Οι Αμερικανοί πιλότοι των drones μασουλάνε νωχελικά το μπέργκερ τους, την ώρα που πατάνε ένα κουμπί και στέλνουν μια ρουκέτα σε ένα σχολείο
του Κώστα Αρβανίτη
Λίγα λόγια για τον πόλεμο. Γενικότερα και ειδικότερα, γιατί κάποιοι τον έχουν εξισώσει με τα βιντεοπαιχνίδια.
Όταν ο φον Κλαούζεβιτς έγραφε το πασίγνωστο «πόλεμος είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» ήταν μόλις 38 ετών και υποστράτηγος. Στη διάρκεια της στρατιωτικής καριέρας του, από τα 13 μέχρι την αποστρατεία, είχε κατορθώσει να στείλει στη «συνέχιση της πολιτικής» (και τον άλλο κόσμο) μερικές χιλιάδες Πρώσους και Γάλλους στρατιώτες. Τότε, ο πόλεμος ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας. Και το λογαριασμό πλήρωναν, όχι οι ομόλογοι του νεαρού ευγενούς, αλλά οι προλετάριοι στρατιώτες και τα γυναικόπαιδα.
Το πόσο φρικαλέος είναι στ’ αλήθεια ο πόλεμος, ο κόσμος το κατάλαβε τη δεκαετία του δέκα, στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου. Εκεί που πρωτοδούλεψε η φωτογραφική μηχανή και ο πολεμικός ανταποκριτής. Εκεί που δοκιμάστηκε η αποτελεσματικότητα των μυδραλιοβόλων, των αερίων, των ναρκών και του συρματοπλέγματος. Εκεί που ο θάνατος δεν προλάβαινε να μαζεύει νεοσύλλεκτους. Εκεί που γεννήθηκε η φράση “Cannon Fodder” (κιμάς για τα κανόνια), εκεί έγραψε ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ το «Ουδέν νεότερο από το Δυτικό Μέτωπο»:
«Είμαι νέος. Είμαι είκοσι χρονών. Κι απ΄ τη ζωή έχω γνωρίσει μόνο την απελπισία. Την αγωνία, το θάνατο και το πιο επιπόλαιο, το πιο παράλογο αλυσόδεμα της ζωής σε μια άβυσσο πόνου. Βλέπω να σπρώχνονται οι λαοί, να χτυπούν ο ένας τον άλλον και να σκοτώνονται δίχως να λένε τίποτα, δίχως να ξέρουν τίποτα, με τρέλα, πειθήνια κι αθώα».
Εκεί ήταν που οι λαοί, πήραν τον όρκο να μην ξαναζήσουν αυτή την τρέλα, έφτιαξαν την Κοινωνία των Εθνών που έγινε αργότερα ο ΟΗΕ, απαιτώντας διεθνή, διαρκή ειρήνη και όχι άλλο κιμά για τα κανόνια των στρατηγών, των πολιτικών, των μισότρελων ηγετών και των αφιονισμένων απολογητών του πολέμου.
Όλοι ξέρουμε που κατέληξε αυτή η ιστορία. Σε άλλον ένα μεγάλο πόλεμο, λίγο μετά από εκείνον που «θα τελείωνε όλους τους άλλους πολέμους». Κι όμως, μερικές δεκαετίες μετά, το ξεχάσαμε κι αυτό. Ξεχάσαμε τι σημαίνει πόλεμος! Γιατί ζήσαμε μια γενιά ειρήνης - εμείς οι τυχεροί πολίτες της Ευρώπης. Μια γενιά ευημερίας και εκτόξευσης του βιοτικού μας επιπέδου. Μια γενιά τεχνολογικής προόδου, όχι μόνο προς όφελος της ζωής αλλά και του θανάτου.
Γιατί όλα αυτά που απολαύσαμε μέσα στη μακάρια ειρήνη μας, τα αποκτήσαμε από τον πόλεμο των άλλων.
Τον πόλεμο που έστησαν οι ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή για την ενέργεια που έβαλε μπροστά τις μηχανές των εργοστασίων μας, τον πόλεμο που έκανε εξαγωγή η Ευρώπη για τις πρώτες ύλες που κόσμησαν τα θαυμαστά επιτεύγματα του πολιτισμού μας.
Ναι, οι ιμπεριαλιστές αποσύρθηκαν τελικά από τις αποικίες τους. Γιατί να μείνουν; Αφού πρώτα αποστράγγισαν ό,τι μπορούσαν να πάρουν μαζί τους, αφού άφησαν πίσω τους, χώρες ρημαγμένες και με τον εμφύλιο να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους, γιατί να μείνουν; Το είχαν ήδη μάθει το μάθημά τους. Ο κιμάς για τα κανόνια είναι πάντα λιγότερο ενοχλητικός όταν βγαίνει από το κρέας των άλλων…
Αυτή τη στιγμή, στον πλανήτη Γη βρίσκονται σε εξέλιξη 37 πολεμικές συρράξεις. Τριανταεπτά! Ο πόλεμος στη Συρία, στην κορυφή αυτής της μακάβριας λίστας, έχει, μέσα στο 2019, εννέα χιλιάδες νεκρούς. Πέρσι, ο αριθμός αυτός ήταν 23.000. Συνολικά, από το 2011 μέχρι σήμερα, πάνω από μισό εκατομμύριο.
Πόσο ψυχροί να είναι οι αριθμοί, όταν μεταφράζονται σε εικόνες ενοχής γι’ αυτό που συμβαίνει δίπλα μας, αυτό που θα μπορούσαμε να σταματήσουμε αλλά αδιαφορούμε; Η απάντηση δε θα σας αρέσει: Πολύ…
Ο πόλεμος στη Συρία έγινε κι’ αυτός μια είδηση της καθημερινότητας. Η φρίκη του μας αγγίζει μόνο όσο διαρκούν τα δελτία των οκτώ. Οι Αμερικανοί πιλότοι των drones μασουλάνε νωχελικά το μπέργκερ τους, την ώρα που πατάνε ένα κουμπί και στέλνουν μια ρουκέτα σε ένα σχολείο, στην άλλη άκρη του πλανήτη. Ούτε αδρεναλίνη, ούτε κίνδυνος, ούτε δεύτερες σκέψεις. Ο Εριχ Μαρία Ρεμάρκ θα έγραφε, αν ζούσε σήμερα:
«Όλα ΟΚ στο κοντέινερ της αεροπορικής βάσης του Λάκλαντ, για 24,18 δολάρια την ώρα. Σε ένα τεταρτάκι σχολάω»…
Μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτή την απάθεια; Εμείς, οι καλοαναθρεμμένοι Ευρωπαίοι που μεγαλώσαμε πια, αλλά συνεχίζουμε να βλέπουμε τον πόλεμο σα βιντεοπαιχνίδι και τα θύματά του σαν αριθμούς; Μπορούμε να αντιστρέψουμε το μιθριδατισμό που μας σερβίρουν οι Κλαούζεβιτς του σήμερα, προτού πάθουμε ολοκληρωτική ανοσία στον ουμανισμό και την ανθρωπιά; Αυτή τη φορά, να απαντήσετε εσείς. Μπορούμε;
Αυτό είναι το στοίχημα. Ενάντια στην επέλαση των (οικονομικών, ας μη γελιόμαστε) συμφερόντων του ιμπεριαλισμού, του τελευταίου και επαχθέστερου σταδίου ενός ανηλεούς καπιταλισμού, να παραμείνουμε, συλλογικά άνθρωποι. Να αντιτάξουμε το δικό μας όραμα, για τον κόσμο του μέλλοντός μας.
Υ.Γ. Υπάρχει πάντα ο αντίλογος. Και ο αντίλογος εδώ είναι: «κι αν ακόμα αποσυρθούμε από τη Συρία, θα σκοτωθούν μεταξύ τους». Η ρητορική του «αν όχι εγώ, θα βρεθεί σίγουρα κάποιος άλλος». Αγαπημένο επιχείρημα (ρωτήστε όποιο δικηγόρο θέλετε) του ναρκέμπορα, του νταβατζή και του εμπόρου όπλων. Τελευταία, και των ηγετών που κρατάνε στα χέρια τους την τύχη του πλανήτη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου