Τα υπέροχα αυτά πολιτικά υποκείμενα ήρθαν από την ουσία της γνώσης και αποδόμησαν τη σοβαροφάνεια αυτού που τους περιβάλλει.
του Αντρέα Βάγια
Δε λειτούργησαν τυχαία. Ήξεραν πού και τί κάνουν.
Δέκα παρ' ολίγον «στρατιωτάκια» όπως οι ίδιες σχολιάζουν, μ' ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής πολιτικού κειμένου εξήγησαν ακριβώς τους λόγους της παρέμβασης και του τρόπου που επέλεξαν να σχολιάσουν το στρατιωτικό καθεστώς που τους περιβάλλει.
Η ιστορία που σήμερα κατακλύζει τα ΜΜΕ, η ιστορία των δέκα κοριτσιών έκαναν πνεύμονες να φουσκώνουν, η ιστορία τους που γέμισε κόσμο με την ανάσα ελευθερίας από το θάρρος τους να σατιρίσουν, με το δικό τους τρόπο, τις στρατιωτικού τύπου αναχρονιστικές διαδικασίες που υπόκεινται στο πλαίσιο της εκπαίδευσής τους.
Ήξεραν ακριβώς τι έκαναν. Ήθελαν να προκαλέσουν και το κατάφεραν εξαιρετικά. Γιατί η ουσία της πρόκλησης έγκειται στο πόσο η ίδια η πράξη καταφέρνει να προβάλλει και να προσβάλλει αυτά με τα οποία καταπιάνεται.
Όχι, αν ήταν λιγότερο προκλητικές, αν δεν είχαν «προσβάλλει» το δήθεν κοινό αίσθημα, σήμερα θα μιλούσαμε για μια χλιαρή και ανεπιτυχή παρέμβαση. Τα υπέροχα αυτά πολιτικά υποκείμενα λειτούργησαν ακριβώς όπως κάνουν ιστορικά οι μειοψηφίες που ταράζουν με τη στάση τους, το κυρίαρχο.
Επέλεξαν στο πιο πολωμένο κλίμα των τελευταίων χρόνων, ύστερα από όλα αυτά τα καθημερινά σημάδια οπισθοδρόμησης που ορθώνονται στην καθημερινότητα από την παλινόρθωση ενός χριστιανοπατριωτικού συνονθυλεύματος που μυρίζει ναφθαλίνη, να βγουν μπροστά και να το κατατροπώσουν.
Και ήρθαν με βαθιά γνώση της σάτιρας αλλά και της ιστορίας. Διεμβόλησαν με όρους ουσιαστικής γνώσης. Χρησιμοποίησαν το silly walk των σπουδαίων Monty Python, το οποίο μόνο «χαζούλι» δεν είναι καθώς ενσαρκώνει τα μόνιμα ψυχικά τραύματα τα οποία δημιούργησε στους στρατιώτες του ο Α' Παγκοσμίου Πόλεμου ο τρόμος της οβίδας των χαρακωμάτων του θανάτου και του πολέμου γενικότερα. Με αυτή ακριβώς την επιλογή έδειξαν πόσο καλά γνωρίζουν την ουσία της ιστορίας και όχι την αποστήθιση του χασμουρητού που προσφέρει ο τρόπος διδασκαλίας της ιστορίας από το εκπαιδευτικό σύστημα και την ενήλικη συντηρητική κοινωνία. Άλλο τιμή στην αντίσταση και άλλο στρατιωτικού τύπου τιμές με το ζόρι. Γιατί πολύ απλά κανένα ιστορικό υποκείμενο δε θα ήθελε μάλλον να αντιμετωπίζεται ως γραφική φιγούρα που οι νέοι άνθρωποι του φέρονται με σεβασμό, παρά μόνο με θάρρος, οικειότητα και ειλικρίνεια.
Κι όλα αυτά, γιατί δεν υπάρχει οτιδήποτε πιο ζωντανό - στην ουσία του, όχι χαζοαισιόδοξο αλλά σίγουρο για την υπέροχη κατάσταση της ύπαρξης - απ' όταν ενσαρκώνεται από τους πρώτους καταπιεσμένους του κόσμου, δηλαδή ηλικιακά τους μαθητές, οι οποίοι αν και στοιβαγμένοι σ' ένα αυταρχικά δομημένο περιβάλλον όπως αυτό του σχολείου και της οικογένειας καταφέρνουν να μιλήσουν με το δικό τους λόγο και τρόπο.
Όπως περιγράφουν στο κείμενό τους, «υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως, γιατί πλέον δε μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.... Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για "προβληματικά παιδιά". Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων. Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. Τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.
Σαν να εμπνεύστηκαν από τα λόγια του Γιάννη Αγγελάκα και τις σπουδαίες Τρύπες, όταν τραγουδούσαν, «Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα και με μίσησαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού». Δόμησαν τη δική τους αλήθεια και έκαναν την υποκριτική κοινωνία τους να τρέμει.
ΥΓ. Το 1995, δυο μέρες μετά την απόφαση της Πρυτανείας να επιτρέψει την παραβίαση του ασύλου, με την εισβολή των ΜΑΤ στο Πολυτεχνείο με αποτέλεσμα το σπάσιμο της κατάληψης, τη σύλληψη πάνω από 650 ατόμων, την καταγραφή και την παραπομπή τους σε μαζικές δίκες, ώστε να δοθεί τέλος στις συγκρούσεις αστυνομίας και διαδηλωτών ο σπουδαίος Βασίλης Διαμαντόπουλος είχε τοποθετηθεί μεταξύ άλλων και για το συμβολικό κάψιμο της ελληνικής σημαίας.
Ο ηθοποιός είχε πει: «Αυτό που συμβολίζει είναι ένα σύμβολο. Είναι ένα πανί που το έδωσαν σ' έναν ράφτη και που το ‘ραψε καταλλήλως και δεν έχει καμία παραπέρα σημασία. Εκείνο που έχει τεράστια σημασία είναι αυτό που υπάρχει πίσω από το σύμβολο. Συμβολίζει μία κοινωνία πολιτισμένη που ξέρει τους στόχους της, μια κοινωνία αποφασισμένη να ορμήσει, να αγωνιστεί. Αυτό, ναι. Το σέβομαι και το προσκυνώ. Αλλά αυτό το πανί που κάψανε, καλά κάνανε και το κάψανε. Γιατί αυτό το πανί αντιπροσωπεύει μια σαπίλα σήμερα. Να διώξουμε τη σαπίλα πρώτα»....
Ίσως αν έβλεπε αυτή την υπο-κριτική παρέμβαση, θα γελούσε περήφανα...
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου