του Γιώργου Λακόπουλου
Η πολιτική διαδρομή του Αντώνη Σαμαρά είναι ο ορισμός της πολιτικής εκτροπής. Από τον καιρό που κάλυπτε με τη βουλευτική του ιδιότητα τους τραμπουκισμούς των «Κενταύρων» και των «Ρέητζερς» της εποχής Αβέρωφ μέχρι σήμερα.
Ιντριγκαδόρος εκ φύσεως, τυφλωμένος με φιλοδοξίες -όπως διαπίστωνε έντρομος ο Γ. Παπανδρέου το διάστημα που συγκατοίκησαν ως φοιτητές στην Αμερική- κινήθηκε στον δημόσιο βίο σαν μετεμψύχωση του Παύλου Μελά, ή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και όπου αναμείχθηκε άφησε πίσω στου συμφορές για το κόμμα του και τη χώρα.
Για λόγους που δε είναι του παρόντος και πάντως αφορούν την εξουδετέρωση του Μιλτ. Έβερτ για να μένει στο πεδίο ανοιχτό μέχρι να έλθει η ώρα της Ντόρας- ο Κώστας Μητσοτάκης τον πήρε δίπλα του. Τον όρισε υπουργό Οικονομικών στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα και τον έκανε υπουργό Εξωτερικών επί των ημερών του.
Το πλήρωσε ακριβά και ο ίδιος και η Ελλάδα. Ο Σαμαράς για να καλύψει την αποτυχημένη διαχείριση του στο Μακεδονικό κατά την Σύνοδο του Μάαστριχτ, στην οποία τον άφησε στο πόδι του ο Μητσοτάκης αναχωρώντας για την Αμερική -στράφηκε εναντίον της κυβέρνησης του και τελικά την ανέτρεψε.
Ο τότε Πρωθυπουργός δεν σταμάτησε να λεει ότι «ο Σαμαράς έβλαψε την Ελλάδα» και ότι πίστευε ακράδαντα πως για την ανατροπή του υποκινήθηκε από τα «διαπλεκόμενα συμφέροντα».
Η προσπάθειά του να σταδιοδρομήσει ως αρχηγός κόμματος απέτυχε και κατ’ ουσίαν τον κατάπιε το εγχείρημά του. Πέρασε στην αφάνεια από την οποία τον ανέσυρε ο νεότερος Καραμανλής στέλνοντας τον στις Βρυξέλλες ως ευρωβουλευτή.
Ήταν ανύπαρκτος μέχρι που κλήθηκε να αναλάβει το υπουργείο Πολιτισμού από το οποίο έβαλε πάλι μπροστά τα ηγετικά του σχέδια.
Θα αποτύγχανε, αν η Ντόρα Μπακογιάννη δεν έκανε λανθασμένους χειρισμούς, υπό την επήρεια κακών συμβουλών, για να περιέλθει και η ίδια τελικά στο έλεός του.
Με την αντιμνημονιακή σημαία που σήκωσε το 2010 -και εκμεταλλεύτηκε αριστοτεχνικά ο Αλέξης Τσίπρας- συνέβαλε στην περαιτέρω καταβύθιση της χώρας. Μέχρι να κάνει στροφή υπέρ του Μνημόνιου- ενυπογράφως -όπως του ζήτησε η Μέρκελ που ειχε τη χειρότερη γνώμη γι’ αυτόν και αρνούνταν να του μιλήσει ακόμη και όταν τη παρακαλούσε ο Λ. Παπαδήμος.
Μπήκε στην κυβερνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και τον Καρατζαφέρη -του οποίου υφάρπαξε δολίως τρεις βουλευτές και με νέα ίντριγκα. Τελικά ανέτρεψε και αυτή την κυβερνηση. Ωστόσο οι εκλογές που προκάλεσε ήταν οικτρές για τον ίδιο καθώς η ΝΔ πήρε μολις 19%.
Στη ΝΔ δεν προλάβαν να τον απομακρύνουν καθώς προκηρύχθηκαν νέες εκλογές στις οποίες βγήκε πρώτο κόμμα η ΝΔ με μόλις 27% και για λόγους που δεν είναι του παρόντος.
Έγινε πρωθυπουργός έχοντας δίπλα του τον Βαγγέλη Βενιζέλο με τον οποίο συμπορεύονταν μέχρι πρόσφατα περισσότερο για να διαλύσουν το ΠΑΣΟΚ και την Αριστερά παρά για να λύσουν προβλήματα της χώρας.
Ενώ μεταξύ, παρότι στη Ντόρα Μπακογιάννη που δικαιώθηκε και επέστρεψε στη ΝΔ, όχι μόνο δεν έδωσε χαρτοφυλάκιο, αλλά πλαγιοκόπησε την οικογένεια ορίζοντας υπουργό το Κυριάκο, σε συνθήκες που ακόμη δεν έχουν διευκρινιστεί.
Η αποτυχία του το 2014 καλύφθηκε πίσω από την αδυναμία ανάδειξης προέδρου της Δημοκρατίας την οποία αντιμετώπισε πάλι ως ίντριγκα, προτείνοντάς τον άξιο Σταύρο Δήμα, τον οποίο όμως αποκλειόταν να ψηφίσει η αντιπολίτευση επειδή ήταν αντιπρόεδρος της ΝΔ.
Με άλλα λόγια συνέβαλε στην πτώση και της … δικής του κυβέρνησης, υπολογίζοντας στη διαβόητη «αριστερή παρένθεση». Άλλη μια θλιβερή ιστορία. Όπως θλιβερή ήταν η άρνησή του ως πρωθυπουργού να δεχθεί τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα. Η απουσία στηνπαραλαβή και παράδοση της πρωθυπουργίας και η εμπλοκή του στην εκλογή του διαδόχου της στη ΝΔ, αφού έκανε ό,τι μπορούσε για να μην παραιτηθεί παρά την ήττα.
Ο κολαούζος και ο ινστρούχτορας
Το χούι δεν κόβεται. Αφού ο μηχανισμός του συνέβαλε στην κατάρρευση των αρχαιρεσιών, που θα κέρδιζε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, οργάνωσε την επικράτηση του νεότερου Μητσοτάκη ως παρένθεση πάντα. Και μετά του επέβαλε ως «φρουρά» τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη και την ακροδεξιά ατζέντα των συλλαλητηρίων. Αλλά τελικά πιάστηκε ο ίδιος στις παγίδες που έστησε.
Η τελευταία σχετίζεται με το σκάνδαλο Νοβάρτις στον οποίο τον ενέπλεξαν μάρτυρες, αλλά, επειδή δεν προέκυψε επιβεβαίωση των καταγγελιών, η υπόθεση αρχειοθετήθηκε. Ο ίδιος όμως πρόλαβε να στήσει την τελευταία ίντριγκα.
Μήνυσε τους δικαστικούς λειτουργούς και τον… Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Με κολαούζο επί του θέματος τον Ανδρέα Λοβέρδο που τους αποκαλούσε «συμμορία» και νομικό ινστρούχτορα το Βαγγέλη Βενιζέλο -επίσης εμπλακέντες στο ίδιο σκάνδαλο.
Ο Βενιζέλος βγήκε με αρχειοθέτηση ελλείψει αποδείξεων και ο Λοβέρδος θα πάρει κατά τα φαινόμενα το δρόμο προς το εδώλιο ωρυόμενος ότι θα μηνύσει την… εισαγγελέα Διαφθοράς που τον παραπέμπει.
Η τελευταία ίντριγκα του Σαμαρά οδηγεί σε θεσμική εκτροπή. Παλιά μου τέχνη, κόσκινο. Αποσκοπεί στην αναστάτωση της πολιτικής ζωής δημιουργώντας τεχνητά θέμα εξεταστικής επιτροπής στη Βουλή. Αλλά είναι μια κίνηση μάλλον μοιραία για τον ίδιο. Κύκνειο άσμα.
Σ’ αυτά τα θέματα σαν πολιτικός μοιάζει με αυτόν που ζητάει το βόδι από αυτούς στους οποίους χρωστάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου