του Κώστα Κάππα
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος: ΦΕΚ Τ. Α’ 145/30.09.2019, σελ. 3477.
Με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) και με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, εν μια νυκτί, η κυβέρνηση καταργεί τον αυτοδιοίκητο χαρακτήρα του ΚΕΘΕΑ, διορίζοντας και τα επτά μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του. Σαν το “μαύρο” στην ΕΡΤ. Βράδυ, απότομα και αθόρυβα. Το μόνο που ακούγεται είναι οι αναστεναγμοί ανακούφισης από τον αστικό τύπο για το “βαρίδι” που πετάχτηκε. 37 χρόνια υποδειγματικής εθελοντικής λειτουργίας του Οργανισμού και δημοκρατικής επιλογής των οργάνων διοίκησής του απαξιώνονται, με άμεσα και μελλοντικά θύματα τα ίδια τα παιδιά μας.
Το κτίσιμο μιας κοινωνίας–ζόμπι, υπάκουης στο Σύστημα και ευτυχισμένης στην δυστυχία της, γίνεται τούβλο–τούβλο εδώ και χρόνια. Αποσύνδεση σπουδών από δουλειά, σταθερός εφεδρικός στρατός ανέργων, ανώνυμο week-end sex, φαντασιακός κόσμος Facebook, μοναδικός σύντροφος το κινητό και πάνω απ’ όλα απενεχοποιημένο αλκοόλ, υπνωτικά, χασίσι και πρέζα.
Φρόντισαν πρόσφατα όλοι οι πρόθυμοι αστοί πολιτικοί (σε πλήρη αντίθεση με τους γνώστες επιστήμονες του χώρου), να μας πείσουν για το “δικαίωμα των προσωπικών επιλογών του ατόμου” (έτσι βάφτισαν την αυτοκαταστροφή) και την “ασημαντότητα του προβλήματος”. «Ας πάρουν χάπια μεθαδόνης όσοι θέλουν να απεξαρτηθούν. Όσοι δε από τους υπόλοιπους παρεκτραπούν και ενοχλήσουν τους χρηστούς πολίτες, αφού το Κράτος τους παρέχει (ή ανέχεται) ναρκωτικό, κατάλληλους χώρους να τρυπηθούν και καθαρές ενέσεις, έ τότε, δεν υπάρχει δικαιολογία, θα τιμωρηθούν!”.
Και το ΚΕΘΕΑ; “Το ΚΕΘΕΑ κοστίζει. Ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, γιατροί, άλλο προσωπικό, κτίριο, μακρόχρονη θεραπεία, κ.ά. Δεν μας ενδιαφέρει εάν αυτά τα παιδιά μπορούν να επανέλθουν στην κοινωνία η οποία τους ξέβρασε. Δεν μας ενδιαφέρουν οι λόγοι που κατέληξαν στη δόση. Δεν μας ενδιαφέρει ακόμα–ακόμα και εάν είναι τα ίδια μας τα παιδιά, εμάς των αστών. Το διακύβευμα να φτιαχτεί μια γενιά υποτονική, υπάκουη και χειρίσιμη για να προστατευτούν τα γενικότερα συμφέροντά μας είναι απείρως σπουδαιότερο από τα αναλώσιμα τέκνα κάποιων από εμάς”.
“Ας γίνουν ζόμπι τα πάντα. Ας γίνει ζόμπι η υγεία μας, το νερό που πίνουμε, ο αέρας που αναπνέουμε, η θάλασσα και ο ουρανός. Ας γίνει ζόμπι το όνειρο, ο έρωτας, η δουλειά μας, η Δικαιοσύνη και ο Νόμος. Ας γίνει ζόμπι το Παιδί, ειδικά στην περίπτωση που είναι ανήσυχο, ευάλωτο αλλά με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων αυτών, κάντε ζόμπι και τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε ναρκέμπορους και πλύστρες εγκεφάλων με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, κάντε ζόμπι στο φινάλε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε." (παραφράζοντας τον José Saramago).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου