Δύσκολα βρίσκεται χώρα, σε οποιαδήποτε ήπειρο, που τα συμφέροντά της να μην εξαρτώνται λίγο, πολύ ή απολύτως από τις αμερικανικές βλέψεις, φανερές και κρυφές.
του Παντελή Μπουκάλα
Το θέλουμε - δεν το θέλουμε, δυσφορούμε - δεν δυσφορούμε, πιστεύουμε - δεν πιστεύουμε ότι παραμένουμε ο ομφαλός της Γης, δεν υπάρχουν άλλες εκλογές, εκτός από τις προεδρικές των Ηνωμένων Πολιτειών, που να αποσπούν το πλανητικό ενδιαφέρον. Δύσκολα βρίσκεται χώρα, σε οποιαδήποτε ήπειρο, που τα συμφέροντά της να μην εξαρτώνται λίγο, πολύ ή απολύτως από τις αμερικανικές βλέψεις, φανερές και κρυφές. Και ακόμα πιο δύσκολα βρίσκουμε τόπο, όχι μόνο στη Δύση, όπου η καθεβραδινή τηλεoπτική του δίαιτα να μην είναι κατά βάση εισαγόμενη από το Χόλιγουντ και τα παραχόλιγουντ, με ό,τι συνεπάγεται αυτή η μονοκαλλιέργεια, ιδεολογικά, πνευματικά, ηθικά. Επιπλέον ο ίδιος ο ΟΗΕ σπάνια ενεργεί δίχως την πρωτοβουλία ή την καθοδήγηση των Αμερικανών και των συμμάχων τους. Και από τις Ηνωμένες Πολιτείες (όχι μόνο από την πολιτική τους ηγεσία, αλλά και από τα λόμπι και τις βιομηχανίες) εκπορεύονται τα μοντέλα χρήσης του πλανήτη, άπληστης κατανάλωσής του μάλλον.
Υπάρχει βέβαια μια Αμερική (οικονομική, στρατιωτική, καλλιτεχνική) που μένει ατάραχη στις προεδρικές εκλογές και συνεχίζει το πλανηταρχικό της παιχνίδι αδιάφορη για το ποιος άρχει στον Λευκό Οίκο. Υπάρχει όμως και η πολιτική Αμερική, η προεδρική, και το σήμα που δίνει προς την ανθρωπότητα με κάθε εκλογική αναμέτρηση. Το σήμα-Ομπάμα, για παράδειγμα, ήταν αφεαυτού ισχυρότατο, οικουμενικής εμβέλειας: ένα υπόδειγμα. Κι αυτό ανεξάρτητα από το πώς θα αξιολογήσει κάποιος τις δύο θητείες του Μπαράκ Ομπάμα.
Μαύρος πρόεδρος κυκλοφορούσε μέχρι τότε μόνο στα σενάρια ταινιών επιστημονικής ή πολιτικής φαντασίας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε (μας το θυμίζουν άλλωστε τα αλλεπάλληλα περιστατικά «μονόχρωμης» βίας) πως οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν μια χώρα με αγιάτρευτες τις πληγές που άνοιξε στο σώμα της η μακρότατη παράδοση του ρατσισμού. Πληγές που δεν τις επούλωσε ούτε καν η προεδρία του Ομπάμα.
Μολονότι αρκετοί προσεγγίζουν παγίως τις αμερικανικές εκλογές υπό το ανιστόρητο πρίσμα «τι Παπάγος, τι Πλαστήρας», ενδεχόμενο σήμα-Τραμπ θα έχει σαφώς διαφορετικό περιεχόμενο από το σήμα-Χίλαρι Κλίντον. Και όχι μόνο επειδή πιθανή νίκη της Δημοκρατικής υποψηφίας θα αναδείξει πρώτη φορά γυναίκα στο ύπατο αμερικανικό αξίωμα. Οι πολιτικές αδυναμίες της Χίλαρι Κλίντον είναι πολλές και σοβαρές. Και καθόλου άστοχη ή άδικη δεν φαίνεται η υπόθεση ότι μόνο αυτή θα μπορούσε να χάσει τις εκλογές από τον Ντόναλντ Τραμπ. Αυτόν τον Ντόναλντ Τραμπ. Εναν απροκάλυπτα ρατσιστή και σεξιστή, έναν φτηνό θεατρίνο· κάποιον που δήλωσε ήδη ότι αν χάσει, δεν θα αποδεχτεί την ήττα του. Ακόμα και ο Μπέρνι Σάντερς, κατάμαυρο πρόβατο κατά τα λοιπά για την αμερικανική πολιτική σκηνή, θα είχε σαρώσει τον Τραμπ. Κι ας διαδίδουν οι πλέον πρωτόγονοι πολιτικά εκ των τραμπιστών ότι τον ερχομό του λατρεμένου τους φανφαρόνου τον είχε προαναγγείλει κοτζάμ Νοστράδαμος.
καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου