του Βασίλη Πάικου
Δεν είναι μονάχα ότι μεγαλουργεί η αρπακολλατζίδικη διαχείριση πραγμάτων και καταστάσεων. Είναι, προπάντων, ότι λοιδορείται με πρωτοφανή κυνισμό ο λαός ο οποίος, πριν από δυόμισι μόλις μήνες, αποφάσισε να εμπιστευτεί ετούτη την κυβέρνηση.
«Εγχειρίδιο κατάρτισης προϋπολογισμού για έναν νεοφιλελεύθερο υπουργό» συνέγραψε και δημοσίευσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Με τον ευφάνταστο κεντρικό τίτλο «Πόσα να βάλω; Όσα λείπουν», ο τέως υπουργός Οικονομικών, μ’ εκείνο το εντελώς προσωπικό του χιούμορ, τα λέει όλα σχετικά με τη λογική αλλά και την τεχνική κατάρτισης του σχεδίου προϋπολογισμού του 2020, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Εκεί όπου δεν είναι μονάχα ότι μεγαλουργεί η αρπακολλατζίδικη διαχείριση πραγμάτων και καταστάσεων. Είναι, προπάντων, ότι λοιδορείται με πρωτοφανή κυνισμό ο λαός ο οποίος, πριν από δυόμισι μόλις μήνες, αποφάσισε να εμπιστευτεί ετούτη την κυβέρνηση...
Δεν ήταν παρά τον περασμένο Ιούνιο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλούσε για ανάπτυξη 4%. Υποσχόμενος ότι θα την φέρει για λογαριασμό των Ελλήνων, ως ο μόνος ικανός να το πετύχει. Ε, λοιπόν, τώρα, μετά τέσσερις μόλις μήνες, ο επί των Οικονομικών υπουργός του προβλέπει ανάπτυξη 2,8% για το 2020. Και, εδώ που τα λέμε, κάτσε να την δούμε κι αυτήν.
Αποκαλυπτικός εφ’ όλης της ύλης ο πρώτος προϋπολογισμός της κυβέρνησης της Ν.Δ. Το προσχέδιό του έστω, το ήδη κατατεθέν. Αποκαλυπτικός ως προς την -απολύτως συνειδητή- προεκλογική εξαπάτηση των Ελλήνων πολιτών από τη Ν.Δ. Αποκαλυπτικός και ως προς το βαθύ ιδεολογικό στίγμα της πολιτικής αλλά και των απώτερων επιδιώξεων της παράταξης που σήμερα κυβερνά. Με την ταξική μεροληψία, εν προκειμένω, ορατή διά γυμνού οφθαλμού. Ταξική μεροληψία υπέρ των ισχυρών, εννοείται, αλίμονο...
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Πέραν της ομολογημένα πλέον κουτσουρεμένης αναπτυξιακής προσδοκίας, ακυρώνεται στην πράξη, για την πλειονότητα των πολιτών, η εξαγγελθείσα μείωση του ΕΝΦΙΑ. Καθώς επεκτείνονται οι αντικειμενικές αξίες σε 7.000 περιοχές της χώρας. Δίχως τα σχετικά να εγγίζουν τους μεγαλοϊδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας, οι οποίοι έχουν ήδη υπερβολικά ελαφρυνθεί.
Κι από την άλλη, πάει περίπατο η επαγγελθείσα μείωση στο 50% (από το 100%) της προκαταβολής φόρου. Όπως και η κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης. Κι αυτή πάει περίπατο. Και βέβαια, ούτε κουβέντα για τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων από το 3,5% στο 2,5 %, κατά πώς μας παραμύθιαζαν προεκλογικά. Είπαμε, από το 2021 και βλέπουμε...
Από τους πολλούς στους λίγους...
Κάπου ένα δισ. ευρώ δημοσιονομικό κενό διέγνωσαν ως γνωστόν οι θεσμοί κατά την τελευταία μεταμνημονιακή αξιολόγηση. Κι άντε να δούμε πώς θα μαζευτεί. Όχι βέβαια από περιορισμό τού μόλις οικοδομηθέντος υπερσπάταλου «επιτελικού κράτους» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτού του «επιτελικού κράτους» που, σύμφωνα με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς, θα κοστίσει σε βάθος τετραετίας κάπου 40 εκατομμύρια ευρώ πλέον του κόστους του αντίστοιχου «κράτους» του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε, ασφαλώς, από μερική έστω ανάκληση των υπερβολικών φοροελαφρύνσεων της μεγάλης επιχειρηματικότητας.
Εκεί όπου θριαμβεύει η πολιτική χρηματοδότησης της ελάφρυνσης των επιχειρήσεων από τους υπόλοιπους φορολογουμένους. Κι εδώ βλέπουμε ενώπιόν μας, από άλλη οπτική, τη θεωρία «των λίγων και των πολλών». Καθώς βρισκόμαστε μπροστά σ’ έναν καθαρό μηχανισμό αναδιανομής πλούτου από τους πολλούς ασθενέστερους στους λίγους οικονομικά ισχυρούς.
Κάπου ένα δισ. ευρώ λοιπόν το δημοσιονομικό κενό, κι ας βρήκαν ετούτοι εδώ τα ταμεία γεμάτα από τον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι ώστε να μπορούν με την άνεσή τους να κάνουν τώρα παιχνίδι, το δικό τους, εκείνο της ως άνω περιγραφομένης κατεύθυνσης παιχνίδι. Και μην εκπλαγείτε καθόλου αν δούμε οσονούπω, για την όπως-όπως κάλυψη του κενού, να πέφτει στο τραπέζι και η αλήστου μνήμης φορολογική «περαίωση».
Εκεί όπου οι φοροφυγάδες την σκαπουλάρουν μ’ ένα εύκολο για κείνους χαράτσι. Ενώ οι συνεπείς φορολογούμενοι εκβιάζονται να αποδεχτούν κι εκείνοι το χαράτσι, προκειμένου να γλιτώσουν από ανεπιθύμητους ελέγχους, από τους οποίους ποιος ξέρει τι μπορεί να τους ξημερώσει. Το δημοσιονομικό κενό, η προσπάθεια συμμαζέματος του οποίου θα επιβαρύνει, κατά πάσαν λογική πρόβλεψη, και το κοινωνικό κράτος. Ή ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτό.
Με πρώτα-πρώτα θύματα, όπως πάντα, τους τομείς της Υγείας και της Παιδείας. Διαφορετικά, κι αυτό ακόμη το μίζερο 2,8% της ανάπτυξης δεν βγαίνει με τίποτα. Ενώ μάλλον θα πρέπει να ξεχάσουμε και την προβλεπόμενη, με βάση τη σχετική νομοθετική ρύθμιση του ΣΥΡΙΖΑ, σταθερή αύξηση του κατώτατου μισθού...
Θυμάστε όλοι, φαντάζομαι, τη μόνιμη και επί παντός προπαγανδιστική καραμέλα της πάσης Δεξιάς, περί των «αριστερών ιδεοληψιών» του Αλέξη Τσίπρα. Ε, λοιπόν, τώρα, με το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2020, έχουμε ολοκάθαρη μπροστά μας τη βιτρίνα των «ακροδεξιών από τη μια, των νεοφιλελεύθερων από την άλλη ιδεοληψιών» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Εκεί ακριβώς που η πολιτική αναξιοπιστία συνταιριάζει μια χαρά με την πολιτική αναξιοπρέπεια...
left
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου