Σε βαθιά κρίση ταυτότητας και στρατηγικής

Τελικά το Κίνημα Αλλαγής υπάρχει; Δηλαδή υπάρχει στην πραγματικότητα; Ή μήπως μονάχα στις σφραγίδες και στα χαρτιά; Υπάρχει ως ενιαίος κομματικός φορέας; Και λειτουργεί σαν τέτοιος; Γιατί τα σημάδια άλλα δείχνουν, εντελώς άλλα…

του Βασίλη Πάικου

Τα σημάδια, τα δεδομένα της πραγματικότητας, άλλα δείχνουν. Δείχνουν ας πούμε ότι επί σχεδόν κάθε θέματος της επικαιρότητας εκδίδονται τουλάχιστον τέσσερεις διαφορετικές ανακοινώσεις. Άλλη κεντρικά, άλλη από το Ποτάμι, άλλη από το ΚΙΔΗΣΟ, άλλη από την ΔΗΜΑΡ. Αν δεν τους προλάβουν, και τους τέσσερεις, κάποιοι μεγαλοπαράγοντες του χώρου που μονίμως σολάρουν. Με διαφορετική οπτική συνήθως ο καθένας. Ενώ, όχι σπάνια, ψηφίζουν διαφορετικά και στη Βουλή αλλού ο παππάς αλλού τα ράσα του, κυριολεκτικά. Είναι δε χαρακτηριστικό, και ασφαλώς απογοητευτικό, ότι οι διαφορετικές «στάσεις» εμφανίζονται συχνά επί θεμάτων με προοδευτικό πρόσημο. Ακόμη και επί ζητημάτων αφορώντων σε ευαίσθητα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την κεντρική γραμμή να «υπολείπεται» συνήθως των απόψεων του Ποταμιού, του ΚΙΔΗΣΟ και της ΔΗΜΑΡ. Οπότε ναι, το ερώτημα τίθεται εξ’ αντικειμένου. Υπάρχει σήμερα ΚΙΝ.ΑΛΛ; Γιατί, εδώ που τα λέμε, τέτοια «εσωκομματική» πολυφωνία (και κακοφωνία μπορείς να την πεις) ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρώιμη φάση των πολλών συνιστωσών.

Είναι προφανές ότι ουδείς των μετεχόντων στο Κίνημα ηγετών και ηγετίσκων, έχει πραγματικά πιστέψει στο εγχείρημα, στο μέλλον και στην προοπτική του. Είναι γι αυτό που κρατούν (και επιχειρούν διαρκώς να ενισχύσουν) τα μαγαζάκια τους. Κρατάνε πισινή, μ’ άλλα λόγια, για κάθε ενδεχόμενο…

Η τέτοια δημόσια εικόνα δεν είναι, προφανώς, άμοιρη της δημοσκοπικής δυσπραγίας του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Της δημοσκοπικής πραγματικότητας της όλο και χειρότερης για την προοπτική της κεντροαριστεράς. Κι από την άλλη, εμφανίζεται σήμερα βουλευτής του Ποταμιού να δηλώνει δημοσίως πως αισθάνεται άβολα στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. Ενώ είναι βέβαιο (οι «παροικούντες» γνωρίζουν καλά πρόσωπα και πράγματα) πως και αρκετοί άλλοι αισθάνονται πράγματι πολύ άβολα εκεί μέσα. Ετοιμάζοντας ήδη τα μπαγκάζια τους γι άλλες πολιτείες. Την ίδια ώρα που το ζήτημα των συμμαχιών, το θέμα εντέλει της πολιτικής προοπτικής της κεντροαριστεράς διχάζει καθέτως το Κίνημα. Δίχως να καταβάλλεται η παραμικρή προσπάθεια (αντιθέτως…) να κουκουλωθούν, προσωρινά έστω, και για λόγους στοιχειώδους αυτοσυντήρησης οι τόσο διαφορετικές οπτικές του πράγματος. Κι είναι αυτός ακριβώς ο λόγος που αναγκάζει την Φώφη Γεννηματά να επιδίδεται σε διαρκείς –συνήθως ανεπιτυχείς- ασκήσεις ισορροπίας. Ασκήσεις ελάχιστα πειστικές, εξαιρετικά βραχυπρόθεσμης αποτελεσματικότητας δε, έτσι κι αλλιώς.

Πριν λοιπόν προλάβει καν να σταθεί στα πόδια του, ο νέος φορέας της κεντροαριστεράς, υπονομεύεται εκ των έσω. Σαν κάποιοι «δικοί του» να απεργάζονται συστηματικά την κακή του τύχη. Μην επιτρέποντάς του να δικαιώσει, στα μάτια του ακροατηρίου του, το δεύτερο συνθετικό της πολιτικής του ταμπέλας. Εκείνο της αριστεράς. Εναρμονιζόμενο άλλωστε με την κυρίαρχη πλέον τάση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Τόσο μάλιστα ώστε αρκετοί αναλυτές να το χαρακτηρίζουν σήμερα κεντρο-αντι-αριστερά.

Βρίσκεται έτσι αυτή την ώρα το Κίνημα Αλλαγής αντιμέτωπο με βαθειά κρίση ταυτότητας και στρατηγικής. Ένα εγχείρημα, ένας πολιτικός φορέας που πρόλαβε να γεράσει πριν καλά-καλά γεννηθεί…

πηγή: athina984.gr