Το κόκκινο χαλί και το μαύρο χάλι

του Πέτρου Κατσάκου

Όση αμηχανία μπορεί να νιώσει ένας αριστερός πολίτης αυτού του τόπου βλέποντας αυτή την κυβέρνηση να αναλαμβάνει το βάρος και την ευθύνη για τη φιλοξενία και την ομαλή διεξαγωγή της επίσκεψης του Αμερικανού Προέδρου στην Αθήνα, άλλη τόση και ίσως μεγαλύτερη είναι η αμηχανία ενός συντηρητικού πολίτη που βλέπει τον κύριο πολιτικό του εκφραστή, δηλαδή τη Νέα Δημοκρατία, να παρακολουθεί τα όσα διαδραματίζονται με τον φόβο και την ανησυχία μην τυχόν και καταρρεύσει το ιδεολόγημα του βιώσιμου χρέους.

Κι αν για την κυβέρνηση οι ρητές θέσεις του Μπάρακ Ομπάμα για την αναγκαιότητα απομείωσης του ελληνικού χρέους αποτελούν ισχυρό αντίβαρο στην υπαγόρευση απαγορεύσεων, για την αξιωματική αντιπολίτευση δεν υπάρχει ούτε βάρος ούτε αντίβαρο, παρά μόνο το κενό της αμηχανίας. Μια αμηχανία που έρχεται και εκδηλώνεται από τις επικοινωνιακές παραφυάδες της Νέας Δημοκρατίας με παραπολιτικά σχόλια για τα χαλιά, τις κουρτίνες και τον πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας, για να καλύψει την αδυναμία εκφοράς πολιτικού λόγου επί της ουσίας των όσων ο πρόεδρος των ΗΠΑ δήλωσε στο Μέγαρο Μαξίμου και αφορούν τη χώρα και τους πολίτες της.

Βαριά και δύσπεπτη για τον μέσο συριζαίο η απαγόρευση των διαδηλώσεων από την κυβέρνησή του, βαριά κι ακόμη πιο αχώνευτη για τον νεοδημοκράτη η τοποθέτηση του Ομπάμα για το χρέος, όταν μάλιστα έχει ακούσει ουκ ολίγες φορές τον αρχηγό του κόμματός του να δηλώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πως “το δημόσιο χρέος δεν είναι το πιο θεμελιώδες πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας”. Τι να πει και τι να σχολιάσει το συνήθως λαλίστατο γραφείο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας έπειτα από αυτό; Σιωπά και αφήνει τις επιρροές του να κρύβουν κάτω από το κόκκινο χαλί του αεροδρομίου το μαύρο χάλι της στρατηγικής του Κυριάκου Μητσοτάκη και του προκατόχου του.

Αν για την κυβέρνηση, με την αστυνομικού χαρακτήρα διαχείριση της επίσκεψης Ομπάμα στην Αθήναμ έγινε ένα βήμα πίσω ώστε να πάει δύο βήματα μπροστά στο εθνικό διακύβευμα, για τη Νέα Δημοκρατία ήταν πολλά τα βήματα που πήγε πίσω το οικονομικό και πολιτικό της αφήγημα που δύσκολα καλύπτονται με πικρόχολους αστεϊσμούς στα social media. Όταν, μάλιστα, το βαρύ σου πυροβολικό στα ΜΜΕ καταφεύγει σε σχόλια όπως “δεν μιλάς στον πλανητάρχη σαν να είναι ο μπατζανάκης σου από το χωριό”, καταλαβαίνεις πως αυτό το “debt relief” του πλανητάρχη έχεις μεγάλο πρόβλημα να το μεταφράσεις στον νεοδημοκράτη μπατζανάκη σου από το Χαλάνδρι.

left