Έπαψε ο θάνατος να αποτελεί είδηση;

Εκατό νεκροί σε καθημερινή βάση και ούτε ονόματα, ούτε πρόσωπα, ούτε φωτογραφίες, ούτε ιστορίες, ούτε αφηγήσεις, ούτε καταγγελίες. Τίποτα. Σιωπή.

του Πέτρου Κατσάκου

Ο θάνατος ήταν πάντα είδηση. Καλώς ή κακώς, ήταν είδηση. Και όσο πιο πολλοί οι νεκροί, η είδηση γινόταν και μεγαλύτερη. Είτε από δολοφονία, είτε από σεισμό, είτε από ναυάγιο, είτε από αυτοκινητικό, είτε από φωτιά. Ο θάνατος γινόταν πάντα είδηση. Με ονόματα, με φωτογραφίες, με δηλώσεις συγγενών, ο θάνατος έμπαινε πάντα σε πρώτο πλάνο και στην πρώτη σελίδα. Οι τηλεοπτικές κάμερες και οι φωτογραφικές μηχανές ακολουθούσαν τον νεκρό μέχρι και την τελευταία του κατοικία. Ακόμη και σε βαθμό υπερβολής. Ακόμη και ξεπερνώντας τα όρια. Σε βαθμό που δημοσιογράφοι, οπερατέρ και φωτογράφοι να αποκαλούνται κοράκια.

Η ιστορία του Τύπου είναι γεμάτη θάνατο και όσοι έχουμε περάσει από το ρεπορτάζ έστω και μια φορά πήγαμε σε κάποιο σπίτι να εξασφαλίσουμε τη φωτογραφία, το λεγόμενο «κεφαλάκι» κάποιου νεκρού για το κανάλι ή την εφημερίδα. Χρόνια τώρα αυτή η ιστορία. Τόσα πολλά, που μας ξεπερνά και φτάνει στις διηγήσεις των ακόμη παλιότερων του επαγγέλματος. Γιατί ο θάνατος πάντα πουλούσε στον Τύπο.

Μέχρι που φτάσαμε στις μέρες τούτες, που, παρότι σχεδόν κάθε μέρα μετράμε εκατό νεκρούς, ο θάνατος δεν βρίσκει χώρο προβολής στον άλλοτε θανατολάγνο Τύπο. Εκατό νεκροί σε καθημερινή βάση και ούτε ονόματα, ούτε πρόσωπα, ούτε φωτογραφίες, ούτε ιστορίες, ούτε αφηγήσεις, ούτε καταγγελίες, ούτε κάμερες σε κηδείες. Τίποτα. Σιωπή.  Άκρα του τάφου σιωπή.

Λες και ο Τύπος στη χώρα μας αποφάσισε να αφήσει πίσω το παρελθόν του και να γυρίσει σελίδα. Μόνο που αυτή η σκέψη είναι πολύ ωραία για να είναι αληθινή και μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει. Και το τι πραγματικά συμβαίνει αυτές τις μέρες πρέπει να το απαντήσουν αυτοί που έστησαν πρωτοσέλιδους και τηλεοπτικούς τύμβους νεκρών για τη Μάνδρα και το Μάτι και τώρα μοιράζουν μόνο αναδρομικά σε συνταξιούχους.

αυγη