του Κώστα Παυλίδη
Η κατάθεση του πολυετούς αναπτυξιακού σχεδίου στα τέλη Απριλίου είναι κάτι πολύ παραπάνω από μία εκπλήρωση υποχρέωσης απέναντι στους θεσμούς. Αφενός αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να βάλουμε το δικό μας αποτύπωμα, αφετέρου μας δίνεται η δυνατότητα να αφήσουμε πίσω μας τις παραλείψεις και τις παθογένειες των μεταπολιτευτικών χρόνων, αλλάζοντας οριστικά την πολιτική ατζέντα. Η χάραξη της αναπτυξιακής πολιτικής είναι μια υπόθεση που αφορά φορείς, κοινωνία και κόμματα εξίσου και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Τα αναπτυξιακά συνέδρια που πραγματοποιούνται σε όλες τις περιφέρειες της χώρας αποτελούν ένα χρήσιμο εργαλείο το οποίο προσδίδει σημαντικά οφέλη. Αρχικά, δείχνουν την εξέχουσα θέση που κατέχει στην κυβερνητική ατζέντα ο σχεδιασμός και η υλοποίηση ενός διαφορετικού παραγωγικού μοντέλου ανασυγκρότησης και ανάπτυξης το οποίο, (και εδώ έρχεται το δεύτερο και σημαντικότερο στοιχείο), ως εμπλεκόμενο υποκείμενο θέτει την ίδια την κοινωνία, σ’ έναν σχεδιασμό που προκύπτει από τα κάτω. Ακριβώς εκεί εντοπίζεται η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με παρελθόντα έτη.
Τα περιφερειακά συνέδρια από μόνα τους δεν θα σήμαιναν τίποτα. Τα όρια τους θα ταν αυστηρώς περιορισμένα. Μια ακόμα συνήθης επικοινωνιακή φιέστα με προεκλογικά χαρακτηριστικά, όπως πολλές φορές έχουμε δει στο παρελθόν. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι αυτό προεξοφλούσε και η Αξιωματική Αντιπολίτευση, βασιζόμενη προφανώς στη γνώση και στην εμπειρία που αυτή κατείχε τα προηγούμενα χρόνια, με αποστειρωμένες και καινοφανείς διαδικασίες. “Εκδήλωση των Συριζαίων για τους Συριζαίους”. Αυτό ακουγόταν από τα πιο επίσημα χείλη της ΝΔ. Η διάψευση αυτών των εκτιμήσεων ήταν για ακόμη μια φορά ήταν παταγώδης. Οι κατάμεστες αίθουσες, το ενδιαφέρον και η συμμετοχή απλών πολιτών διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων συμπεριλαμβανομένου και στελεχών της ΝΔ, οι γόνιμες συζητήσεις σε επίπεδο φορέων, οι προτάσεις και οι πολύωρες διαδικασίες απέδειξαν ακριβώς το αντίθετο. Ο κόσμος επιθυμεί να εμπλακεί σε κάτι που τον αφορά έμμεσα ή άμεσα και τα κατά τόπους συνέδρια έδωσαν ακριβώς αυτή την ευκαιρία.
Η μαγιά της σύνθεσης που προέκυψε μέσα από αυτές τις ζωντανές διαδικασίες οφείλει να διαφυλαχθεί σαν κόρη οφθαλμού και να αποτελέσει το κυρίαρχο συστατικό για την επόμενη μέρα.
Εκεί εστιάζεται το δικό μας παραγωγικό μοντέλο, το οποίο οφείλει να υπερβεί πολιτικές και πρακτικές του παρελθόντος. Να αποτινάξουμε οριστικά τα παλιά εργαλεία πολιτικής και να θέσουμε την κοινωνία σε ρόλο πρωταγωνιστή, αφουγκραζόμενοι τις ανάγκες και τις ιδέες της. Το αναπτυξιακό σχέδιο όπως θα δομηθεί και θα κατατεθεί είναι αναγκαίο να είναι προϊόν συλλογικής δουλειάς και να περιγράφει ένα μοντέλο ανάπτυξης πολύ μακριά από αυτό που μας έφερε στην οικονομική κρίση.
Ο κεντρικός άξονας του αναπτυξιακού σχεδίου όπως θα προκύψει, θα πρέπει να βασίζεται σ’ ένα ευρύ πλέγμα οικονομικής δραστηριότητας όπου περίοπτη θέση θα έχουν οι μικρομεσαίες και καινοτόμες επιχειρήσεις (οι οποίες αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας) καθώς και οι επιχειρήσεις κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, αναδεικνύοντας έτσι έναν διαφορετικό και ταυτόχρονα πιο ουσιαστικό τρόπο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η φράση κλειδί εντοπίζεται στον “ολιστικό σχεδιασμό” όπως αυτός έχει περιγραφεί και από τον Υπ. Οικονομικών, Ε. Τσακαλώτο. Η επίδραση δηλαδή μιας επένδυσης σε υποδομές και στο σύνολο των παραγωγικών τομέων ή των υπηρεσιών (γεωργία, κτηνοτροφία, μεταποίηση, τουρισμό κ.ά.), τα οφέλη των οποίων από αυτές τις αλληλεπιδράσεις θα είναι πολλαπλά.
Κομβικό ρόλο στην επιτυχή χάραξη της πολιτικής αυτής στρατηγικής, θα διαδραματίσει ο σχεδιασμός για την σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού με βάση το πορτογαλικό μοντέλο συνεχίζοντας παράλληλα την προσπάθεια μείωσης της ανεργίας και ανάκτησης της εργασιακής αξιοπρέπειας. Η στήριξη του κόσμου της εργασίας καθώς και η φορολογική ελάφρυνση της μεσαίας τάξης, η οποία κατά κοινή ομολογία επωμίστηκε αναλογικά με τις δυνάμεις της ένα ασήκωτο φορτίο αυτά τα χρόνια, θα αποτελέσουν τον ακρογωνιαίο λίθο αυτού του σχεδίου. Τέλος, απαραίτητη η μέριμνα για μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση με στόχο τον περιορισμό της γραφειοκρατίας καθώς και η συνέχιση της δουλειάς στους τομείς της υγείας και της παιδείας για τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών.
Η μαγιά της σύνθεσης που προέκυψε μέσα από αυτές τις ζωντανές διαδικασίες οφείλει να διαφυλαχθεί σαν κόρη οφθαλμού και να αποτελέσει το κυρίαρχο συστατικό για την επόμενη μέρα.
Εκεί εστιάζεται το δικό μας παραγωγικό μοντέλο, το οποίο οφείλει να υπερβεί πολιτικές και πρακτικές του παρελθόντος. Να αποτινάξουμε οριστικά τα παλιά εργαλεία πολιτικής και να θέσουμε την κοινωνία σε ρόλο πρωταγωνιστή, αφουγκραζόμενοι τις ανάγκες και τις ιδέες της. Το αναπτυξιακό σχέδιο όπως θα δομηθεί και θα κατατεθεί είναι αναγκαίο να είναι προϊόν συλλογικής δουλειάς και να περιγράφει ένα μοντέλο ανάπτυξης πολύ μακριά από αυτό που μας έφερε στην οικονομική κρίση.
Ο κεντρικός άξονας του αναπτυξιακού σχεδίου όπως θα προκύψει, θα πρέπει να βασίζεται σ’ ένα ευρύ πλέγμα οικονομικής δραστηριότητας όπου περίοπτη θέση θα έχουν οι μικρομεσαίες και καινοτόμες επιχειρήσεις (οι οποίες αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας) καθώς και οι επιχειρήσεις κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, αναδεικνύοντας έτσι έναν διαφορετικό και ταυτόχρονα πιο ουσιαστικό τρόπο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η φράση κλειδί εντοπίζεται στον “ολιστικό σχεδιασμό” όπως αυτός έχει περιγραφεί και από τον Υπ. Οικονομικών, Ε. Τσακαλώτο. Η επίδραση δηλαδή μιας επένδυσης σε υποδομές και στο σύνολο των παραγωγικών τομέων ή των υπηρεσιών (γεωργία, κτηνοτροφία, μεταποίηση, τουρισμό κ.ά.), τα οφέλη των οποίων από αυτές τις αλληλεπιδράσεις θα είναι πολλαπλά.
Κομβικό ρόλο στην επιτυχή χάραξη της πολιτικής αυτής στρατηγικής, θα διαδραματίσει ο σχεδιασμός για την σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού με βάση το πορτογαλικό μοντέλο συνεχίζοντας παράλληλα την προσπάθεια μείωσης της ανεργίας και ανάκτησης της εργασιακής αξιοπρέπειας. Η στήριξη του κόσμου της εργασίας καθώς και η φορολογική ελάφρυνση της μεσαίας τάξης, η οποία κατά κοινή ομολογία επωμίστηκε αναλογικά με τις δυνάμεις της ένα ασήκωτο φορτίο αυτά τα χρόνια, θα αποτελέσουν τον ακρογωνιαίο λίθο αυτού του σχεδίου. Τέλος, απαραίτητη η μέριμνα για μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση με στόχο τον περιορισμό της γραφειοκρατίας καθώς και η συνέχιση της δουλειάς στους τομείς της υγείας και της παιδείας για τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών.
LEFT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου