Ανήθικοι και άρπαγες, άρα καπιταλιστές

Το μόνο που χρειάζεται είναι αγώνας...

της Κατέ Καζάντη

Όχι, εκείνοι που κινούν το διεθνές κεφάλαιο, υποστηρικτές της φρενίτιδας του συστήματος, εκείνοι που ομνύουν στην κοινωνική ανισότητα ωσάν να ήταν φυσική, άρα αποδεκτή, δεν ανήκουν στο συνηθισμένο τύπο του homo economicus. Έχουν ήδη απαντήσει στο –μάλλον φιλοσοφικό- ερώτημα για το ζην: αρνούμενοι το χώμα και τη σκόνη, ως κατεξοχήν ιδιοσυστατικό του ανθρώπου, θεωρώντας εαυτούς ισχυρούς κι απέθαντους, πλουτίζουν όχι διότι είναι κατά τι καλύτεροι από το μέσο όρο των ανθρώπων, αλλά διότι ασπάζονται τον Μαμμωνά. Πλουτίζουν μοναχά «εξ αρπαγής».

«Ο τυμβωρύχος τους τάφους αναρρήξας συνήγαγε πλούτον άδικον», έλεγε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, σηματοδοτώντας την πολιτική θεολογία της ορθόδοξης ανατολής, σε αντιδιαστολή με τον καλβινισμό της δύσης. Έβαλε έτσι όρια στην ιδιοκτησία, άρα και στον πλουτισμός: από ένα σημείο και άνω, γίνεται ανήθικος, κοινή κλοπή.  Κι επειδή η ηθική δεν είναι μια εξωιστορική κατάσταση αλλά μορφή της κοινωνικής συνείδησης, που διαμορφώνεται στα πλαίσια της αστικής, ταξικής κοινωνίας, ο κώδικας συμπεριφοράς των φορέων του κεφαλαίου ήταν, και προφανώς είναι, καταφανώς διαφορετική από εκείνη των λοιπών ανθρώπων. Ως σύστημα κανόνων που διαμορφώνει μοντέλα συμπεριφορών είναι δημιούργημα της αστικής τάξης, στα πλαίσια της καπιταλιστικής κοινωνίας. Οι αστοί φτιάχνουν έτσι το δικό τους δίκαιο, στο οποίο υπακούν ή δεν υπακούν –ατιμωριτί, εννοείται- αναλόγως των συμφερόντων τους. Ο ταξικός εξάλλου χαρακτήρας του κράτους ως έννοια, το επιτρέπει, όπως επιτρέπει, όταν δεν επιβάλλει, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Είναι βαθιά ανήθικος ο καπιταλισμός. Ενισχύει τις αδικίες της φύσης, προωθώντας την αριστεία του δυνατού, βασίζεται στο ανταγωνιστικό, ζωώδες ένστικτο του ανθρώπου. Αντίκειται στην κοινωνική αρμονία, δρα, κοντολογίς, καταστροφικά, εκλύοντας όποια βάρβαρη δυναμική ενυπάρχει στην ανθρώπινη κοινωνία. Αλλά αν ο σοβιετικός κομμουνισμός απέτυχε ως πολιτικό σχέδιο, η δε παλινόρθωση των ακραίων νεοφιλελεύθερων του ρηγκανοθατσερισμού παρουσιάζεται ως μονόδρομος, αντιστρέφοντας τον Μπενσαϊντ, ο σοσιαλισμός δεν έχει λιγότερες πιθανότητες από τη βαρβαρότητα.

Η υπόθεση των Paradise Paper, των εγκόσμιων, υλιστικών παράδεισων για τους απανταχού βαθύπλουτους, εκμεταλλευτές του ανθρώπινου μόχθου, επιβεβαιώνει, αρχικά, αυτό που ο καθένας ξέρει: ότι αφού οι αστοί εκπλήρωσαν ως τάξη τον επαναστατικό τους προορισμό, έγιναν ο μοχλός της καταπίεσης των υποτελών τάξεων. Οι δε μεγαλοκεφαλαιούχοι, μια υπερπρονομιούχα μειονότητα, διαπλέκεται καθημερινά με την πολιτική ελίτ, όταν δεν παίρνει κατευθείαν στα χέρια της την πολιτική εξουσία. Το ανθρωποβόρο, φιλήδονο κοπάδι των καπιταλιστών με τα πλοία κολαστήρια της παιδικής εργασίας, με τις καταστροφικές για το περιβάλλον πρακτικές, με τη σώρευση της υπεραξίας κ.ο.κ. διαφεντεύει τον κόσμο. Απρόσκοπτα; Μάλλον όχι. Η Διεθνής Σύμπραξη Ερευνητών Δημοσιογράφων, με τις τελευταίες αποκαλύψεις της, δείχνει πως κάτι κινείται στο παγκόσμιο χωριό.

Το μόνο που χρειάζεται είναι αγώνας.

left