Μοντέρνα σχολειά

του Δημήτρη Νανούρη

Ενας ψαλμός που ακούγεται βαθύς/ απανταχού τα Ελληνόπουλα εμπνέει./ Ο διαφωτισμός τα λοίσθια πνέει/ καθώς αντιλαμβάνεται ο καθείς

Απέξω μαυροφόρ’ απελπισιά/ απ’ το Σουφλί ώς τη Μονεμβασιά/ κι ώς το Λασίθι/ άθλιο κουτορνίθι./ Σαν το πρωτάκι στο σχολειό για αγιασμό/ πήγες και «δεύτε τελευταίον ασπασμό»./ Πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι/ κι εφέτος πάλι θα σου βγει το λάδι./ Και μέσα στη θολόκτιστη εκκλησιά/ δοξάζεται εσαεί ο Ναζωραίος/ κι απ’ τον Ιούλιο η Νίκη Κεραμέως./ Στην εκκλησιά, που παίρνει κάθε βράδυ/ –άκου, να ξεστραβώνεσαι στραβάδι–/ την όψη του εσπερινού σχολείου/ με αίγλη ξεπεσμένου μεγαλείου,/ θέλεις - δε θέλεις θα γενείς σοφός/ στου καντηλιού το φοβισμένο φως/ που τρέμοντας ονείρατα αναδεύει/ καθώς τα Ελληνόπουλα παιδεύει.//

Εκεί καταδιωγμένη κατοικεί/ της Αγριας Δύσης η Αμερική,/ πατροπαράδοτη πατρίδα των Απάτσι,/ που με φωτιά και κότσι, μίτσι, τάτσι/ την αλυσόδεσαν οι βάρβαροι λευκοί./ Βραχνά ο παπάς, ο δάσκαλος εκεί/ αμφότεροι με κομπορρημοσύνη/ κούφια διδάσκουν εθνικοφροσύνη./ Τα λόγια τους φαντάζουν μαγικά/ ισάξια με θεία ψαλμωδία./ Ετσι εμπεδώνεται η Ιστορία,/ βουτώντας στης φυλής τα μαυσωλεία./ Κι έτσι θα γίνεις μαθητής ακμαίος·/ ιδού το όραμα της Κεραμέως,/ που με υπερηφάνεια αγροικά/ από το υπουργείο κι ανατρέπει/ τα ολέθρια της επιστήμης πρέπει.//

Κι απ’ την εικόνα του Χριστού ψηλά/ σαν ρολογιού του τοίχου φάλτσος μπούφος,/ ιησουίτης άπληστος Ταρτούφος,/ της Νίκης η φωνή γλυκά κυλά/ βουβαίνοντας τα χείλη των τυράννων/ των αργυρώνητων και τσαρλατάνων·/ τους δένει στο λαιμό πνιγμού θηλιά/ και κράζει με στεντόρεια μιλιά/ που μας δονεί κι αρρήκτως μας ενώνει/ με των προγόνων την πανάρχαια οθόνη:/ Χαϊβάνια, να το πάρετε χαμπάρι/ δεν παίζετ’ η Παιδεία μας στο ζάρι/ στο Χάρβαρντ έμαθα και στη Σορβόνη/ στ’ άφθαρτα του Μεσαίωνα βιβλία/ και δεν χωρά επ’ αυτού καμιά συζήτηση/ πως αποκλειστικά εθνική συνείδηση/ οφείλει να παράγει η Ιστορία./ Λόγια σταράτα εκστομίζει ευθέως/ η καινοτόμος Νίκη Κεραμέως.//

Ενας ψαλμός που ακούγεται βαθύς/ απανταχού τα Ελληνόπουλα εμπνέει./ Ο διαφωτισμός τα λοίσθια πνέει/ καθώς αντιλαμβάνεται ο καθείς./ Σύμπασα ανατριχιάζει η ανθρωπότη·/ της λευθεριάς το φεγγοβόλο αστέρι,/ που ήτανε το ξημέρωμα να φέρει,/ βυθίζεται σε καταχθόνια σκότη./ Στης Ψωροκώσταινας τα πλάτη και τα μήκη/ κρυφά σχολεία θα ιδρύσει η Νίκη/ όπως αυτό στο ποίημα του Πολέμη/ που αναριγά στο μνήμα του και τρέμει./ Κάθε Ευρωπαίος απορεί δικαίως/ με τα καμώματα της Κεραμέως/ που ’χει της Μιχαλούς άσβηστο χρέος.

efsyn