Το ξύλο είναι ταξικό

Με μια σύντομη ανάπαυλα -επί ΣΥΡΙΖΑ- συνεχίζεται τώρα το ίδιο βιολί. Δεν είναι τυχαίο ότι τη μήνη του καθεστώτος εισπράττουν οι νέοι κι οι φοιτητές. Η εκπαίδευση είναι ένα project, που έχει λεφτά. Πολλά λεφτά.

του Σπύρου Γεωργάτου

Γιατί δέρνει τον κόσμο η αστυνομία; Γιατί εισβάλλει στο Πανεπιστήμιο και σέρνει τους φοιτητές με χειροπέδες; Γιατί προσβάλλει τους πολίτες και κόβει πρόστιμα όπου και όποτε της καπνίσει; Έτσι προσπαθεί η κυβέρνηση να αυξήσει τη δημοφιλία της στους νέους και τους μεσήλικες, όπου έχει αρχίσει να φυλλοροεί;

Μερικοί ισχυρίζονται ότι η αστυνομική βία είναι ένα «ατύχημα»· ένα καθαρά τεχνικό πρόβλημα, που οφείλεται στην ελλιπή εκπαίδευση των αστυνομικών υπαλλήλων. Αυτή η δικαιολογία είναι βέβαια για γέλια. Πώς είναι δυνατόν να χρειάζεται ειδική εκπαίδευση για να ΜΗΝ δέρνεις, αν ανήκεις στο ανθρώπινο είδος και δεν είσαι ένα ζώο και μισό; Να δεχτούμε μήπως ότι η αστυνομία στρατολογεί το προσωπικό της από μια δεξαμενή «φύσει βίαιων» τύπων, που χρειάζεται να πάνε σε ειδικό σχολείο -αν όχι σε ειδικό γιατρό- για να τιθασεύσουν το αντριλίκι τους;

Άλλοι πάλι θεωρούν ότι για την αστυνομοκρατία και το ξύλο ευθύνεται ο Χρυσοχοΐδης, που, επιδεικνύοντας υπερβάλλοντα ζήλο, προσπαθεί να ενσωματωθεί πλήρως στη Νέα Δημοκρατία. Ο πολιτικός βίος και η πολιτεία του συγκεκριμένου υπουργού είναι όμως γνωστά στο πανελλήνιο. Έχει δώσει επανειλημμένα εξετάσεις και κανείς δεν τον θεωρεί ξένο σώμα στη Δεξιά. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, εξ ου και του βάλανε από κοντά τον Αλιβιζάτο για να τον ελέγχει.

Τούτων δοθέντων, ερχόμαστε λοιπόν στο πιο πιθανό σενάριο, ότι δηλαδή η περίσσεια αυταρχισμού που βλέπουμε τον τελευταίο χρόνο είναι μια συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης. Το δόγμα «νόμος και τάξις» πιθανότατα εξυπηρετεί τόσο τη συνοχή του κυβερνώντος κόμματος -μέρος του οποίου, υπενθυμίζω, είναι ο Βορίδης, ο Σαμαράς και άλλοι αστέρες του … φιλελευθερισμού- όσο και την ενδυνάμωση των δεσμών της Νέας Δημοκρατίας με την ακροδεξιά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Νέα Δημοκρατία ενδιαφέρεται να κρατήσει στους κόλπους της τους ακραίους. Η σαμαρική πτέρυγα και οι συνομιλητές της στην ακροδεξιά ζητούν συνεχώς εγγυήσεις για να πεισθούν ότι το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν αποκλίνει σημαντικά από τα μετεμφυλιακά «ιδεώδη», που, παρά τα λεγόμενα, εξακολουθούν να αποτελούν οργανικό -και οργανωτικό- στοιχείο της Νέας Δημοκρατίας. Ποιος θα αμφισβητήσει ότι η ελληνική Δεξιά αντλεί ακόμα από το αντι-αριστερό μένος, τη βαθιά συντηρητική νοοτροπία και τις αναμνήσεις μιας εποχής όπου το κράτος της Δεξιάς έλυνε κι έδενε χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν; Ο αυταρχισμός και η κρατική καταστολή είναι μια κάποια διαβεβαίωση ότι η παράταξη μπορεί και δέρνει.

Είναι όμως η βία των αστυνομικών η ενσώματη μορφή μιας ιδεολογικής ηγεμονίας ή μήπως μιλάμε για έναν μοχλό εμπέδωσης μιας καθαρά ταξικής πολιτικής; Αν κάναμε την ίδια ερώτηση τη δεκαετία του 1950 και του 1960, η απάντηση θα ήταν προφανής. Η χωροφυλακή και η αστυνομία του καραμανλικού κράτους έδερναν τους απεργούς τόσο συχνά και τόσο συστηματικά, που δεν υπήρχαν περιθώρια για άλλες ερμηνείες. Η αστυνομία ήταν ο εκτελεστικός βραχίονας μιας ωμής, ταξικής πολιτικής, που προσπαθούσε να συμπιέσει στο ελάχιστο τις οικονομικές διεκδικήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Μαζί με το φακέλωμα, τα γκλομπς και τα δακρυγόνα συμπλήρωναν την προνομιακή μεταχείριση και τα αγύριστα δάνεια που δίνονταν στους βιομηχάνους, για να γίνει το «θαύμα» της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης.

Μετά τη μεταπολίτευση, και ιδίως μετά το ΠΑΣΟΚ, η αστυνομοκρατία έγινε λιγότερο απαραίτητη, καθώς η δουλειά γίνονταν εξ ίσου καλά με ιδεολογικά εργαλεία -αν και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά το 1985. Τον ρόλο του μοχλού εκείνη την εποχή τον ανέλαβαν εργολαβικά η συναλλαγή, οι μίζες, το «δώσε και σ’ αυτόν κάτι». Από κοντά βέβαια το «Κλικ», με την προχωρημένη βιβλιογραφία περί ελάσσονος πυέλου, που μας «ξεβλάχεψε». Έναν καιρό, όλα προχωρούσαν ομαλά, όμορφα, συναινετικά, χωρίς να ανοίξει μύτη. Αυτός ήταν ο συντομότερος δρόμος για να πάει σούμπιτη η εργατική τάξη στον παράδεισο -κι η Αριστερά στη γωνία.

Το θέμα είναι ότι αυτή η «ισχυρή Ελλάδα», που βασιζόταν στη λαμογιά και την παραλυσία, έπιασε πάτο. Και τότε οι δυνάμεις της  καταστολής ανέλαβαν ξανά δράση. Ο Δίας, ο Άρης κι ό,τι μυρίζει τεστοστερόνη, εξοπλισμένοι με ληγμένα χημικά και κάθε είδους κουμπούρια, έδειραν, έπνιξαν, τύφλωσαν, κούφαναν και τρομοκράτησαν όλον τον κόσμο που διαμαρτύρονταν για τα μνημόνια.

Με μια σύντομη ανάπαυλα -επί ΣΥΡΙΖΑ- συνεχίζεται τώρα το ίδιο βιολί. Δεν είναι τυχαίο ότι τη μήνη του καθεστώτος εισπράττουν οι νέοι κι οι φοιτητές. Η εκπαίδευση  είναι ένα project, που έχει λεφτά. Πολλά λεφτά.

Σε μερικούς φαίνεται παράξενο που το υπουργείο ΠΡΟΠΟ και το υπουργείο Παιδείας συμπλέουν. Αλλά οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι όλα αυτά συναρμόζονται στην ίδια εικόνα: Η παράδοση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος στους ιδιώτες δεν μπορεί να γίνει μόνο με τα νερουλά ιδεολογήματα που παράγει το ακραίο Κέντρο. Θέλει και ξύλο.

tvxs