Η κατάθλιψη των συντηρητικών αστών… και άλλες οικογενειακές ιστορίες

του Κωνσταντίνου Ταχτσίδη

Ένα πολύ κοινό χαρακτηριστικό των πολιτικών «απατεώνων», ιδιαίτερα τωνσυντηρητικών αστών της πολιτικής οικογενειοκρατίας, είναι ότι προσπαθούν, υπέρ του δέοντος, να δείξουν φυσιολογικοί. Όχι τόσο, ώστε να εξισώνονται με την «πλέμπα», αλλά φυσιολογικοί… «καθημερινοί».

Υπάρχουν, δε, κάποιοι τόσο αδίστακτοι που προσφέρουν βορά στη δημοσιότητα -με φωτογραφίες «οικογενειακής γαλήνης»- τα ανήλικα παιδιά τους και «πουλάνε» στα μεσημεριανάδικα τη σχέση με τη σύζυγό τους. Ορισμένες φορές και την ίδια τη σύζυγο, σε απλές «καθημερινές» στιγμές.

Δηλαδή, αυτό ακριβώς που θα τους έκανε απεχθείς σε μια κοινή γνώμη, ενημερωμένη από αντικειμενικά ΜΜΕ, φαντάζει στη ψηφιακή μετα-δημοκρατία που ζούμε, ως φυσιολογικός και αποδεκτός τρόπος «πολιτικής επικοινωνίας».

Η περίπτωση Κυριάκου-Ντόρας, για παράδειγμα, όπως και ορισμένων άλλων γόνων πολιτικών τζακιών  είναι -πέρα απ’ την πλάκα- βαθιά και ανθρώπινα, λυπηρή.

Το λέω ειλικρινά, χωρίς καμιά απόπειρα χιούμορ η πολιτικής κριτικής. Βλέπεις στα μάτια τους (εκτός απ’ τον Κώστα Καραμανλή που έχει μόνο «κύκλους») ένα απέραντο κενό το οποίο γεμίζει η εδραιωμένη μέσα τους πεποίθηση ότι είναι γεννημένοι για να υπηρετήσουν ένα καρμικό πεπρωμένο.

Το πιστεύουν πραγματικά. Έχουν πάρει τόσο στα σοβαρά τον ρόλο αυτό, που στο τέλος το μόνο που τους (μας) μένει είναι μια τερατώδης «μανιοκατάθλιψη».

Στην περίπτωση του Μητσοτακέικου, αυτό είναι τόσο εμφανές, που έχουν σταδιακά χάσει κάθε επαφή με το κοινωνικό περιβάλλον… νιώθουν –κληρονομικά και κληροδοτικά- δικαιωμένοι.

Πόσο λυπηρό;

altsantiri