Φωτοβολίδες από σκοτάδι

Ο βαρύτατος τραυματισμός της εγκληματολόγου Αναστασίας Τσουκαλά στα Εξάρχεια, τη μέρα του Πολυτεχνείου, δεν είναι μια αδιάφορη «παράπλευρη απώλεια».

του Παντελή Μπουκάλα

Αντιεξουσιαστές; Αναρχικοί; Επαναστάτες; Ελευθεριακοί; Οι λέξεις δεν έχουν ιδιοκτήτες. Ο καθένας μπορεί να φτιάξει μια πρόχειρη κολυμπήθρα για να βαφτίσει τον εαυτό του και την παρέα του όπως θέλει – τουλάχιστον ώσπου να διασπαστεί η παρέα από τη σύγκρουση των αχαλίνωτων εγωπαθειών και κάθε κομμάτι να διεκδικήσει τον τίτλο του υπερεπαναστάτη. Μπορεί, λοιπόν, ο καθένας να δηλώνει πως είναι οτιδήποτε βαρύγδουπο, ώστε να περισώζει κάποια ελάχιστα προσχήματα και να μασάει ελεύθερα τις δάφνες των «αγώνων» του, μέχρι να υπνωτιστεί και να δει μέσα στη νάρκη του νέα επαναστατικά όνειρα. Οσο κι αν χειραγωγήσουμε τις λέξεις όμως, το κύριο στοιχείο της ιδεολογικής μας ταυτότητας είναι η πράξη μας. Δεν είναι η αυτοεπιβεβαιωτική ρητορική μας ή τα άναρθρα συνθήματά μας, μέσα στα οποία μόνο μία λέξη ακούγεται ακέραιη, η λέξη «μίσος». Μίσος για τους πάντες, δίχως τον κόπο της διάκρισης. Επειδή έτσι ορίζει ο μηδενισμός μας.

Αν αναρχισμός είναι το «έτσι γουστάρω και λογαριασμό δεν δίνω»· αν η αντιεξουσία δεν είναι παρά το σαββατοκυριακάτικο έθιμο της καταστροφής λεωφορείων, τρόλεϊ, ακυρωτικών μηχανημάτων και λοιπών εξουσιαστικών μνημείων, που η αποκατάστασή τους χρεώνεται στον «μη εξεγερμένο μικροαστό», δηλαδή στον άγνωστο λοιπό πολίτη που συντηρεί υπερφορολογούμενος ό,τι εννοείται σαν πολιτεία· αν η εξέγερση είναι η λατρεία της βίας για τη βία ή η εκτόξευση σε ευθεία βολή ναυτικών φωτοβολίδων, που πανεύκολα μπορεί να αποδειχθούν φονικές, τότε όσα βλέπουμε δεν είναι άτσαλα μετενδυμένος χουλιγκανισμός. Δεν είναι τυφλός μιλιταρισμός και απομίμηση αλλοτινών εξεγερσιακών συμβάντων, αλλά πούρος μπακουνισμός.

Ο βαρύτατος τραυματισμός της εγκληματολόγου Αναστασίας Τσουκαλά στα Εξάρχεια, τη μέρα του Πολυτεχνείου, δεν είναι μια αδιάφορη «παράπλευρη απώλεια». Δεν ήταν, άλλωστε, αυτή η πρώτη φορά που ο ψευτοπολιτικός χουλιγκανισμός εξαπέλυσε φωτοβολίδα σημαδεύοντας άνθρωπο, αδιαφορώντας για το ενδεχόμενο σοβαρού τραυματισμού, συμπεριφερόμενος δηλαδή με τη λογική της πιο ανάλγητης εξουσίας. Ισως δεν περίμεναν οι σκοπευτές (και πιθανόν δεν τους νοιάζει) ότι θα ενθουσίαζαν όλο το φάσμα της ακροδεξιάς. Οι νεοναζιστές και οι ομόχρωμοί τους δεν έκρυψαν τη χαιρεκακία τους. Το «καλά να πάθει» ήταν το ηπιότερο που έγραψαν για τη δικηγόρο που παλεύει με τον θάνατο. Για να νιώσουν έτσι διπλά ντροπιασμένοι όσοι στον αναρχικό χώρο κατανοούν πια πόσο αντικοινωνικά δρουν οι μπάχαλοι.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ