Υπέρ Κωστή λόγος

του Χρήστου Ξανθάκη

Όταν ένας σκληρός δεξιός ενώνει αντί να χωρίζει

Τέλειωσε ο Στεφανόπουλος κι άρχισε το μαλλιοτράβηγμα. Στα μετερίζια του ίντερνετ, τσουρομαδιούνται κυβερνοναύτες και κυβερνοναύτισες για το πόσο σκληρός δεξιός ήταν ο εκλιπών, πόσο αντικομμουνιστικά υπήρξαν τα αισθήματά του, πόσο μεγάλη στάθηκε η πίστη του προς το στέμμα, πόσο πρέπει να τον τιμήσουμε και πόσο πρέπει να τον λησμονήσουμε, αν πρέπει να το ακολουθήσουμε το παράδειγμά του ή να τον μνημονεύουμε προς αποφυγήν, τα γνωστά και μη εξαιρετέα και πάλι καλά που δεν βρέθηκε κανένας μερακλής να βάλει στην κουβέντα τον Γερμενή ή τον Πλεύρη. Εκεί πια θα χανόταν εντελώς η μπάλα…

Όλα αυτά εμένα που δεν είμαι πια και φρέσκο κοτόπουλο μου θύμισαν τον συγχωρεμένο τον Αχιλλέα, τον πατέρα του φίλου μου του Γιάννη. Σκληρός δεξιός και φανατικός ήτανε ως την τελευταία μέρα της ζωής του και δεν σταματούσε ποτέ να το δηλώνει. Αλλά δεν ήταν ούτε λαμόγιο ούτε βρωμιάρης. Ων δημόσιος υπάλληλος, έκανε τη δουλειά του με απόλυτη ευσυνειδησία και με αφοσίωση στο καθήκον. Πήγε μια μέρα ο κολλητός του ο Βασίλης να του ζητήσει μια βοήθεια, να «πηδήξει τη σειρά» στις καταθέσεις εγγράφων, και μόνο που δεν τον έβγαλε κλοτσηδόν από το γραφείο. «Αυτά δεν γίνονται», του είπε και του έδειξε την πόρτα.

Ναι υπήρχαν και τέτοιοι δεξιοί. Και τώρα υπάρχουν δηλαδή, δεν κάηκε το DNA στη διαδρομή. Άνθρωποι που θεωρούν ότι οι ιδέες της αριστεράς είναι σκάρτες και ότι θα φέρουν την καταστροφή. Άνθρωποι που δεν βλέπουν με καλό μάτι τη ρητορική περί αναδιανομής του εισοδήματος. Άνθρωποι που πιστεύουν στο τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Πιθανόν δεν θα τους ήθελες για παρεάκι και θα σε κούραζαν με τις εμμονές τους και την ξεροκεφαλιά τους. Αυτό ωστόσο δεν θα τους έκανε ούτε απατεώνες, ούτε λωποδύτες, ούτε κλεφτοκοτάδες. Θα τους έκανε απλώς διαφορετικούς από εσένα. Κι αν έχεις αγωνιστεί για να κερδίσεις τη διαφορετικότητα τη δικιά σου, τότε οφείλεις να σεβαστείς και τη διαφορετικότητα του άλλου. Ιδίως σε μια χώρα που έχει χορτάσει από γενικεύσεις…

Όπου όλοι οι δεξιοί είναι φαιοχίτωνες, όλοι οι πασόκοι είναι σάπιοι, όλοι οι αριστεροί είναι καρανίκες, όλοι οι εξωκοινοβουλευτικοί είναι κουκουλοφόροι. Βολεύει, δεν λέω, αλλά είναι μακριά από την πραγματικότητα και την αλήθεια. Γιατί η πραγματικότητα και η αλήθεια δεν δουλεύουν με τρόπο τόσο απόλυτο παρά μόνο σε συνθήκες εξαιρετικά επείγουσες. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, εκφράζονται με αποχρώσεις και παραλλαγές. Κι όποιος μπορεί να το καταλάβει, λειτουργεί θετικά και όχι καταστροφικά.

Ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο κομμουνιστοφάγος, ο σκληρός δεξιός, ο βασιλόφρων, το κατάλαβε. Το κατανόησε όταν έπρεπε, όταν ανέλαβε το ανώτατο αξίωμα της χώρας και ήταν ανάγκη να εμπνεύσει τους πολίτες της. Θα μπορούσε να θυμηθεί στιγμές μετεμφυλιακές και πηγάδες απύθμενες και να μας γυρίσει σε εποχές ζοφερές και σκοτεινές. Αντ’ αυτού υποδύθηκε τέλεια το ρόλο του, υπήρξε όσο διακριτικός και όσο παρεμβατικός χρειαζόταν, έγινε ο καλός θείος που χρειαζόταν η μαμά Ελλάς. Και επέδειξε ανωτερότητα, μην το ξεχνάμε, απέναντι σε όλα εκείνα τα πρόσωπα της πολιτικής ζωής που τον είχαν κεράσει φαρμάκι σε κρίσιμες στιγμές.

Γι’ αυτό και τον αποχαιρετούμε με σεβασμό. Όπως αποχαιρετά κανείς έναν άξιο αντίπαλο, που έδωσε τον καλό αγώνα. Χωρίς μίρλα, άνευ καντήφλας, δίχως γκρίνια. Ο Στεφανόπουλος κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να ενώσει αντί να διχάσει. Κι αυτό δεν είναι λίγο στο κράτος των λωτοφάγων και των κανίβαλων…

newpost