Ως μια από τις πιο έντονες βιωματικές αναμνήσεις της ζωής του περιγράφει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών και πρόεδρος του ΚΕΣΥ Κώστας Μάρκου την συμμετοχή του στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973.
Ο κ. Μάρκου βρέθηκε από τις πρώτες στιγμές της κατάληψης μέσα στον χώρο του Πολυτεχνείου ενώ ο κινδύνεψε άμεσα η ζωή του από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή η οποία πέρασε σε μικρή απόσταση από το κεφάλι του πριν καταλήξει στο εξωτερικό κουτί ενός κλιματιστικού του κτιρίου.
Ο Πατρινός γιατρός θα είναι ένας εκ των ομιλητών της εκδήλωσης που διοργανώνει η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Πάτρα το απόγευμα της Τετάρτης (19:00) στο κτίριο του Εμπορικού Συλλόγου της αχαϊκής πρωτεύουσας (Πλατεία Γεωργίου Α’ 25). Στην εκδήλωση θα μιλήσουν επίσης ο Μιχάλης Μαλλιαρουδάκης (Οικονομολόγος, μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας, φοιτητής ΑΣΟΕΕ την περίοδο της εξέγερσης) και ο Συντονιστής Σπουδάζουσας Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Πάτρας, Μαρίνος Μπουλούτης.
Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω σ’ εκείνες τις ημέρες του Νοεμβρίου του 1973 ο κ. Μάρκου μίλησε «Στο Κόκκινο 107,7», για την προσωπική του εμπειρία αλλά και τις παρακαταθήκες που άφησε στις επόμενες γενιές η αντίσταση των φοιτητών τότε. Πώς βρεθήκατε εκεί είναι ίσως το πρώτο ερώτημα που έρχεται σε χείλη όλων…
«Η σωστή απάντηση είναι ότι δεν το καταλαβαίνεις. Σε πηγαίνουν από μόνες τους η στιγμή και οι συνθήκες . Κάνοντας μια αναπαράσταση των συνθηκών κάποια άλλη στιγμή, εν ψυχρώ, θα έλεγες «δεν πάω». Απλώς οι συνθήκες και οι στιγμές σε οδηγούν από μόνες τους, έτσι βρέθηκα κι εγώ και όσοι βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο. Σε προσωπικό επίπεδο ο καθένας, αλλιώς ήταν μπαίνοντας, αλλιώς ήταν κατά τη διάρκεια της τριήμερης παραμονής του κι αλλιώς στο τέλος. Υπήρξε μια αλλαγή προσωπικής εκτίμησης και δυνατότητας, το πλήθος είναι κάτι που σε κάνει να ξεχνάς τους ατομικούς σου συλλογισμούς», επισημαίνει ο κ. Μάρκου.
Στο κατά πόσο είχε συνειδητοποιήσει εξ’ αρχής ότι στο Πολυτεχνείο γραφόταν ιστορία στην αντίσταση κατά της χούντας, ο κ. Μάρκου θυμάται ότι στην αρχή κανείς δεν έδειχνε να καταλαβαίνει τι ακριβώς συνέβαινε.
«Όχι δεν το συνειδητοποιείς. Γι’ αυτό μίλησα για κλιμάκωση. Προς το τέλος όταν πλέον τα τανκς είχαν φθάσει στην Πατησίων και την Αλεξάνδρας για κάποιες ώρες ήμουν, υποτίθεται φρουρός, μαζί με κάποιον άλλο, του ραδιοφωνικού σταθμού. Εκείνη την στιγμή βγήκε από μέσα η Μαρία Δαμανάκη, φωνάζοντας με αγκαλιές και φιλιά «έπεσε η Νομαρχία». Αυτό πια έβαλε στο μυαλό μου ότι γράφεται ιστορία. Γιατί τι σήμαινε; Μετά πέφτει η κυβέρνηση, πέφτουν όλα, κάπως έτσι.
Βέβαια πολύ νωρίτερα ήμουνα στο γραφείο του Πρύτανη των Καλών Τεχνών, και είδα τα τανκς στο βάθος της Πατησίων με τα φώτα, κι εκεί πάλι έφερνα στο μυαλό μου ότι πλέον φεύγουμε από τα πλαίσια μιας απλής διαδήλωσης, του τύπου να μας πιάσουν πάλι οι μπάτσοι και να μας κρατήσουν, να φάμε και δύο σφαλιάρες. Από εκεί άρχισε να φεύγει το μυαλό. Άρχισαν να σκάνε και οι σφαίρες. Για να είμαι ειλικρινής η πιο κρίσιμη στιγμή που βρέθηκα ήταν όσο ήμουν στο γραφείο αυτό , το οποίο είναι στην γωνία Πατησίων και Τοσίτσα. Κοιτάζαμε την Πατησίων στο βάθος κι απέναντι, στο Ακροπόλ, ήταν ακροβολισμένοι ελεύθεροι σκοπευτές και πυροβολούσαν.
Ήρθε μια σφαίρα, πέρασε ελάχιστα δίπλα από το κεφάλι μου και χτύπησε το air condition (σ.σ. το κουτί) που κρεμόταν έξω από το παράθυρο. Επειδή δεν το κατέστρεψε για χρόνια μετά περνούσα από το σημείο και κοιτούσα την τρύπα, τώρα το έχουν αλλάξει. Εκεί πλέον καταλαβαίνεις ότι δεν είναι απλή καθημερινότητα. Αλλά οι συνθήκες και οι στιγμές μ’ έκαναν να είμαι κάτι διαφορετικό από ότι είμαι τώρα», θυμάται ο κ. Μάρκου.
Τι σημαίνει όμως για τον ίδιο σήμερα εκείνη η συμμετοχή του στην εξέγερση του Πολυτεχνείου;
«Στην φάση ζωή που είμαι τώρα, η 17η Νοέμβρη, είναι ένας οδηγός, να μπορεί να κάποιος την καθημερινή αντίσταση, στα καθημερινά «πολυτεχνεία» της καθημερινότητας που, πιστέψτε, με είναι πιο σκληρά. Όσο κι αν είναι «μικροαντιστάσεις», είναι πολύ πιο δύσκολο να πεις όχι εάν είσαι μόνος σου κάπου τώρα, από όταν είσαι με κάποιους άλλους χιλιάδες για να το πεις στα τανκς. Αυτό νομίζω είναι ένα μέτρο για να μπορούμε να λέμε όχι στις διαστρεβλώσεις και τις προκλήσεις που είναι έξω από τις ηθικές και πολιτικές αρχές μας, τώρα», υπογράμμισε ο κ. Μάρκου.
Ρωτήθηκε τέλος να σχολιάσει την άποψη που εκφράζεται από ορισμένους και θέλει την γενιά του Πολυτεχνείου στην πορεία να πρόδωσε τα ιδανικά του αγώνα της 17ης Νοέμβρη.
«Αδικεί αυτή την γενιά μια τέτοια άποψη. Έχει δύο αφετηρίες. Η μία ότι εμβληματικοί άνθρωποι εκείνης της γενιάς μετά ενεπλάκησαν και άσκησαν μια εξουσία που στο τέλος άφησε ένα γκρίζο αποτύπωμα και η δεύτερη γιατί κάποιοι σκόπιμα και υποβολιμαία θέλουν να αμαυρώσουν εκείνη την εποχή. Νομίζω ότι αυτοί οι δύο είναι οι λόγοι που φτιάχνουν αυτό το συμπέρασμα του συρμού και πιστεύω ότι αδικούν αυτή την γενιά. Προσέξτε λέμε γενιά Αντίστασης, λέμε γενιά Πολυτεχνείου. Η Αντίσταση κράτησε 4-5 χρόνια, το Πολυτεχνείο κράτησε 3 μέρες και σηματοδότησε μια ολόκληρη γενιά. Εάν κάτσει κάποιος να δει στον περίγυρό του τη μάζα αυτών των ανθρώπων θα βρει κάποια στοιχεία που μας κάνουν υπερήφανους και όχι να ντρεπόμαστε», σημείωσε.
stokokkino
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου