Σκιώδεις απορίες

Αν οι εμπνευστές της σκιώδους ήθελαν να εκπλήξουν, το πέτυχαν. Μόνο που η έκπληξη ήταν αποσβολωτικά αρνητική.

του Παντελή Μπουκάλα
Η υποδοχή της σκιώδους κυβέρνησης που ανακοίνωσε προ ημερών ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης υπήρξε επίσης σκιώδης. Αν ο πρόεδρος της Ν.Δ. και οι συν αυτώ ήλπιζαν ότι θα προκαλέσουν ενθουσιασμό μόλις γνωστοποιούσαν ποιος ο αντι-Καμμένος, ποιος ο αντι-Πολάκης κ.ο.κ., έπεσαν έξω, γεγονός που δεν τιμά την κρίση τους. Εκτός από τους σκιωδώς υπουργοποιηθέντες και το περιβάλλον τους, δεν πρέπει να ενθουσιάστηκαν πολλοί έξω από τον κομματικό πυρήνα, κι αυτό μάλλον θα το πιστοποιούσε και ένα γκάλοπ. Αν βέβαια δεν γινόταν με τη γνωστή μέθοδο «λήψις του ζητουμένου», που οδηγεί τους δημοσκόπους, παγκοσμίως, σε παταγώδεις αποτυχίες.

Λίγα πράγματα γράφτηκαν και ειπώθηκαν γι’ αυτήν την «κυβέρνηση εν αναμονή», αν όντως της ταιριάζει τέτοιος τίτλος. Και στα περισσότερα διατυπώνονταν σοβαρές απορίες ή επικρίσεις. Και δεν εννοώ εδώ τα εκ προοιμίου αντινεοδημοκρατικά σχόλια, των άλλων κομμάτων δηλαδή και των υποστηρικτών τους. Αυτά συντάσσονται τόσο εύκολα όσο εύκολα ξεχνιούνται. Οπως συμβαίνει άλλωστε, ανέκαθεν, και με όσα αντικυβερνητικά σχόλια (με όποια κυβέρνηση και αντιπολίτευση) προκύπτουν από τη μηχανή της ξεπατικωτούρας, όπως λέγαμε έναν καιρό, μακρινό, στο σχολείο.

Αν οι εμπνευστές της σκιώδους ήθελαν να εκπλήξουν, το πέτυχαν. Μόνο που η έκπληξη ήταν αποσβολωτικά αρνητική. Δεν γίνεται να πείσεις ότι, έχοντας βάλει πια νου και γνώση μετά την τιμωρία της κάλπης, θα πολιτευτείς υπέρ της αξιοκρατίας, όταν προσφέρεις θώκους (σκιώδεις μεν πλην αποκαλυπτικούς του όλου πνεύματος) σε ποικίλες εκδοχές του νεποτισμού. Ακόμα και σε πολιτικούς που παρά τα πολλά πλέον χρόνια τους στη Βουλή και σε αξιώματα δεν έχουν δείξει ότι διαθέτουν τίποτε περισσότερο από την ονοματεπώνυμη κληρονομιά τους, που τη διασπαθίζουν διά του χαλαρού βίου τους.

Δεν είναι επίσης το ευκολότερο των πραγμάτων να πείσεις ότι ονειρεύεσαι ένα μετριοπαθές κεντρώο κόμμα, όταν το προσωποποιείς με διαπρύσιους κήρυκες του ακροδεξιού λόγου για κάθε θέμα: από το προσφυγικό έως το Πολυτεχνείο του 1973. Και δεν μπορεί παρά να προκαλέσεις ειρωνικά σχόλια όταν εμφανίζεσαι πάνω στο άρμα του αντιλαϊκισμού έχοντας εκ δεξιών και εξ ακροδεξιών αστέρες του τηλελαϊκισμού.

Ακόμα πάντως δεν έχει κατανοήσει ο κόσμος πώς ακριβώς εννοούν τον λαϊκισμό όσοι δηλώνουν σφοδροί πολέμιοί του, όπως άλλωστε δεν έχει καταλάβει και ποιο νόημα δίνουν στις «μεταρρυθμίσεις», αφού και αυτές μένουν βολικά αόριστες. Παρεμπιπτόντως: Είχε άρωμα λαϊκισμού το προσκύνημα του κ. Μητσοτάκη στο Αγιον Ορος: Δεν αμφισβητώ την πίστη του ανθρώπου, δεν μου πέφτει λόγος. Την ανάγκη παρουσίας της κάμερας την ώρα που προσευχόταν ή έλεγε το «Πιστεύω» αμφισβητώ. Αν ήταν λαϊκιστής ο κ. Τσίπρας στο δικό του προσκύνημα, δεν είναι και ο κ. Μητσοτάκης; Δεν είναι λαϊκιστές όλοι όσοι συγχέουν το απολύτως προσωπικό με το δημόσιο και εμπλέκουν δημαγωγικά τα θεία στα κοσμικά;

καθημερινή