Ένας χρόνος μετά... το πάθημα που έγινε μάθημα

Πέρασε ένας χρόνος από όπου μπήκαν στην ζωή μας οι φράσεις, η επόμενη βδομάδα θα είναι κρίσιμη, «Μένουμε Σπίτι», «Μένουμε Ασφαλείς», βγαίνουμε από το σπίτι «τηρούμε τις αποστάσεις», «φοράτε μάσκες», «θα πάρουμε τις ζωές μας πίσω«... και άλλα τέτοια τσιτάτα.

του Βαγγέλη Σπυράκη

Ένα ολόκληρος χρόνος από την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος στην Ελλάδα και μέσα σε αυτόν έγιναν πολλά. Καταρχήν χάθηκαν χιλιάδες, νόσησαν χιλιάδες, νοσηλεύονται χιλιάδες και αναμένονται ακόμη κι άλλοι. Σε ένα χρόνο όμως μάθαμε πως μπορεί μια πανδημία να γίνει εργαλείο εκμετάλλευσης από την κυβέρνηση της ΝΔ για να πειθαρχήσουμε στις δικές της προσταγές, χωρίς φυσικά να αντιδρούμε. Μάθαμε τι είναι η απαγόρευση κυκλοφορίας, για όλους εκείνους που δεν έζησαν την εποχή της Χούντας, μάθαμε πως να κρυβόμαστε από τους αστυνομικούς του επιτελικού κράτους, λες και είμαστε εγκληματίες , μάθαμε πως η κυβέρνηση βλέπει ταξικά την κοινωνία, μάθαμε πως ο αόρατος εχθρός διαχωρίζει τους  πληβείους  και τους  άριστους, εκείνους δηλαδή που μπορούν να κυκλοφορούν ανέμελα και εκείνοι που κρύβονται στα σπίτια τους,  γιατί ο κορονοϊος ελλοχεύει. Οχι για εκείνους για εμάς.

Μάθαμε τι σημαίνει πως από την μια στιγμή στην άλλη  (όχι ως δεν το ξέραμε), ότι κρέμεται η ζωή μας από μια κλωστή... που την ελέγχει μια ανεπαρκής κυβέρνηση και όχι η ίδια η ζωή. Σαν χθες ήταν που ο υπουργός Υγείας  Κικίλιας δήλωνε  πως η κυβέρνηση είναι "απόλυτα προετοιμασμένη" και δεν υπήρχε "κανένας λόγος πανικού", για την πανδημία και στην συνέχεια, η πραγματικότητα ενός ΕΣΥ το οποίο επέμεινε να κατεδαφίζει  διέψευσε οικτρά την κυβέρνηση, κάνοντας μας όλους εμάς να είμαστε στα κάγκελα. Άλλαξαν οι αγωνίες μας, έχουμε νοσήσει, δεν έχουμε νοσήσει, που κολλάει που δεν κολλάει και άλλα τέτοια τσιτάτα.

Μάθαμε να βλέπουμε διαγγέλματα από τον πρωθυπουργό Μωυσή, που τείνει να ξεπεράσει την τριλογία από τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», μάθαμε να βγαίνουμε στα μπαλκόνια, όχι για να απλώσουμε μπουγάδα η να ρεμβάσουμε, αλλά να χειροκροτήσουμε τους «ήρωες γιατρούς» που στην συνέχεια έγιναν μπαχαλάκηδες. Μάθαμε δηλαδή,  πώς η  κυβερνητική πολιτική  διαχείρισης της πανδημίας μας οδηγήσαν στον  «εγκλεισμό», τη φτώχεια, την ανεργία, την  εξαθλίωση  και στο τέλος φταίμε εμείς για αυτό.

Αυτό που μάθαμε για τα καλά όμως είναι πώς κρύβονται καλά μυστικά και ντοκουμέντα. Η πανδημία όσο και αν προσπάθησε η κυβέρνηση να ελέγξει τα ΜΜΕ (Λίστα Πέτσα) τελικά δεν κατάφερε να μην βγουν στο φως σκάνδαλα που υπό διαφορετικές συνθήκες πιθανόν δεν θα κουνιότανε φύλλο. Όμως η ανάγκη οδήγησε την κοινωνία να αναζητά αλήθειες και όχι κονσέρβα ανακοινώσεις και δελτία τύπου. 

Εν κατακλείδι αυτό που μάθαμε είναι ότι ο  υπέρτατος νόμος του επιτελικού κράτους είναι ο «ο θάνατός σου η ζωή μου». Με την διαφορά όμως ότι αυτό που πρέπει να μάθει τώρα η κυβέρνηση είναι, ότι ήταν αρκετός  ένας χρόνος να ξυπνήσει  την οργή της  κοινωνίας που θέλει να ζήσει με τους δικούς της κανόνες,  και όχι με τους κανόνες της υποταγής.  Αυτή  ακριβώς την επιθυμία είναι που δεν έχει καταλάβει η  απομονωμένη κυβέρνηση Μητσοτάκη, που νομίζει ότι με φανφάρες προλαβαίνει να χτίσει το αυταρχικό της καταφύγιο. Ένας χρόνος μετά το πάθημα έγινε μάθημα...

koutipandoras