του Στέλιου Κούλογλου
'Οταν έχεις την υπομονή να βλέπεις στην Tv τις επίσημες κυβερνητικές ανακοινώσεις για την υγεία, νοσταλγείς τους Μόντι Πάιθονς. Νομίζεις ότι αυτό που βλέπεις είναι μια σουρεαλιστική σάτιρα, με την υπογραφή των φοβερών Βρετανών κωμικών.
Την ώρα λοιπόν που επισήμως αναγνωρίζεται ότι οι ασθενείς σπρώχνονται από τα νοσοκομεία, με bonus μια φιάλη οξυγόνου για το σπίτι, η πρώτη ηθοποιός του σκετς, που παριστάνει δημοσιογράφο της ΕΡΤ, ξεκινάει την ερώτηση της προς τους κυβερνητικούς εκπροσώπους με ένα σχόλιο-πάσα στον κενό χώρο, που λένε και στο ποδόσφαιρο. Παρατηρείται λέει, τις τελευταίες μέρες ένα ισοζύγιο ανάμεσα στις εισαγωγές και τα εξιτήρια. «Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η αρχή της αποκλιμάκωσης;»
Ο δεύτερος ηθοποιός, αναπληρωτής υπουργός Υγείας, κοντρολάρει τη μπάλα και λέει τα εξής: «πράγματι το ισοζύγιο ήταν βελτιωμένο σε σχέση με την προηγούμενη εβδομάδα. Είχαμε 808 εισιτήρια και 682 εξιτήρια ». Δηλαδή μπήκαν παραπάνω 126 άτομα στα φρακαρισμένα νοσοκομεία. Το συμπέρασμα του αναπληρωτή υπουργού; « Συνεπώς φαίνεται ότι η ψαλίδα κλείνει σταδιακά»!
Όπως κάθε σκετς πρέπει να έχει και την κορύφωση του, την ατάκα αναλαμβάνει η καθηγήτρια Βάνα Παπαευαγγέλου: «Προφανώς υπάρχουν και θάνατοι εκτός ΜΕΘ.. είναι πολύ μικρό το ποσοστό των ασθενών που χάνουν τη ζωή τους εκτός ΜΕΘ, πολύ μικρό, 20% νομίζω».
Δείτε το απόσπασμα από το βίντεο: Παραδοχή Παπαευαγγέλλου: «Μόνο το 20% πεθαίνει εκτός ΜΕΘ, είναι μικρό ποσοστό»
Τι εννοεί η καθηγήτρια, άγνωστο. Αν εννοεί ότι από το σύνολο των 7.750 θανάτων, οι 1500 (το 20%) πέθαναν εκτός, πάει να πει ότι οι υπόλοιποι πέθαναν εντός. Δηλαδή υποστηρίζει ότι η θνητότητα μέσα στις ΜΕΘ είναι 78%. Τέσσερις στους 5 που μπαίνουν πεθαίνουν, κάτι που αποτελεί απλησίαστο παγκόσμιο ρεκόρ. Η κυρία Κοτανίδου των Εντατικών του Ευαγγελισμού έχει κάνει λόγο για 30%, αλλά σχεδόν 80%; Ελευθερία ή ΜΕΘ, που θάλεγαν και οι πρόγονοι μας.
Mήπως η ποιήτρια εννοεί ότι από αυτούς που συνωστίζονται για μια θέση στη ΜΕΘ πεθαίνει το 20%; Και αυτό το ποσοστό το βρίσκει ασήμαντο, όταν στη Θεσσαλονίκη ισοδυναμούσε με εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες ανθρώπους; Eνώ άνθρωποι θα μπορούσαν να είχαν σωθεί ή να είχε τουλάχιστον προσπάθεια για κάτι τέτοιο; Πόσο αδιάφορη για τον πόνο των άλλων και τις ανθρώπινες τραγωδίες είναι κάποια που θεωρεί ότι η απώλεια του 20% των προσερχόμενων στα νοσοκομεία με σοβαρά συμπτώματα είναι μικρό ποσοστό; Πως μπορεί μια κυβέρνηση να δείχνει τέτοια αναλγησία για το 20% όσων πολιτών της ασθενούν;
Στα χρόνια του πολέμου, του εμφυλίου και της χούντας, ο στρατός δικαιολογούσε ένα ποσοστό απωλειών φαντάρων στις πολεμικές επιχειρήσεις ή και τις στρατιωτικές ασκήσεις. Αλλά όχι και 20%. Δυστυχώς η κυρία Παπαευαγγέλου δεν ήταν εκεί, να διατάξει νέες μεγαλοπρεπείς εφόδους, αδιαφορώντας για τις ασήμαντες απώλειες.
Στους αντίποδες, ο Δημήτρης Καμπουράκης
Η παρακάτω περιγραφή προέρχεται από ένα φιλοκυβερνητικό site(Liberal) και από έναν δημοσιογράφο του οποίου το όνομα ακουγόταν ως υποψήφιου βουλευτή της ΝΔ. Η μαρτυρία του Δημήτρη Καμπουράκη, αιχμηρή όπως ενός αληθινού ρεπόρτερ, έχει την ιδιαίτερη σημασία της :
«Χρειάστηκε να πάω νύχτα σε μεγάλο νοσοκομείο του ΕΣΥ συνοδεύοντας έκτακτο περιστατικό και κατά τύχη βρέθηκα μπροστά στην βίαιη μετατροπή μιας πτέρυγας του σε μονάδα Covid. Γράφω το «βίαιη» με την έννοια του άμεσου, του κατεπείγοντος. Μέσα σε ελάχιστες ώρες και μέσα στη μαύρη νύχτα, έπρεπε να ξηλωθεί κυριολεκτικά μια γεμάτη με διαφόρων ειδών αρρώστους παθολογική κλινική και στην θέση της να στηθεί στο άψε-σβήσε μια μονάδα Covid που από νωρίς το πρωί θα παραλάβαινε κόσμο.
Είδα δεκάδες σαστισμένους ασθενείς να φορτώνονται σε φορεία και ξεγλωσσισμένους τραυματιοφορείς να τους κουβαλάνε όπως-όπως στην είσοδο όπου υπήρχε ήδη ουρά ασθενοφόρων με αναμμένους τους φάρους. Έφευγαν για άλλα νοσοκομεία. Είδα έξαλλους συγγενείς να κυνηγούν τους γιατρούς στους διαδρόμους, «φωνάζοντας που πάτε τον άνθρωπο μου;» Είδα διευθυντές, παραδιευθυντές, γιατρούς και νοσηλευτές να μην ξέρουν τι να πρωτοκάνουν και τι να πρωτοπούν, τρέχοντας σαν αλλόφρονες για να διαλύσουν πρώτα μια κλινική κι έπειτα να την ξαναστήσουν πάνω σε εντελώς διαφορετικά πρωτόκολλα.
Είδα συνεργεία (του ΕΟΔΥ;) να ξηλώνουν και να μεταφέρουν τα πάντα σαν να έκαναν μια γιγάντια μετακόμιση, από κρεβάτια και ιατρικές συσκευές, μέχρι καρέκλες, ντουλάπες και κάδρα (τίποτα που επικάθεται πάνω του ο ιός δεν πρέπει να υπάρχει στον χώρο). Είδα να μετατρέπουν γραφεία σε γκαρνταρόμπες (εδώ θα ντύνονται κι δίπλα θα γδύνονται όσοι μπαίνουν στην μονάδα), είδα εργάτες να βάζουν διπλές διαχωριστικές γραμμές στους διαδρόμους (στην μπλε πλευρά θα περνούν οι καθαροί, στην κόκκινη οι μολυσμένοι και οι νεκροί), είδα να κουβαλούν ντάνες με εκατοντάδες μπουκάλια νερό (αυτά θα πίνουν, κανένας δεν μπορεί να βγει έξω ή να φέρει τίποτα απ’ έξω κατά τη διάρκεια της 8ωρης-10ωρης-12ωρης βάρδιας).
Φρίκαρα κι όμως είδα μόνο την προετοιμασία του πολέμου, όχι τον ίδιο τον πόλεμο. Και τα είδα για μόλις δέκα λεπτά, μέχρι που με αντιλήφθηκε κάποιος μέσα στο χάος και μ’ έδιωξε (τι δουλειά έχετε εδώ κύριε, περάστε έξω). Και σκέφτηκα τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που μετά από ολονύκτιο τέτοιον αγώνα, από νωρίς το πρωί θα άρχιζαν να υποδέχονται αρρώστους (ίσως και ετοιμοθάνατους) με Covid. Κι αυτοί στη μέση, μ’ ένα τρομακτικό ιικό φορτίο στον αέρα που θα φιλτράρεται στις μάσκες τους. Με νεαρά παιδιά να πεθαίνουν γύρω τους και ουρές φορείων να περιμένουν στην είσοδο τους ».
TVXS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου