Αμετανόητοι

Μα είναι κάτι πιο βαθύ που τους «λερώνει». Φώφη που πας; Μάνα θα πάω στον Κυριάκο…

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης

Αφού ζητήσω συγνώμη για το βάναυσο βιασμό των στίχων του Νίκου Καββαδία, πάμε στην ταμπακιέρα.

Ας μη σταθούμε στον συστηματικό -στα όρια του μαζοχισμού- εξευτελισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή ή τη, δίχως τέλος, "κατρακύλα" της Φώφης Γεννηματά. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ώστε να δούμε πιο είναι αυτό το "κάτι πιο βαθύ" που τους λερώνει... και τους ενώνει.

Πρέπει καταρχήν να αναγνωρίσουμε πως το δικομματικό σύστημα που χρεοκόπησε τη χώρα, μαζί με τα πρόθυμα ΜΜΕ, που έκρυβαν τις ειδήσεις κάτω από το μαξιλάρι τους, ήταν αναμφίβολα διορατικοί από την αρχή της κρίσης το 2009. Αναγνώρισαν τον εχθρό και “λόκαραν” πάνω του, μεθοδευμένα, το ρητορικό τους οπλοστάσιο ως φυσική συνέχεια του κοινωνικού αυτοματισμού της διακυβέρνησης Σημίτη.

Όχι βέβαια απέναντι στους ισχυρούς ή στη διαπλεκόμενη εξουσία που ξεζούμιζε επί δεκαετίες το δημόσιο χρήμα. Όχι. Ο «εχθρός» ήταν η σοκαρισμένη και βίαια φτωχοποιημένη κοινωνία.

«Ξύπνα δεν είναι όνειρο το χιόνι που μας καίει. Η φτώχεια είναι φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει», τραγουδάει στο«Σαράβαλο» ο Γιάννης Αγγελάκας. Και αυτό ακριβώς προσπάθησαν να κάνουν τη διετία 2009-2011. Να διαμοιράσουν συλλογικά το φταίξιμο. Έτσι το "μαζί τα φάγαμε", το "ζούσαμε πάνω απ' τις δυνατότητές μας" και η -πολύ βολική, ανεξιχνίαστη- δολοφονία των εργαζομένων στη Marfin, σχημάτισαν το ιδεολογικό υπόβαθρο μιας σχετικά μικρής τότε κοινωνικής ομάδας, που εκείνη την εποχή ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μανιάτης θα ονόμαζε ευρηματικά, «φιλελέδες». Aυτά τα λούμπεν αστικά κατάλοιπα, θα σχημάτιζαν αργότερα τους «Μένουμε Ευρώπη» και τους «Παραιτηθείτε», ενώ σήμερα έχουν ενσωματωθεί σε μεγάλο βαθμό, στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Άδωνη Γεωργιάδη.

Σύμφωνα λοιπόν με το αρχικό σχέδιο, έπρεπε σύσσωμη η μικρομεσαία τάξη να νιώσει βαθιά μέσα της την ενοχή που πήρε το δάνειο που «πάσαρε» η τράπεζα ή που έφαγε τυρόπιτα χωρίς απόδειξη. Την ίδια ώρα που, αποδεδειγμένα πλέον, πολυεθνικές όπως η Novartis, η Siemens και δεκάδες άλλες, ζημίωναν τα δημόσια ταμεία, υπερτιμολογόντας και "λαδώνοντας" κόμματα και πολιτικούς.

Το «μαζί τα φάγαμε» όμως δεν έφτανε από μόνο τους. Σε δεύτερη φάση, το σύστημα έπρεπε να πείσει πωςσυνυπεύθυνος για την κρίση, δεν ήταν η κακοδιαχείριση δεκαετιών, το πελατειακό κράτος, οι μίζες και η παρασιτική ελίτ, αλλά ο... λαϊκισμός και η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς.

Πολιτικοί και κόμματα που είχαν κυβερνήσει και χρεοκοπήσει τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια, μαζί με καταρτισμένους στον κοινωνικό αυτοματισμό, δημοσιογράφους και ΜΜΕ, άρχισαν να προσαρμόζουν τη ρητορική τους στα νέα δεδομένα. Από εξειδικευμένη, η απόδοση ευθυνών γενικεύθηκε, γρήγορα και αποδοτικά.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά -και οι δύο γόνοι πολιτικών- επέστρεψαν και χθες στη Βουλή, στο ίδιο αφήγημα. Σα να μην τους έχει διδάξει τίποτα η κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Σα να μην αντιλαμβάνονται πως ακριβώς επειδή χρησιμοποίησαν αυτή την τακτική ως κυβερνήσεις, χρεοκοπήσαμε και εκκόλαψαν αδιαμφισβήτητα το «αυγό του φιδιού».

Ξαναθυμήθηκαν λοιπόν τους «αγανακτισμένους» προσπαθώντας ξανά να αποδώσουν στο κίνημα -και όχι στις εγκληματικές πολιτικές τους- την είσοδο στη Βουλή της εγκληματικής νεοναζιστικής οργάνωσης, Χρυσή Αυγή.

Ο ακραία ανεπαρκής και επικίνδυνος Κυριάκος Μητσοτάκης, έφτασε μάλιστα στο σημείο να κατηγορήσει τον πρωθυπουργό και το ΣΥΡΙΖΑ πως έκαψαν την Αθήνα το 2008. Τότε που σύσσωμη η οικογένεια Μητσοτάκη -όπως όλοι οι ακροδεξιοί- είχε ως πολιτική άποψη πως έπρεπε να βγει ο στρατός στους δρόμους της Αθήνας. 

Βέβαια ο πρόεδρος της ΝΔ δε σταμάτησε εκεί. Έπαιξε όλα τα «βαριά» χαρτιά του… Άδωνη Γεωργιάδη. Ρουβίκωνες, Εξάρχεια, Μαρφίν, ανομία, μέχρι και το σπίτι που αγόρασε ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των Ποδέμος ανέφερε ως επιχείρημα.

Είναι πλέον σαφές πως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (ποιο ΚΙΝΑΛ;) θέλουν να επιστρέψουν περισσότερο διψασμένοι για αίμα από ποτέ. Ως αμετανόητοι προστάτες μιας παρασιτικής αστικής τάξης, που συνεχίζει να σηκώνει το δάχτυλο στους αδύναμους και να διαχωρίζει τις εκδοχές της βίας που πρέπει να καταδικάσουμε.

Για να το πούμε σχηματικά εν είδει επιλόγου: Φανταστείτε, επί 40 χρόνια ένας πατέρας να κακοποιεί σεξουαλικά το ανήλικο παιδί του και μάλιστα να το εκδίδει και σε επιφανείς μεγαλοεπιχειρηματίες φίλους του, εισπράττοντας ποσοστό επι των κερδών. Και σα να μη φτάνει αυτό, στο δικαστήριο, για την υπεράσπιση του βιασθέντος ανήλικου, να εμφανίζεται ως δικηγόρος, ο ίδιος ο βιαστής πατέρας.

Αυτό είδαμε, πάλι, χθες...

koutipandoras