Η μπαλάντα του προσφυγικού

του Χρήστου Ξανθάκη

Όταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση πρέπει να περπατήσουν χέρι χέρι

Κάθομαι από χθες και ακούω στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα για την αξιολόγηση που δεν τραβάει και τον Σόιμπλε που τα στύλωσε πάλι και τονΤσακαλώτο που άλλα μας είχε υποσχεθεί και άλλα του προέκυψαν και τον Ματέο τον Ρέντσι τον παιχταρά από την πέρα ακτή της Αδριατικής που βγήκε και τους έκανε μία χόρτα τους Γερμανούς. Με τρόπο όμως, να μην το πάρουν προσωπικά…

Όλα αυτά που μας τρομάζουν και μας αγχώνουν και μας ταλαιπωρούν. Γιατί έχει γίνει μόνο μπικικίνια η ζωή μας και είναι τρύπια η τσέπη μας. Και δεν μπορούμε να δούμε πέρα απ’ τη μύτη μας. Δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι ένα εικοσάρικο ή ένα πενηντάρικο ή ένα κατοστάρικο λιγότερο το μήνα μπορείς να το αντέξεις. Έχεις αντέξει και χειρότερα διάολε, τι να φοβηθεί από τη βροχή ο βρεμένος; Το θέμα μπορεί να είναι φλέγον, αλλά, εν τέλει, δεν είναι εθνικό. Εθνικό ζήτημα είναι το προσφυγικό, τελεία. Τελεία και παύλα.

Το λέω αυτό υπό την έννοια ότι μπορούμε να διαφωνούμε όσο θέλουμε για τα επιδόματα και τις συντάξεις και τους δρόμους και τα διόδια και την ΠΝΟ και την ΓΕΝΟΠ και την ΟΛΜΕ και την ΑΔΕΔΥ. Για το προσφυγικό, ωστόσο, είναι ανάγκη να βρούμε κοινή γλώσσα. Είναι απαραίτητο, δεν σηκώνει αναβολή. Γιατί η ιστορία καμιά φορά επαναλαμβάνεται και αν επαναληφθεί δεν είναι σίγουρο ότι θα προκύψει σώνει και καλά φάρσα. Ο παράγων τραγωδία απλώς περιμένει τη σειρά του…

Ζητώ συγγνώμη αν είμαι τόσο φορτισμένος, αλλά η ειδησεογραφία ήταν που με φόρτωσε. Είναι λίγο δύσκολο να διατηρήσω την ψυχραιμία μου όταν δύο 24ωρα μετά από την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού αποφασίζει ο Δήμος Πειραιώς (εύγε!) να φιλοξενήσει 20 προσφυγόπουλα και πέφτει βρισίδι φουλ. Με τα κανάλια να δίνουν τον τόνο της αγανάκτησης και να ρίχνουν βενζίνα στη φωτιά.

Με τα κανάλια να παραλαμβάνουν και τη Σάμο (λιγότεροι από 3.000 πρόσφυγες στο νησί) στα ρεπορτάζ τους, με τα κανάλια να μιλούν για «αλλεπάλληλες συγκρούσεις και εντάσεις στα νησιά του Βορείου Αιγαίου», με τα κανάλια να βρίσκουν έναν πολύ όμορφο, έναν πολύ κομψό τρόπο να μιλήσουν για κρούσματα ηπατίτιδας μεταξύ προσφύγων στη Βόρεια Ελλάδα, με τα κανάλια να το βουλώνουν όταν κάτι κοπρόσκυλα αρπάνε τις μολότωφ και τις εκτοξεύουν στα κέντρα φιλοξενίας!

Και μέσα σε όλα αυτά ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης να αναλαμβάνει φορτσάτος τα νέα του καθήκοντα ως σκιώδης υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής και να δηλώνει ότι ο Γιάννης Μουζάλας δεν έχει τηρήσει καμία υπόσχεσή του, ότι είναι ακραίος ψεύτης και ότι η κυβέρνηση μετατρέπει την Ελλάδα «σε έναν απέραντο καταυλισμό». Την ώρα που κάτι παλικάρια από την κεντρική Ευρώπη απεργάζονται αποτρόπαια σενάρια και οΕρντογάν είναι με το κλειδί στο χέρι για να ανοίξει ξανά τη θύρα της εξόδου.

Ναι, είναι αυτή η στιγμή. Είναι η ώρα να βρούμε μια κοινή γλώσσα στο προσφυγικό, για να μη μας πάρει όλους και όλες ο διάολος. Είναι ώρα οι πολιτικές δυνάμεις να συνεννοηθούν επιτέλους. Αν κατάφεραν δυο τύποι τόσο διαφορετικοί όσο ο Δένδιας κι ο Βούτσης να επεξεργαστούν λύση για το ΕΣΡ, πόσο δύσκολο είναι να περπατήσουν χέρι με χέρι στο προσφυγικό η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση; Τώρα όμως, όχι αύριο.  Γιατί ο χρόνος τελείωσε και παίζουμε πλέον τις καθυστερήσεις…

Υ.Γ.: Κι αν δεν μπορεί η αντιπολίτευση, ας κάνει ένα βήμα πρώτη η κυβέρνηση. Δεν είναι όλες οι φοβίες αδικαιολόγητες στα νησιά του Βορείου Αιγαίου, μην τρελαθούμε. Μια χειρονομία εκ μέρους της κυβερνήσεως δεν θα έβλαπτε. Το είπε χθες ο πρωθυπουργός, ας το κάνει πράξη. Ας χαρίσει, ρε παιδί μου, μια δόση ΕΝΦΙΑ στους κατοίκους, ας τους μειώσει, έτσι για μια χρονιά, το φόρο στο πετρέλαιο θέρμανσης, ας τους κλείσει το ματάκι με τρόπο. Άνθρωποι είμαστε, θέλουμε και λίγο παραμύθι.

newpost