Δεν μιλάμε πια για το αυγό, αλλά για το ίδιο το φίδι...

Ποιος μπορεί να λησμονήσει πως επιφανές στέλεχος της Κεντροαριστεράς αποκάλεσε τότε τη Χ.Α. «το πρώτο κίνημα που γεννιέται αυθεντικά μετά τη Μεταπολίτευση.... που κάνει ακτιβισμό σε μεγάλα προβλήματα και γι’ αυτό παράγει εμπιστοσύνη»

του Βασίλη Πάικου

Τους χάιδεψαν, τους προέβαλαν, τους κανάκεψαν, τους έσπρωξαν, τους ανέδειξαν, τους βοήθησαν να γίνουν νοματαίοι. Όσο μπορούσαν, όσο περνούσε απ’ το χέρι τους. Με δυο λόγια, επώασαν το αυγό του φιδιού. Ώσπου το φίδι εκκολάφτηκε και απειλεί τους πάντες και τα πάντα.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης φέρουν το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης. Με τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια σε πρώτο ρόλο. Εκείνα που στις ενημερωτικές τους εκπομπές, ακόμη και σε θεωρούμενες ως σοβαρές και έγκυρες, έδιναν συχνά-πυκνά βήμα στους χρυσαυγίτες και στον δηλητηριώδη λόγο τους. Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες...

Ήδη από την εποχή που το νεοναζιστικό μόρφωμα δεν ήταν ανιχνεύσιμο στις εκλογές ή τις δημοσκοπήσεις. Την εποχή του 0,5%. Δεν υπήρχε δηλαδή καν η δικαιολογία της υπαρκτής πολιτικής δύναμης και της υπολογίσιμης επιρροής. Στο όνομα των οποίων θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι δικαιούνται παρουσίας και λόγου. Τίποτα, η ελαφρότητα μόνο, η αδιαφορία για τις συνέπειες και η αμέλεια η ασύγγνωστη. Και η άγνοια κινδύνου. Η μη επιτρεπόμενη ωστόσο άγνοια κινδύνου.

Από τη μια λοιπόν η προβολή και η ευμενής μεταχείριση, ως άμεση ενίσχυση του ναζιστικού φορέα. Και από την άλλη, η έμμεση αλλά, ίσως, πιο επικίνδυνη πριμοδότησή του. Εκεί όπου ο αντιμεταναστευτικός δημοσιογραφικός οίστρος ξεχείλιζε, για χρόνια, από εφημερίδες κι από κανάλια. Ποιος δεν θυμάται την εποχή που ο όρος Αλβανός είχε καταστεί συνώνυμος του διαρρήκτη, του απατεώνα, έως και του φονιά. Ε, πολύ ήθελε; Από κει και πέρα το χαλί είχε στρωθεί για τα καλά. Προκειμένου να περάσει και να ευδοκιμήσει η πολιτική έκφραση, η πολιτική εκπροσώπηση της ρατσιστικής ρητορείας. Με συνέπεια η Χρυσή Αυγή να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα σε ευρεία κλίμακα. Να αποκτήσει πολιτική υπόσταση και, σε κάποιο βαθμό, αποδοχή. Και τότε, βλέπετε, οι εκφραστές της αντιμετωπίστηκαν από τα περισσότερα ΜΜΕ ως κάπως ιδιόρρυθμοι ας πούμε, ως ζωηροί ή και ακραίοι ακτιβιστές της Δεξιάς. Αλλά ώς εκεί, τίποτα περισσότερο, τίποτα χειρότερο. Δεδομένου δε ότι επρόκειτο για το καινούργιο και για το μάλλον αξιοπερίεργο του δημόσιου βίου, απολάμβαναν προνομιακής μεταχείρισης από τα περισσότερα μέσα.

Ποιος μπορεί να λησμονήσει πως επιφανές στέλεχος της Κεντροαριστεράς αποκάλεσε τότε τη Χ.Α. «το πρώτο κίνημα που γεννιέται αυθεντικά μετά τη Μεταπολίτευση.... που κάνει ακτιβισμό σε μεγάλα προβλήματα και γι’ αυτό παράγει εμπιστοσύνη». Ναι, καλά θυμάστε, περί του Ανδρέα Λοβέρδου πρόκειται. Ή ποιος δεν θυμάται πως το «σύστημα Σαμαρά» υπήρξε, διά του Τάκη Μπαλτάκου, προνομιακός συνομιλητής της Χ.Α.;

Αρνητικός καταλύτης τα συλλαλητήρια

Το πολιτικό σύστημα άργησε να αντιληφθεί τον κίνδυνο. Άργησε πολύ. Ώσπου ξεκίνησαν ή μάλλον αυξήθηκαν και αγρίεψαν, και γι’ αυτό εντοπίστηκαν, οι βιαιότητες. Το έξαλλο αντιμεταναστευτικό πογκρόμ, οι πυρπολήσεις και οι εν γένει καταστροφές σπιτιών και μαγαζιών, οι ξυλοδαρμοί, οι δολοφονίες. Οπότε και να ήθελαν (που κάποιοι σίγουρα το ήθελαν) δεν γινόταν να κάνουν πως δεν βλέπουν. Κι εν τω μεταξύ το «αυθεντικό ακτιβιστικό κίνημα», με τις καταγεγραμμένες ναζιστικές αντιλήψεις, εύρισκε συνηγορία σε κύκλους της ιεραρχίας, του στρατού, της αστυνομίας. Και, κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες, εξασφάλιζε και χρηματοδότηση από ισχυρούς του πλούτου, από το εφοπλιστικό κεφάλαιο κατά κύριο λόγο.

Η δίκη της Χ.Α., η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει καταλυτικά (και ευεργετικά) ως προς την ενημέρωση του πολίτη, καθυστερεί απελπιστικά, διεξαγόμενη με ρυθμούς χελώνας. Και, το χειρότερο, «απολαμβάνει» της πλήρους ενημερωτικής ανυποληψίας. Τα περισσότερα και τα μεγαλύτερα μέσα αγνοούν επιδεικτικά τα διαλαμβανόμενα σ’ αυτήν. Παρ’ ό,τι έρχονται εκεί στο φως συνταρακτικά ντοκουμέντα της εγκληματικής δράσης και, εντέλει, της εγκληματικής φύσης του μορφώματος.

Και, σαν να μην έφταναν όλ’ αυτά, η Χ.Α. ξεπλύθηκε στη συνείδηση τμήματος της κοινής γνώμης, με την «ισότιμη» συμμετοχή της στα περί το “Μακεδονικό” συλλαλητήρια. Καλοδέχτηκαν εκεί τους εν πλήρει παρατάξει χρυσαυγίτες όλοι οι άλλοι. Σαν ίσους, σαν όμοιους, σαν ίδιους. Κι εκεί που έλεγες πως το πολιτικό σύστημα κάνει μια, έστω και ανεπαρκή, προσπάθεια απομόνωσής τους. Εκεί που έβλεπες τα αντιφασιστικά κινήματα να δυναμώνουν. Και, σε πολλές περιπτώσεις, οι τοπικές κοινωνίες να τους αποδιώχνουν. Νά τοι πάλι, ελέω συλλαλητηρίων, να παραμένουν ακλόνητοι στο δημοσκοπικό 7%-8%. Κι όχι μόνο αλλά και να έχουν αποθρασυνθεί στην εντέλεια, προκαλώντας όλο και περισσότερο ακόμη και με εντός Βουλής τραμπουκισμούς. Ενώ οι κάθε λογής αγριότητές τους συνεχίζονται προς πάσαν κατεύθυνση. Με πιο πρόσφατα σχετικά κρούσματα, την βίαιη παρεμπόδιση προσφυγόπουλων να μετάσχουν στις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου...

Δεν έχουμε λοιπόν πλέον να κάνουμε με το αυγό του φιδιού και την επώασή του, αλλά με το ίδιο το φίδι. Το φίδι είναι εδώ, αποκρουστικό, απειλητικό, άκρως επικίνδυνο. Μένει να δούμε αν η Δημοκρατία θα καταφέρει να οργανώσει την άμυνά της. Έχει τους λόγους, έχει την υποχρέωση, έχει και τα μέσα να το κάνει. Θα τα χρησιμοποιήσει; Θα φανεί. Ας ελπίσουμε ότι θα φανεί στο χειροκρότημα και όχι στη νεκροψία...

avgi