Αν ψήφιζε ο Τζιμ Ανταμς στις αμερικανικές εκλογές

Με τα χρόνια μαθαίνει κανείς κάπως περισσότερο και γεωγραφία και ιστορία και πολιτική, αν και πάντα λιγότερο απ’ όσο θα ήθελε να ξέρει.

του Παντελή Μπουκάλα
Δεν σκίζαμε, βέβαια, στην αμερικανική γεωγραφία όταν πρωταρχίσαμε να διαβάζουμε στον «Μικρό Σερίφη» και στον «Μικρό Καουμπόυ» τις περιπέτειες του Τζιμ Ανταμς, του γενναίου Ελληνόπουλου, και της πολυφυλετικής συντροφιάς του: του Πεπίτο Γκονζάλες, του Τσιπιρίπο και της Ντιάνας Μόρισον. Η Γιούτα και το Αϊντάχο, το Κολοράντο και η Καλιφόρνια, η «Αγρια Δύση», η Αμερική γενικά, θα μπορούσε να βρίσκονταν και στο φεγγάρι ή στον Αρη. Ενα παραμύθι ήταν. Εξίσου μακριά βρίσκονταν άλλωστε και η Μακεδονία ή η Θράκη για τους μικρούς Νότιους εκείνων των δεκαετιών, του 1960 και του 1970.

Βλέπαμε - δεν βλέπαμε υπογραφή στις ιστοριούλες (ένα ψευδώνυμο «Κώστας Φωτεινός», που πολύ αργότερα μάθαμε ότι στέγαζε τόσο τον κειμενογράφο Πότη Στρατίκη όσο και τον εικονογράφο Θέμο Ανδρεόπουλο), εμείς ήμασταν βέβαιοι ότι τις έγραφε κάποιος ξένος, Αμερικάνος. Γι’ αυτό και καμαρώναμε διπλά που ασχολιόταν με τα ανδραγαθήματα ενός Ελληνόπουλου. Μήπως ξένο δεν θεωρούσαμε και τον Αρκά, κατάπληκτοι από την υψηλή ποιότητά του, φοιτητές πια, αρχές του ’80, όταν τον πρωτοδιαβάζαμε στη «Βαβέλ»;

Με τα χρόνια μαθαίνει κανείς κάπως περισσότερο και γεωγραφία και ιστορία και πολιτική, αν και πάντα λιγότερο απ’ όσο θα ήθελε να ξέρει. Αν κρίνουμε όμως από τις πάμπολλες διασκεδαστικές σπόντες σε αμερικάνικα κόμικς αλλά και σε σίριαλ, ο χάρτης των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να είναι μπελάς και για κάμποσους Αμερικάνους, ανεξαρτήτως ηλικίας· για τον Τζόι στα «Φιλαράκια», για παράδειγμα. Ομως εμείς είμαστε Ευρωπαίοι. Και αν πιστέψουμε όσα (ξανα)γράφονται τον τελευταίο καιρό, το ενδιαφέρον που δείχνουν οι Ευρωπαίοι, πολιτικοί και πολίτες, για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές είναι μεγαλύτερο από το ενδιαφέρον που δείχνουν οι ίδιοι οι Αμερικάνοι, που δεν συνηθίζουν άλλωστε να συμμετέχουν διά της ψήφου τους σε ποσοστό σαφώς μεγαλύτερο του 50%. Σαν Ευρωπαίοι, λοιπόν, οφείλουμε να μάθουμε πού πέφτει το Κολοράντο και πού η Καλιφόρνια, στην οποία άλλωστε μας έχουν ξεναγήσει η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος. Και να το μάθουμε γιατί κρίνονται και για μας πολλά, πάρα πολλά, ανάλογα με το τι θα ψηφίσουν στη Γιούτα ή στο Οχάιο. Αν θα διαλέξουν τον Ελέφαντα ή τον Γάιδαρο άνθρωποι που πιθανότατα δεν ξέρουν πού πέφτει η δική μας πατρίδα. Οπως δεν ξέρουν πού πέφτει και η πατρίδα δισεκατομμυρίων άλλων πλανηταρχευομένων, που η μοίρα τους όμως κρέμεται (και) από το δίλημμα Χίλαρι Κλίντον ή Ντόναλντ Τραμπ. Κι όχι βέβαια επειδή οι πρόεδροι των ΗΠΑ μοιράζονται σε φιλέλληνες και μη, φιλοϊσπανούς και μη, κ.ο.κ. Τέτοιες ταξινομήσεις τις χλευάζει η ιστορία. Αλλά να. Και μόνο το ότι ο πολιτικά έξαλλος Ντόναλντ Τραμπ δεν αναγνωρίζει πως υπάρχει πρόβλημα κλιματικής αλλαγής, σημαίνει πολλά, και κακά, για τον πλανήτη συνολικά και ειδικά για τις χώρες που απειλούνται περισσότερο από την υπερθέρμανση και το λιώσιμο των παγετώνων.

καθημερινή