα, η δικαιοσύνη και η ελευθερία είναι δύο έννοιες που επίσης διαβάζονται διαφορετικά ανάλογα με τις πολιτικές πεποιθήσεις.

Δυστυχώς, μας έμαθαν να βλέπουμε την κοινωνία ανάσκελοι. Κι η οριζόντια ανάγνωση «αριστερά – δεξιά» δεν είναι τόσο κατατοπιστική, όσο μια κάθετη ανάγνωση ενός όρθιου πολίτη «βάση-κορυφή», που δείχνει ξεκάθαρα τη σχέση ισότητας – ανισότητας, και ότι τα λαϊκά συντηρητικά στρώματα δεν είναι δυνατόν να εκπροσωπηθούν ούτε ταξικά, ούτε οικονομικά, από την ιδεολογία που κρύβεται πίσω από το τρίπτυχο των άνω αξιών, παρά μόνο να ικανοποιήσουν τον συντηρητισμό τους, πλανεμένοι σε βάρος των ταξικών τους συμφερόντων.