Γάζα: Έγκλημα εκ προμελέτης

Η σφαγή στη Γάζα άρχισε στα τέλη Μαρτίου, όταν ο Τραμπ ανήγγειλε τη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών για τη διευθέτηση του Παλαιστινιακού και του τελικού καθεστώτος της πόλης

του Στρατή Αγγελή

Οι σφαίρες των Ισραηλινών θέριζαν Παλαιστίνιους στη Λωρίδα της Γάζας την περασμένη Δευτέρα και η διεθνής κοινότητα... έπεφτε πάλι από τα σύννεφα. Οι δηλώσεις καταδίκης για τους φόνους δεκάδων άοπλων διαδηλωτών και για τον τραυματισμό χιλιάδων καθώς και οι εκκλήσεις για «αυτοσυγκράτηση» το μόνο που έκαναν ήταν να επιβεβαιώσουν την απροθυμία των «ισχυρών» και των λιγότερο ή περισσότερο «πρόθυμων» συμμάχων τους να παρέμβουν για να σταματήσει η σφαγή. Φανέρωσαν επίσης τις δεύτερες σκέψεις όλων των εμπλεκόμενων πλευρών στον πόλεμο της γειτονικής Συρίας και στη σκακιέρα της επερχόμενης ιρανικής κρίσης.

Η σφαγή στη Γάζα άρχισε στα τέλη Μαρτίου, όταν ο Τραμπ ανήγγειλε τη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών για τη διευθέτηση του Παλαιστινιακού και του τελικού καθεστώτος της πόλης. Επί ενάμιση μήνα, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη η Παλαιστινιακή Αρχή, εξαρτώμενη από δυτικά και αραβικά δεκανίκια, έβλεπε το τρένο να έρχεται κατά πάνω της και τον οδοστρωτήρα Τραμπ να συνθλίβει τη λύση των δύο κρατών εβδομήντα χρόνια μετά τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ και τη Νάκμπα (Μεγάλη Καταστροφή). Για την ισλαμιστική οργάνωση Χαμάς, που ελέγχει την αποκλεισμένη από ξηράς, θαλάσσης και αέρος Λωρίδα της Γάζας, οι διαδηλώσεις στον φράχτη και η συνακόλουθη αιματοχυσία αποτελούσαν μια δοκιμασμένη, αλλά εκ των πραγμάτων ξεπερασμένη τακτική, με ελάχιστα στρατηγικά αποτελέσματα. Ακόμα και την ημέρα της μεγάλης σφαγής, η παλαιστινιακή ενότητα παρέμεινε ζητούμενο. Την ίδια ώρα, τα φιλοδυτικά αραβικά καθεστώτα, με περισσή υποκρισία, από τη μία καταδίκαζαν το Ισραήλ και από την άλλη αναζητούσαν θέσεις ισορροπίας απέναντι στη δεύτερη μεγάλη κίνηση Τραμπ, τη μονομερή αποχώρηση των ΗΠΑ από τη διεθνή συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Επί ενάμιση μήνα ο ισραηλινός στρατός τουφέκιζε σαν τα κοτσύφια τους Παλαιστίνιους διαδηλωτές που πλησίαζαν στο συρματόπλεγμα των «συνόρων», ενώ οι κυβερνήσεις Τραμπ και Νετανιάχου κατηγορούσαν τη Χαμάς ότι κρατά ως «όμηρο» τον λαό της Γάζας και τον σπρώχνει προς τον θανατηφόρο φράχτη για να αποκομίσει πολιτικά οφέλη από την αιματοχυσία. Τα ίδια επανέλαβαν μετά τη σφαγή της Δευτέρας. Οι μηχανισμοί προπαγάνδας της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ δεν απευθύνονται στα 2 εκατομμύρια κατοίκους - κρατούμενους μέσα στο κλουβί της Γάζας, ούτε στις αραβικές και μουσουλμανικές μάζες. Η επιχειρηματολογία για την «αποφασιστικότητα» των Τραμπ και Νετανιάχου έχει ως αποδέκτη τη δυτική κοινή γνώμη, η οποία «ζυμώνεται» για το χειρότερο: μια αναμέτρηση μεταξύ Ιράν και Ισραήλ στην καθημαγμένη Μέση Ανατολή, από τη Βηρυτό μέχρι την Τεχεράνη και από τη Δαμασκό μέχρι την Υεμένη.

Αραβικά σουνιτικά καθεστώτα που επί δεκαετίες χρησιμοποιούν το Παλαιστινιακό για να συνεγείρουν ή για να εκτονώσουν τις δικές τους μάζες ανεβαίνουν τώρα στο τρένο του Τραμπ, δίπλα στο βαγόνι του Ισραήλ. Κόβουν «εισιτήριο», πληρώνουν ήδη αδρά τους Αμερικανούς συμμάχους για την επόμενη πολεμική περιπέτεια με στόχο το σιιτικό Ιράν και την οργάνωση Χεζμπολάχ που κερδίζει διαρκώς έδαφος στον Λίβανο (στρατιωτικά, ως η μοναδική ένοπλη δύναμη που αντιπαρατέθηκε επιτυχώς στο Ισραήλ, αλλά και πολιτικά όπως φάνηκε στις πρόσφατες εκλογές).

Υπό την έννοια αυτή, οι πλούσιοι Άραβες και οι δυτικοί εταίροι «καίγονται» περισσότερο για την εισαγωγή της SaudiAramco στο χρηματιστήριο εντός του έτους, παρά για το δράμα των Παλαιστινίων αδελφών. Το ύψος της μετοχοποίησης και η τιμή της μετοχής θα εξαρτηθούν από το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με το Ιράν και από τη «σταθερότητα» της πετρελαιοπαραγωγού Σαουδικής Αραβίας, όχι από την αιματοχυσία στην Παλαιστίνη.

αυγή