Φαντάσου να πρέπει να διαχειριστούν και καμιά πιο σοβαρή κρίση

του Πέτρου Κατσάκου

Απολαμβάνοντας τη ζωή μέσα στο ενυδρείο της κοινωνικής και πολιτικής κανονικότητας που τα επιτελικά ΜΜΕ με επιμέλεια νυχθημερόν φιλοτεχνούν είναι απολύτως κατανοητός ο πανικός που πέφτει στο σύστημα εξουσίας ακόμη και για «πταίσματα» που για τον έναν ή τον άλλο λόγο καταφέρνουν τελικά να περάσουν από το ενημερωτικό πλέγμα της κυβερνητικής προστασίας.

Ήταν αρκετό το γεγονός της αστυνομικής επέμβασης σε δύο αθηναϊκούς κινηματογράφους για τη «σύλληψη», μετά από καταγγελία, ανηλίκων που έβλεπαν τον «ακατάλληλο» "Τζόκερ" για να πέσει ένας άνευ προηγουμένου πανικός στο κυβερνητικό αλλά και στο επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης.

Άμαθοι, βλέπεις, σε περιπτώσεις ενοχλητικών ειδήσεων που δεν μπορούν να φιλτραριστούν εν τη γενέσει τους και διαισθανόμενοι τον κίνδυνο να εισπράξουν όλοι τον αρνητικό απόηχο μιας αστυνομικής επιχείρησης που μυρίζει σκοταδισμό από χιλιόμετρα μακριά, επιδόθηκαν από το βράδυ της Κυριακής σε μια ερασιτεχνικού τύπου επιχείρηση damage control μέσω Διαδικτύου.

Αρχικώς έβαλαν λυτούς και δεμένους να υποβαθμίσουν ψευδώς το γεγονός με ιστορίες για αγρίους με χωρισμένα ζευγάρια που αλληλοκαρφώνονταν στην αστυνομία. Αφού είδαν πως αυτή η τακτική δεν αποδίδει και η κατακραυγή στα social media όλο και μεγάλωνε, έβγαλαν τη Δευτέρα το πρωί στη γύρα τις δυνατές υπογραφές των "γαλάζιων" κονδυλοφόρων, που άρχισαν να πουλάνε το αφήγημα περί νομιμότητας και υπακοής στους κανόνες για να μην επιστρέψει η χώρα στην ανομία των «συριζομαδούρων».

Κι εκεί ήταν που τους το χάλασαν ο Χρυσοχοΐδης και η Μενδώνη με τα tweet που ήρθαν και αποκάλυψαν το μέγεθος του πανικού ενός συστήματος που, άμαθο στα δύσκολα της επικοινωνίας, πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό και οι υπουργοί έτρεχαν να βγάλουν την ουρά τους έξω από την ιστορία κάνοντας την κατάσταση ακόμη πιο κωμικοτραγική.

Το αποτέλεσμα ήταν αφενός να θυμίσουν σε μια μερίδα της κοινής γνώμης γεγονότα, αντιλήψεις και πρακτικές άλλων εποχών και αφετέρου να ρεζιλευτούν στα μάτια της νέας γενιάς που αδυνατεί να αντιληφθεί πώς είναι δυνατόν τα δεκαεπτάχρονα να μπορούν να ψηφίζουν, αλλά να μην μπορούν να παρακολουθήσουν μια κινηματογραφική ταινία.

Και αντί να βγουν εξαρχής και να πουν "παιδιά, συγγνώμη" λάθος που μας έχει ξεφύγει ένας νόμος του 1937 και θα κάτσουμε τώρα να τον αλλάξουμε χάθηκαν κάπου στα όρια της φαιδρότητας και της αυτογελοιοποίησης.

Φαντάσου να πρέπει να διαχειριστούν και καμιά πιο σοβαρή κρίση...

αυγη