Το μεγάλο κόλπο του Real Estate

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης 

Καθόμασταν πριν από δεκατόσα χρόνια με εκείνη που κοιμάται πλάι μου, στο “Αλεξανδρινό”, στη Μπενάκη και πίναμε τις μαργαρίτες μας. Βράδυ, γύρω στις έντεκα πρέπει να ήταν, φουλ κόσμος, φωνές, χαρές, χαμόγελα. Και πουθενά πρεζόνια! Ούτε ένα ρε παιδάκι μου, ούτε μισό, ούτε μια σκιά να σε πλησιάσει και να σου ζητήσει είκοσι λεπτά γιατί δεν είχε να φάει. Εντυπωσιάστηκα, δεν λέω, αλλά επειδή είμαι ρεπόρτερ το έψαξα και λίγο. Αμέσως σήκωσα το τηλέφωνο και πήρα τον φίλο μου τον Βαγγέλη που έχει κάνει διακοπές στο σωφρονιστικό θέρετρο του Κορυδαλλού για χρήση και κατοχή. Και τον ρώτησα τι παίζεται. «Τι να παίζεται ρε Χρήστο», μου απάντησε. «Πες εσύ που είσαι δημοσιογράφος,..
ότι κυκλοφορείς ένα περιοδικό. Κι έχει μεγάλη πέραση και κυκλοφορία, όλοι το αγοράζουν. Και μια μέρα βγάζεις ανακοίνωση και λες το περιοδικό μου θα το διανείμω δωρεάν στην τάδε πλατεία. Δεν θα πάνε εκεί να το πάρουν;» Τον ευχαρίστησα, το έκλεισα, τα είπα σε εκείνη που κοιμάται πλάι μου και το κορίτσι έσκασε στα γέλια και μου είπε: «Ρε μπούφε, είναι παραμονή έναρξης των Παραολυμπιακών!»
Τα θυμήθηκα τα ανωτέρω χθες που φωτογράφιζα γκραφίτι στο κέντρο της Αθήνας κι έπεσα πάνω σε μια ορδή αυτοκόλλητων. Αναγνωστοπούλου, Σκουφά, Τσακάλωφ, παντού, τι να σας πω, να γράφουν: «Ζητούνται διαμερίσματα προς ΑΜΕΣΗ ΠΩΛΗΣΗ στο Κολωνάκι». Κι αμέσως σκέφτηκα τον Κινέζο που πήρε εκατό διαμερίσματα, εκατό σπίτια, εκατό καταλύματα τέλος πάντων στα Εξάρχεια. Στα Εξάρχεια ρε φίλε πήγε και επένδυσε ο τύπος, στο κέντρο της ανομίας, που άμα περάσεις το σύνορο της Χαριλάου Τρικούπη και μπεις παραμέσα κρέμεται η ζωή σου από μια κλωστή. Μπορεί κι από μισή…
Γελάσατε; Εγώ να δείτε πως γελάω, τώρα που πλακώνουν οι ξένοι για να ψωνίσουν. Και θυμάμαι το ιστορικό αντίστοιχο πριν από τριαντατόσα χρόνια, που ήμασταν Ρηγάδες και βολτάραμε γύρω από την Κουμουνδούρου και πουλιότανε μπιρ παρά το Μοναστηράκι και του Ψυρρή. Με ένα πεντοχίλιαρο δραχμούλες, ανάκτορο έπαιρνες. Φίσκα στο ποντίκι και στη νυχτερίδα βεβαίως και τι να το κάνεις που ήταν αλμυρά έρημος η περιοχή. Γελάγαμε τότε και λέγαμε ο ένας στον άλλο, «να μην πληρώσω το νοίκι μου ρε φίλε, να αγοράσω ένα γκρεμίδι». Δεν τα αγοράσαμε ποτέ, αλλά τα αγοράσανε κάποιοι άλλοι και κάποιες άλλες που είχαν τα ματάκια τους πιο ανοιχτά. Και θησαυρίσανε!
Στο δια ταύτα όμως. Στο δια ταύτα δεν υπάρχει κέντρο, ιστορικό και μη, σε καμία μεγαλούπολη ή πρωτεύουσα που να μην αποτελεί το διαμάντι του στέμματος. Και να μην είναι πανάκριβο επίσης, με τις αξίες του real estate στα ύψη. Το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά οι αλλοδαποί, οι οποίοι ψωνίζουν πάντοτε με βάση το δόγμα location, location, location. Και δεν ψάχνονται για πολυκατοικίες τούρτες με στρογγυλά μπαλκόνια στα Βριλήσσια ή στα Μελίσσια. Λεφτά θέλουν να βγάλουν, να κονομήσουν προσπαθούν και πάνε με βάση την πεπατημένη και τα διεθνώς αναγνωρισμένα πρότυπα. Και μην αναρωτιέσαι ύστερα αδερφέ μου, πως θα μετατραπεί ο Δακτύλιος σε Disneyland…

 newpost.gr