Ζούμε την ολέθρια ανεμελιά μιας ολέθριας κυβέρνησης και ενός ολέθριου πρωθυπουργού.
του Κώστα Καναβούρη
Τελικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τη συνέντευξή του (Δευτέρα 7.12.2020) στον Alpha απέδειξε ότι και ως πρόσωπο, και ως φορέας μιας άτεγκτης οικογενειακής παράδοσης έχει ιδανική σχέση με την ανεμελιά. Δήλωσε μάλιστα και «ενοχλημένος» για τον σάλο που προκάλεσε το «ανθρώπινο πρόσωπο» μιας απάνθρωπης πολιτικής με 100 νεκρούς την ημέρα επειδή πήγε ποδηλατάδα στην Πάρνηθα, έτσι, ανέμελα, χωρίς προφυλάξεις, ενώ την ίδια στιγμή πέθαιναν άνθρωποι. Άνθρωποι που θα μπορούσαν να έχουν σωθεί, αλλά πεθαίνουν λόγω... ανέμελης αντιμετώπισης της δημόσιας Υγείας, όπως ουρλιάζουν γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό από την πρώτη γραμμή του θανάτου.
Ενοχλήθηκε λοιπόν ο πρωθυπουργός διότι «μια στιγμή ανεμελιάς και αβλεψίας διογκώθηκε σε τέτοιο βαθμό». Errare humanum est - το σφάλειν ανθρώπινο, και πάμε παρακάτω. Χαλαρά και ανέμελα, όπως πάντα. Γιατί αυτός ακριβώς είναι ο κόσμος του. Ο χαλαρός κόσμος ενός μυστηριώδους και ανεξήγητου πλούτου ο οποίος αποκτήθηκε περίπου θεόθεν. Ακόπως, αφορολογήτως. Και βασικά... ασπόρως τεκόμενος. Ένας ανέμελος και αμέριμνος πλούτος. Στη ζωή του Κυριάκου Μητσοτάκη, αν εξαιρέσουμε τα χρόνια με το πικρό παντεσπάνι της πολιτικής υπερορίας, όλα συνέβησαν ανέμελα, όπως πάντοτε συμβαίνουν στον κόσμο της συνοπτικής αλήθειας με την οποία μεγάλωσε: ότι τα πάντα μας ανήκουν διότι η ανισότητα είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων. Ανέμελα σπούδασε, ανέμελα βρήκε δουλειά με πρώτο μισθό 10.000 ευρώ, ανέμελα μπήκε στην πολιτική, ανέμελα έγινε πρωθυπουργός.
Όλα ανέμελα. Και τα προσωπικά χρέη. Και τα εκατοντάδες εκατομμύρια χρέη του κόμματός του. Και τα δώρα του Χριστοφοράκου. Και τα ελικόπτερα του Κυριακού. Και οι off shore και τα σπίτια του Βολταίρου που αγοράστηκαν σε περίοδο ανέμελης διάστασης από τη σύζυγο για να μην δηλωθούν στο πόθεν έσχες. Α, ναι. Τώρα, με τον νόμο της πιο ανατριχιαστικής υπουργού Πολιτισμού που πέρασε από το πολύπαθο αυτό υπουργείο, τον νόμο που ξεπουλάει τα άγια των αγίων του πολιτισμού μας, θυμήθηκα και την ανέμελη σχέση της οικογένειας Μητσοτάκη με τα αρχαία, η οποία κατέληξε σε δωρεά ανεξηγήτως αποκτηθέντων αρχαίων αντικειμένων. Όλα ανέμελα.
Ακριβώς όπως η ισοπεδωτική και πολύ συγκεκριμένη νεοφιλελεύθερη πολιτική του επιτελικού κράτους, η οποία εφαρμόζεται με τις συνοπτικές διαδικασίες της ανέμελης και απάνθρωπης έπαρσης. Γιατί, βέβαια, όταν κάθε μέρα συμβαίνει μια εκατόμβη, αυτό λέγεται έγκλημα. Και ο τρόπος που φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο είναι το βάρβαρο και ανέμελο χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Των ανθρώπων και της δημοκρατίας. Βήμα, βήμα. Με αποκρουστική εμμονή στις συνοπτικές αλήθειες που λέγαμε. Στην ιδεοληψία που απεχθάνεται καθετί δημόσιο και το καταστρέφει όταν δεν μπορεί να το λεηλατήσει, να το αρπάξει, να το ιδιοποιηθεί και να το κάνει ευκαιρία πλουτισμού. Με μια αθωότητα φρικώδους ανεμελιάς.
Ανεμελιά στη γλώσσα τους θα πει να μην συναισθάνεσαι πόση οδύνη προκαλείς με κάθε έλλειψη στο δημόσιο σύστημα Υγείας. Πόση θλίψη προκαλείς (τώρα και στο μέλλον) με κάθε εμπόδιο στην Παιδεία. Να μην συναισθάνεσαι πόση δυστυχία μοιράζεις μέσα στα σπίτια (και στα ξεσπιτώματα) με κάθε καταστροφή στην εργασία. Ανεμελιά θα πει να διώχνεις την ελευθερία από τα πανεπιστήμια και να φέρνεις την αστυνομία. Να δέρνεις και να συλλαμβάνεις παιδιά για ένα τριαντάφυλλο. Να ποδοπατάς τα τριαντάφυλλα και να σκοτώνεις τα παιδιά. Ανεμελιά θα πει να μην σου λέει τίποτα το να αρπάζεις την περηφάνια, την αξιοπρέπεια και τον μόχθο των πολλών και να την κάνεις έναν πολτό ατίμωσης, πανικού και τυφλής εχθροπάθειας.
Αυτό ζούμε: την ολέθρια ανεμελιά μιας ολέθριας κυβέρνησης και ενός ολέθριου πρωθυπουργού που κηλιδώνουν και παραποιούν το πολίτευμα το οποίο τους εμπιστεύτηκε ο λαός. Και όσο το αφήνουμε τόσο θα χειροτερεύει. Γιατί σ’ αυτό το χαράκωμα της ζωής οι νεκροί είναι τα θύματα των μαχών που δεν δόθηκαν. Βλέπεις, και οι εκλογές που σχεδιάζουν ανέμελα δεν φέρνουν ανάσταση νεκρών. Το αντίθετο: τους θάβουν βαθύτερα. Σχεδόν με κέφι. Βγάζει μάτι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου