Ο Τρούμαν δεν είναι τέχνη

Τι είναι το άγαλμα του Τρούμαν αλλά και του κάθε Τρούμαν

του Πέτρου Κατσάκου

Και αίφνης βρεθήκαμε ενώπιον ενός πολιτικοκαλλιτεχνικού διλήμματος. Τι είναι το άγαλμα του Τρούμαν αλλά και του κάθε Τρούμαν; Ένα έργο τέχνης είναι ή ένα πολιτικό σύμβολο; Τι είναι και πώς αντιμετωπίζεται η κίνηση κάποιων να το γκρεμίσουν; Πρόκειται περί βεβήλωσης ενός ιστορικού μνημείου ή πρόκειται για μια καθαρά πολιτική πράξη; Στο δίλημμα αυτό δεν ήταν λίγοι αυτοί που με κεκτημένη ταχύτητα δεν δίστασαν να συγκρίνουν την προχθεσινή ενέργεια των μελών του ΚΚΕ με τον βανδαλισμό των μνημείων της Παλμύρας από τον ISIS ή με, την πιο κοντινή σε εμάς, αποκαθήλωση του “Phylax” στο Παλαιό Φάληρο, προσδίδοντας ένα άρωμα σκοταδισμού σε όσους επιχείρησαν να γκρεμίσουν από το εν Αθήναις βάθρο του τον άνθρωπο που βομβάρδισε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Μάλλον ατυχής η σύγκριση με τους ισλαμοφασίστες της Μέσης Ανατολής και τους ακροδεξιούς παλαιοημερολογίτες των νοτίων προαστίων, καθώς το άγαλμα του Τρούμαν δεν αποτέλεσε δείγμα αισθητικής παρέμβασης στην πολιτιστική ιστορία της χώρας, αλλά αντιθέτως ήταν και παραμένει ένα εμβληματικό δείγμα πολιτικής παρέμβασης στην πολιτική ιστορία του τόπου. Και με αυτό συμφωνούν φίλοι και εχθροί του Αμερικανού “φίλου”.

Το γκρέμισμα αγαλμάτων με πολιτικούς συμβολισμούς είναι μια πράξη που διατρέχει ιστορικά την πορεία της ανθρωπότητας και έχει συνδεθεί με πολέμους, επαναστάσεις, ανατροπές καθεστώτων, αλλά και μεγάλων κοινωνικών συγκρούσεων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη και μόνο ως βεβήλωση και δείγμα έλλειψης πολιτισμού δεν θεωρήθηκε. Πολιτική πράξη είναι όταν στήνεις το 1963 το άγαλμα του Τρούμαν στην Αθήνα και στην πίσω στήλη του βάθρου αναγράφεται η ευγνωμοσύνη του ελληνικού λαού “δια το δόγμαν το οποίον διεκήρυξεν ως Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτείων της Αμερικής την 12 Μαρτίου 1947 βοηθήσας ούτω τον ελληνικόν λαόν να προασπίση την ελευθερίαν του και την εθνικήν του ακεραιότητα” πολιτική πράξη είναι και η κάθε προσπάθεια αποκαθήλωσής του είτε προέρχεται από “αγνώστους”, είτε από μέλη του ΚΚΕ, είτε από τον Νίκο Μανιό και τον Δημήτρη Ψυχογιό τα χρόνια της χούντας. Ούτε από την τέχνη, ούτε από τον πολιτισμό μας θα έλειπε ποτέ ο “μπρούτζινος” Χάρι. Αντιθέτως, όσες φορές “έπεσε” το συγκεκριμένο άγαλμα έλειψε μονάχα από τους πολιτικούς του απογόνους και τους συμμάχους μας και μόνο από αυτούς. Οπότε, ας αφήσουμε τα περί τέχνης...

αυγή