Όσο υπάρχουν άνθρωποι

Στην εποχή του κορονοϊού, ο άνθρωπος διπλανής πόρτας έχει περισσότερο την ανάγκη μας. Να μην τον ξεχάσουμε

του Γιώργου Λακόπουλου

Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και ό,τι είναι Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή. Τουλάχιστον για όλους. Η πραγματικότητα των ημερών τρομάζει -όποιον έχει το κουράγιο να την αντιμετωπίσει.

Αυτά τα Χριστούγεννα δεν  ψώνισαν όλοι. Δεν  έχουν τη χαρά της  γιορτής. Πολλοί άνθρωποι δεν θα «κάνουν Χριστούγεννα» – ειδικά  εφέτος. Με το θάνατο να γυροφέρνει «στις μαύρες στέγες και τα κεραμίδια».

Πολλά παιδιά δεν περιμένουν κανέναν Άι Βασίλη, να τους φέρει τίποτε. Κανείς δεν θα χτυπήσει την πόρτα πολλών ηλικιωμένων για να ρωτήσει  πώς θα περάσουν.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα καθίσουν στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι των εννιά. Ούτε θα γευτούν γαλοπούλα και μελομακάρονα. Δεν έχουν.

Άλλοι δεν έχουν κανένα για συντροφιά. Δεν έχουν συγγενείς ή φίλους, ή δεν τους θυμάται κανείς. Η μοναξιά αυτές τις μέρες της καραντίνας είναι αβάσταχτη.

Στα ορεινά χωριά της Άρτας, στα νησιά της άγονης γραμμής, στις φτωχογειτονιές γειτονιές της Αθήνας, στα προάστια των πόλεων,  διαμορφώνονται νησίδες απόλυτης ανέχειας, αγωνίας και φόβου.

Οι πληθυσμοί των μεταναστών σέρνονται στο περιθώριο της κοινωνίας και προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση ότι πίσω από τα θλιμμένα μάτια των παιδιών τους υπάρχουν άνθρωποι. 

Στην εποχή του κορονοϊού, ο άνθρωπος διπλανής πόρτας έχει περισσότερο την ανάγκη μας. Να μην τον ξεχάσουμε.

Δεν θέλει ποτέ περισσότερα από όσα μπορούμε να του δώσουμε. Ένα μικρό παιχνίδι για τα παιδιά. Μια διακριτική οικονομική ενίσχυση για να  μπορέσουν να  μπει στην ουρά του σούπερ μάρκετ. Μια ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει καλύτερο.

Δώστε ότι μπορείτε αυτές τις μέρες. Περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά. Αναζητείστε γύρω σας  όσους πάσχουν και δυστυχούν και από το υστέρημά σας πάρτε εκδίκηση για τους αναίσχυντους  που νομίζουν ότι η καραντίνα είναι ευκαιρία για «κοκούνινγκ» και «ποιοτικό χρόνο στο σπίτι».

Αρκεί και μια ευχή για τον καινούργιο χρόνο, ένα χτύπημα στη πόρτα. Ένα χαμόγελο στους δυστυχείς των φαναριών. Ένα απλό  βλέμμα στον ξένο που σέρνεται σαν δαρμένο σκυλί στο δρόμο.

Δεν κοστίζει να κάνει κάποιος τα ψώνια στην ηλικιωμένη κυρία του  διπλανού διαμερίσματος. Να βρει μια θέση στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι για τον υπερήλικα του ισογείου. Να επισκεφθεί έναν ξεχασμένο συγγενή σε ένα γηροκομείο.

Να προσφέρει φιλοξενία και στοργή στις οικογένειες των φίλων που δεν ζουν πλέον. Δεν είναι ούτε φιλανθρωπία, ούτε έλεος. Είναι απόδειξη πως όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα.

Καλή χρονιά.

 anoixtoparathyro.gr