«Η πολυκατοικία»

Αυτή είναι σχηματικά η μέχρι τώρα ιστορία της "επένδυσης" στο Ελληνικό...

του Χάρη Χεϊζάνογλου

Χτίσαμε την πολυκατοικία πριν από 30 χρόνια, εξαντλώντας μόνο τον μισό Συντελεστή Δόμησης και ένα πολύ μεγάλο μέρος του οικοπέδου το αφήσαμε κενό. Πέρασαν τα χρόνια, ήρθαν δύσκολοι καιροί και οι συνιδιοκτήτες της πολυκατοικίας (και του οικοπέδου) είπαμε να τα βάλουμε κάτω και ακολουθώντας το πνεύμα της εποχής να δούμε πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε το χορταριασμένο πλέον υπόλοιπο του οικοπέδου μας.

Κάνουμε λοιπόν μια συνέλευση πολυκατοικίας, κι εκεί μας λέει ο διαχειριστής, "Παιδιά ξέρω εγώ έναν τύπο, τον Γιάννη, που ενδιαφέρεται να αξιοποιήσει το υπόλοιπο οικόπεδο". Φανερά προβληματισμένοι οι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων του πρώτου ορόφου παίρνουν τον λόγο και λένε, "τι σημαίνει όμως ρε παιδιά αξιοποίηση; δεν πρέπει να το προσδιορίσουμε;". Καθησυχαστικός ο κυρ Αντώνης ο διαχειριστής λέει "Μην ανησυχείτε ο Γιάννης ξέρει και είναι κομπλέ τύπος, θα τον φέρω να μας δώσει μια προσφορά".

Πράγματι λίγες μέρες μετά έρχεται ο Γιάννης και δίνει μια προσφορά, για να πάρει το υπόλοιπο οικόπεδο μαζί με το υπόλοιπο του συντελεστή, που όμως είναι 3 φορές κάτω από την πραγματική του αξία. Ξεκινάει λοιπόν στην επόμενη συνέλευση πολυκατοικίας μια πολύ έντονη κουβέντα για το αν η προσφορά του Γιάννη του εργολάβου είναι συμφέρουσα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον κύριο Λουκά από τον δεύτερο να λέει σε έντονο ύφος, "αν είναι να δώσουμε το οικόπεδο μαζί με τον Συντελεστή Δόμησης στο 1/3 της αξίας τους και να μην κρατήσουμε τίποτα εμείς, γιατί ρε παιδιά δεν το αξιοποιούμε μόνοι μας; 25 συνιδιοκτήτες είμαστε, βάζουμε λίγα λίγα σταδιακά και θα το φτιάξουμε". "Δίκιο έχει ο Λουκάς", θυμάμαι να λέει η κυρία Μαργαρίτα από τον 3ο, ενώ και οι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων του πρώτου ορόφου κουνούσαν και αυτοί καταφατικά το κεφάλι τους. Εκεί παρενέβη πάλι ο κυρ Αντώνης ο διαχειριστής, "μην είστε κοντόφθαλμοι και αναχρονιστικοί, δείτε μπροστά. Την τιμή του οικοπέδου την ορίζει η αγορά και ο αγοραστής. Ο Γιάννης ο εργολάβος είναι καλός εργολάβος. Εμείς δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε το οικόπεδο τόσο αποτελεσματικά όσο αυτός. Είμαστε πολλοί, έχουμε άλλες δουλειές να ασχολούμαστε, δεν έχουμε και τις γνώσεις του Γιάννη... Τώρα το οικόπεδο είναι γεμάτο μπάζα και ξερόχορτα, αν του το δώσουμε να το αξιοποιήσει όπως αυτός ξέρει θα ομορφύνει η γειτονιά, θα έρθουν νέοι άνθρωποι, θα ανέβουν οι αξίες γης στην περιοχή μας και άρα και οι αξίες των δικών μας διαμερισμάτων".

Έγινε κακός χαμός μετά από αυτό, κάποιοι κατηγόρησαν τον κυρ Αντώνη ότι είναι κολλητός του εργολάβου και τα παίρνει, κάποιοι άλλοι αποχώρησαν βρίζοντας, αλλά παρόλα αυτά η πλειοψηφία πείστηκε ότι θα ανέβει η αξία των διαμερισμάτων μας, κάποιοι μάλιστα πίστεψαν ότι θα βρουν δουλειά στη νέα οικοδομή, και κάπως έτσι τελικά παραχωρήσαμε το οικόπεδο στον Γιάννη για ένα μικρό ποσό το όποιο πήγε σχεδόν όλο στο αποθεματικό της πολυκατοικίας ώστε να μπορούμε να βάζουμε πετρέλαιο.

Πέρασε λοιπόν ο καιρός και ενώ περιμέναμε ότι θα ξεκινήσουν να πέφτουν τα μπετά, μια μέρα έρχεται ο Γιάννης και μας λέει πολύ προβληματισμένος ότι τελικά είναι μικρός ο συντελεστής δόμησης, ότι δεν χωράει το πάρκινγκ που ήθελε να κάνει, ότι το δέντρο στην μπροστινή πλευρά εμποδίζει και πρέπει να κοπεί και ότι η αποθήκη στον ακάλυπτο τρώει πολύ χώρο και πρέπει να γκρεμιστεί για να μπει εκεί μια πισίνα και ένα μπαρ... Γίνεται πάλι συνέλευση πολυκατοικίας για να τα πούμε μεταξύ μας, ο κ. Λουκάς διαφωνεί με το μπαρ γιατί θα έχει φασαρία, η κ. Μαργαρίτα δεν θέλει να κοπεί το δέντρο γιατί της κάνει σκιά στο μπαλκόνι, οι ιδιοκτήτες του πρώτου που ξέρουν ότι ο Γιάννης ψάχνει για εξυπηρέτηση από την πολεοδομία φοβούνται ότι θα βρει τρόπο να σηκώσει το κτίσμα πιο ψηλά και να τους κρύψει τον ήλιο, οι περισσότεροι ιδιοκτήτες όμως, ειδικά αυτοί από τον 4ο όροφο και πάνω (που εξαιτίας της συμπάθειας που έχουν για τον Γιάννη και τον κυρ Αντώνη πλέον δεν μιλιούνται με αυτούς από τον 3ο και κάτω), έχουν ενθουσιαστεί με την προοπτική της πισίνας και με το γεγονός ότι ο Γιάννης τους έταξε ότι θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση από τον κοινόχρηστο ακάλυπτο. Και κάπως έτσι οι πολλοί και πάλι συναινούν να κάνει ό,τι θέλει ο Γιάννης.

Περνάει πάλι καιρός και ενώ περιμένουμε να μπουν οι μπουλντόζες, μια μέρα έρχεται ο Γιάννης και μας λέει "Παιδιά χρησιμοποίησα μια γνωριμία του Τάκη που μένει στον 5ο και κατέληξα σε μια συμφωνία με την πολεοδομία, τώρα μπορώ νόμιμα να χτίσω 3 ορόφους περισσότερους". Ξεκινάνε πάλι να βρίζουν οι ιδιοκτήτες του πρώτου που το είχαν δει να έρχεται, αλλά κάπου εκεί παρεμβαίνει ο διαχειριστής και λέει, "αν αυτό είναι απαραίτητο για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του πρότζεκτ καλώς γίνεται". Αμέσως οι από τον 3ο και κάτω ξεκινούν κι αυτοί να βρίζουν, οι από τον 4ο και πάνω λένε "ναι οκ σωστό είναι αυτό" και τέλος πάντων περνάει πάλι του Γιάννη αφού έτσι κι αλλιώς πλέον ήταν προδιαγεγραμμένο ότι δεν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο ούτε μπορούσε να ακυρωθεί η συμφωνία.

Περνάει κι άλλο ο καιρός και περιμένουμε πάλι τον Γιάννη να ξεκινήσει... Προχθές λοιπόν τον παίρνουμε τηλέφωνο να μάθουμε τί γίνεται και λέει, "Παιδιά τα έχω όλα υπό έλεγχο, ψάχνω να δώσω υπεργολαβία τις εκσκαφές και τα μπετά, τα υδραυλικά και τα Η/Μ. Ο υπεργολάβος θα κρατήσει τους τρεις πρώτους ορόφους, για τους υπόλοιπους βλέπουμε". Του λέμε "Καλά ρε Γιάννη, εσύ δεν θα κάνεις τίποτα;" Και λέει "Εμένα εξ αρχής με ενδιέφερε κυρίως το μπαρ και η πισίνα αλλά δεν σκοπεύω να βάλω άμεσα χρήματα. Έχω όμως μια καλή ιδέα, μήπως μπορείτε να μου δανείσετε από το αποθεματικό της πολυκατοικίας σας και να σας αποπληρώσω σε βάθος χρόνου;...".

Και αυτή είναι σχηματικά η μέχρι τώρα ιστορία της "επένδυσης" στο Ελληνικό...

ΑΥΓΗ