του Γιώργου Βεργόπουλου
Η ολική επαναφορά του κυνισμού ως κυρίαρχου υποδείγματος στην διεθνή πολιτική πρέπει να μας κάνει ως Έλληνες και Ευρωπαίους περισσότερο ευαίσθητους και περισσότερο ρεαλιστές ταυτόχρονα.
Ο κυνισμός που πρέπει να μας τρομάζει δεν είναι μόνον η απροκάλυπτα κατακτητική πολιτική του Ερντογάν. Αυτός τέτοιος είναι, ιδιαίτερα από την εποχή που εγκατέλειψε την –ίσως προσχηματική- ισλαμοδημοκρατική πολιτική του της δεκαετίας του 2000 και υλοποιεί συστηματικά την συμμαχία του πολιτικού Ισλάμ με τον παραδοσιακό ακροδεξιό Τουρκικό εθνικισμό.
Η είδηση όμως ότι ΗΠΑ και Ρωσική Ομοσπονδία από κοινού υπέβαλλαν βέτο στην όποια, έστω και μετριοπαθή, προσπάθεια των Ευρωπαϊκών κρατών για ένα ψήφισμα καταδίκης της Τουρκικής εισβολής στη Συρία από τον ΟΗΕ επισφραγίζει την αίσθηση που κάποιοι από εμάς έχουμε εδώ και αρκετά χρόνια ότι αντιμετωπίζουμε το πιο αρνητικό για τις ελευθερίες και την δημοκρατία διεθνές περιβάλλον μετά το 1945.
Οι δυο μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις του πλανήτη έχουν ταυτόχρονα στην Προεδρία τους δυο ακροδεξιούς εθνικιστές που επιδεικνύουν πλήρη περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου και σταθερότητας προκειμένου να προωθήσουν οικονομικά συμφέροντα και ζώνες επιρροής. Ενώ ο Κινέζος Πρόεδρος διακατέχεται από εθνικιστικές αντιλήψεις για τη διεθνή πολιτική, τις οποίες απλώς διαχειρίζεται με χαρακτηριστική Κινεζική υπομονή και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Στη Συρία τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία ζυγίζουν τα υπέρ και τα κατά μιας σύγκρουσης με τον Ερντογάν και μέχρι στιγμής τουλάχιστον επιλέγουν τον κατευνασμό του θυσιάζοντας τους Κούρδους. Όχι βέβαια επειδή τον φοβούνται. Αλλά επειδή τους είναι πολυτιμότερος από τους Κούρδους και εξακολουθούν να ελπίζουν ότι θα τον κερδίσει ο καθένας με το μέρος του.
Το πιθανότερο είναι ότι είμαστε ακόμη στην αρχή ευρύτερων αρνητικών διεθνών εξελίξεων όπως μπορεί να είναι μια επιτυχία του Τζόνσον να προσδέσει μόνιμα την Βρετανία στις ΗΠΑ του Τραμπ, μια γενίκευση του εμπορικού πολέμου των ΗΠΑ με τον υπόλοιπο κόσμο ως προπαγανδιστικό εργαλείο για την επανεκλογή του, νέα προσφυγικά κύματα προς την ΕΕ που θα χρησιμοποιηθούν επικοινωνιακά από την ακροδεξιά, μια κρίση στην Ανατολική Ασία με αφορμή το Χονγκ Κονγκ, το σαμποτάρισμα με αφορμή και την οικονομική και γεωπολιτική αστάθεια των πολιτικών για τον περιορισμό της κλιματικής αλλαγής.
Η προφανής αντίδραση κάθε προοδευτικού και δημοκρατικού πολίτη είναι να σηκωθεί από τον καναπέ και να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στους Κούρδους. Όπως και το να πάρει μέρος στις κινητοποιήσεις ενάντια στην κλιματική αλλαγή ή σε κάθε κοινωνική διεκδίκηση στην πατρίδας του.
Παράλληλα τίθεται, συνεχώς και με κάθε αφορμή το τελευταίο διάστημα κατά την άποψη μου, το ζήτημα της αποτελεσματικότητας του πολιτικού αγώνα στην Ευρώπη κατά του ακροδεξιού εθνικισμού. Όχι γενικά και αόριστα αλλά μέσα στο πραγματικό περιβάλλον της διακυβέρνησης από τον ακροδεξιό εθνικισμό των δυο στρατιωτικών υπερδυνάμεων και αρκετών πια άλλων κρατών. Που προσδίδει στην κατάσταση το στοιχείο του επείγοντος.
Προφανώς η ΕΕ δεν έχει κάνει μέχρι στιγμής κάτι που να την διαφοροποιεί ριζικά από την κυνική και επικίνδυνη πολιτική των Τραμπ και Πούτιν. Λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια για το κλίμα, μια κυρίως διακηρυκτική ευαισθησία όπως τώρα για τους Κούρδους, αυτά. Δεν μπορεί και περισσότερα έτσι λειψή πολιτικά που είναι. Αυτό λοιπόν πρέπει να το αλλάξουμε.
Προσωπικά δεν ψηφίζω στις αμερικανικές εκλογές ώστε να συμβάλλω να εκλεγεί η Γουώρεν. Στην Ελλάδα και στην ΕΕ θα κάνουμε ότι μπορούμε. Οι Κούρδοι σίγουρα συγκινούνται από τις διαδηλώσεις μας αλλά θα χρειάζονταν περισσότερο μια ισχυρή διεθνή παρουσία με προοδευτικό προσανατολισμό. Αλλιώς οι λαοί του πλανήτη θα κρέμονται από τα τηλεφωνήματα του Τραμπ και του Πούτιν.
κουτι πανδωρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου