Οι πρυτάνεις της υποκρισίας

του Τάσου Παππά

Η υποκρισία στις διεθνείς σχέσεις είναι κανόνας. Τα κράτη και οι συνασπισμοί άλλα λένε δημοσίως και άλλα πράττουν στο παρασκήνιο. Φροντίζουν ακόμη και τις ωμές επεμβάσεις τους να τις εξωραΐζουν, επιστρατεύοντας βαρύγδουπους τίτλους για να χειραγωγήσουν τους υπηκόους τους και να αποπροσανατολίσουν τη διεθνή κοινή γνώμη.

Μέσω της προπαγάνδας που σχεδιάζουν τα επιτελεία και οι μυστικές υπηρεσίες και διακινούν οι πρόθυμοι δίαυλοι δήθεν ενημέρωσης προετοιμάζεται το έδαφος για να «νομιμοποιηθούν» οι πάσης φύσεως πολεμικές ενέργειες.

Ντύνουν τις σκοτεινές προθέσεις τους με μεγάλες λέξεις. Η επέμβαση της Δύσης στη Γιουγκοσλαβία βαφτίστηκε «ένοπλος ανθρωπισμός», «αγώνας κατά του εθνικισμού και υπέρ της προστασίας των μειονοτήτων». Ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και τα δεκάδες πραξικοπήματα που οργάνωσε η CIA στη Λατινική Αμερική και αλλού την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου (κι εμείς εδώ το ζήσαμε) έγιναν «για την περιφρούρηση της δημοκρατίας από την απειλή του κομμουνιστικού κινδύνου».

Οι στρατιωτικές επεμβάσεις της Σοβιετικής Ενωσης στην Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία και το Αφγανιστάν ήταν πράξεις προλεταριακού διεθνισμού που είχαν στόχο την «υπεράσπιση του σοσιαλισμού από τον ιμπεριαλισμό της Δύσης». Ενα θηριώδες ψέμα ήταν το άλλοθι για να δικαιολογηθεί η μετατροπή του Ιράκ σε ερειπιώνα.

Τα περίφημα χημικά όπλα του Σαντάμ -η αφορμή για τον πόλεμο- ακόμη τα ψάχνουν. «Κλάδος ελαίας» είναι ο αποκρουστικός ευφημισμός που χρησιμοποίησε η Τουρκία για τη στρατιωτική επιχείρηση κατά των Κούρδων στο Αφρίν. Μερικές φορές μάλιστα με αχαλίνωτο θράσος οι εισβολείς παραδίδουν μαθήματα δημοκρατίας και ηθικής. Θα ήταν για γέλια, αν δεν είχαμε καταστροφές πόλεων, δολοφονίες αμάχων, κύματα προσφύγων, λεηλασίες περιουσιών και σκλαβοπάζαρα.

Πριν από λίγες μέρες δύο αρχηγοί κρατών με πλούσια παράδοση στη διπλή γλώσσα, στην επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε όσους θεωρούν αντιπάλους των πατρίδων τους και με κακόφημο βιογραφικό σ’ ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού αντάλλαξαν «φιλοφρονήσεις», κατηγορώντας ο ένας τον άλλον για εγκληματικές πράξεις. Αριστοτέχνες της παραπλάνησης. Υποδύονται τα θύματα ενώ είναι θύτες. Και οι δύο ισχυρίζονται ότι καταπολεμούν την τρομοκρατία. Το νέο αντίπαλο δέος μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού».

■ Νετανιάχου (πρωθυπουργός του Ισραήλ): «Μπράβο στους στρατιώτες μας» (αναφέρεται στις επιθέσεις του ισραηλινού στρατού σε Παλαιστίνιους διαδηλωτές με τραγικό απολογισμό: τουλάχιστον 21 νεκροί 1.400 τραυματίες).

■ Ερντογάν (πρόεδρος της Τουρκίας): «Απάνθρωπη επίθεση».

■ Νετανιάχου: «Ο πιο ηθικός στρατός του κόσμου δεν χρειάζεται μαθήματα ηθικής από κάποιον που βομβαρδίζει αδιακρίτως άμαχους πληθυσμούς εδώ και χρόνια. Προφανώς αυτό επέλεξε η Αγκυρα για πρωταπριλιάτικη φάρσα».

■ Ερντογάν: «Νετανιάχου, είσαι ένας κατακτητής και ως κατακτητής βρίσκεσαι σ’ αυτά τα εδάφη. Ταυτόχρονα είσαι και τρομοκράτης. Εμείς δεν είμαστε ένοχοι για καμιά κατοχή».

■ Νετανιάχου: «Οποιος ασκεί κατοχή στη Βόρεια Κύπρο, εισβάλλει στην κουρδική ζώνη και σφαγιάζει αμάχους στο Αφρίν δεν θα έπρεπε να μας κάνει κήρυγμα για αξίες και ηθική».

Πολλές αλήθειες μαζεμένες μέσα σε λίγες φράσεις. Και ο Νετανιάχου έχει δίκιο για όσα σούρνει στον Ερντογάν και ο Ερντογάν έχει δίκιο για όσα σούρνει στον Νετανιάχου. Κανείς από τους δύο όμως δεν δικαιούται να ομιλεί. Αν υπήρχε σοβαρό Διεθνές Δικαστήριο για να εκδικάζει εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και οι δύο θα έπρεπε να είναι στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Το δυστύχημα είναι ότι και οι δύο παραμένουν δημοφιλείς στις χώρες τους. Κι ας κατηγορείται ο ένας για διαφθορά (Νετανιάχου) κι ας έχει κλείσει ο άλλος στις φυλακές όποιον διαφωνεί και τον ενοχλεί (Ερντογάν).

efsyn