του Παντελή Μπουκάλα
Τα σημάδια της κλιματικής κρίσης, ολοένα και πιο δυσοίωνα, πληθαίνουν καθημερινά.
Μολαταύτα, δεν είναι λίγοι ούτε κατέχουν ασήμαντα πόστα όσοι περιφρονούν τα πορίσματα της επιστήμης, αλλά και τις πληροφορίες που τους δίνουν οι ίδιες οι αισθήσεις τους. Στους αρνητές του βιωμένου παρόντος πρωταγωνιστούν πολιτικοί κάθε βεληνεκούς, συνήθως ακροδεξιοί τύπου Μπολσονάρο ή εθνικιστές-τουιτεριστές τύπου Τραμπ, που όταν κηρύσσουν το δόγμα «πρώτα η χώρα μου», εννοούν πρώτα η εξουσία τους και τα λόμπι που τους υποστηρίζουν. Συμπρωταγωνιστούν, όμως, σαν θεωρητικοί της κακιάς ώρας, όσοι δημοσιολόγοι ασκούνται στη χλεύη γενικά κατά των οικολόγων, που τους ονειδίζουν σαν νέου τύπου χιλιαστές, ή ειδικά κατά της Γκρέτας Τούνμπεργκ: είναι κοπανατζού, είναι του ναρκισσιστικού συβαριτισμού και παριστάνει πως είναι του περιβαλλοντικού ασκητισμού, αφήστε δε που έχει κι αυτό το σύνδρομο...
Δεν μπορεί. Ακόμη κι αν δεν έχεις εντρυφήσει στις καταγραφές των μετεωρολόγων, που δείχνουν πως η πενταετία 2015-2019 είναι η θερμότερη που έχει καταγραφεί, θα το έχεις νιώσει, όπου κι αν ζεις: στην Αφρική της επιδεινούμενης ξηρασίας, λόγω της οποίας τα μεταναστευτικά κύματα θα ογκώνονται συνεχώς· στη Βόρεια Αμερική και στην Ασία, όπου τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» αναβαθμίστηκαν σε ακρότατα και επιβλήθηκαν ως συνήθη· στη νότια και στην κεντρική Ευρώπη, όπου η συνεχώς διαστελλόμενη περίοδος της «καλοκαιρίας», με την ημικατάργηση του φθινόπωρου και της άνοιξης, μεταπίπτει σε «κακοκαιρία», γιατί ουδείς τόπος τρέφεται μόνο από τον τουρισμό· σε χώρες με ψηλά βουνά και σε όσες βρίσκονται κοντά στους πόλους, όπου οι παγετώνες καταντούν ανάμνηση. Τους βλέπουμε να καταρρέουν «σε απευθείας σύνδεση», έπειτα από αναρίθμητα χρόνια ζωής.
Όσοι βγήκαν στους δρόμους την περασμένη Παρασκευή, εκατομμύρια σε εκατοντάδες πόλεις, είπαν να πάψουν να βλέπουν «σε απευθείας σύνδεση» την κατάρρευση του ίδιου του σπιτιού τους. Σύνθημά τους ήταν η αγωνία τους, αυθεντική, όχι επίπλαστη: βλέπουν, ακούν, νιώθουν, δυσφορούν, φοβούνται. Ξέρουν ότι Πλανήτης Β δεν υπάρχει. Και αν υπάρχει, και αφάνταστα μακριά είναι και δεν μας αφορά όλους. Η καταξοδεμένη Γη μάς αφορά όλους. Και τους άτολμους ηγέτες της, που συναντώνται στη Νέα Υόρκη, στη Σύνοδο του ΟΗΕ για το Κλίμα. Οι πιο τολμηροί, ο Τραμπ, ο Μπολσονάρο και οι λοιποί «φίλοι του διοξειδίου», απλώς απουσιάζουν. Εχουν δουλειές να κάνουν. Είπαμε, «πρώτα η χώρα τους». Και ας πάει και το παλιάμπελο που το λένε Γη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου