3Π (Παραπλάνηση, Προπαγάνδα, Παραπληροφόρηση)

Ποτέ άλλοτε μια κυβερνητική πλειοψηφία δεν είχε τόσους πολλούς εκλεγμένους προπαγανδιστές που -εν μία νυκτί- μεταπήδησαν από την «μαχόμενη δημοσιογραφία» στην Εθνική αντιπροσωπεία.

του Θύμιου Γεωργόπουλου

Σε όλη την προ του εκλογών περίοδο, κυρίως δε στο διάστημα μεταξύ της κάλπης των Ευρωεκλογών και της αντίστοιχης των Εθνικών, το μότο της ΝουΔου ως προς την αποσαφήνιση των θέσεων της για τα μείζονος σημασίας θέματα ήταν ταυτόσημη με την ανάλογη του Αμερικανού Οικονομολόγου Alan Greenspan: 

“Νομίζω πως πρέπει να σας προειδοποιήσω: Αν τυχόν φανεί ότι είμαι απολύτως σαφής, πιθανότατα θα έχετε παρανοήσει αυτά που σας είπα”. Αμέσως μετά τις εκλογές και αφού ο στόχος της παραπλάνησης είχε επιτευχθεί, συνάμα δε με τον πλήρη έλεγχο όλων των φορέων –δημόσιων και Ιδιωτικών- ενημέρωσης, το μότο της κυβέρνησης πλέον διαφοροποιήθηκε, ταυτιζόμενο αυτή τη φορά με την αντίληψη του Καναδού μεγαλοεκδότη Roy Thomson: “Όσον αφορά τα άρθρα της εφημερίδας, πρόκειται για τα κομμάτια που μπαίνουν ανάμεσα στις διαφημίσεις.”

Αν το φαινόμενο όχι μόνο της απουσίας κάθε ενημέρωσης, αλλά της άγριας παραπλάνησης, της απόλυτης στρέβλωσης και της καθολικής παραπληροφόρησης  που παίρνει την μορφή προπαγανδιστικού σκοταδισμού, δεν ήταν άκρως επικίνδυνο, ως καθεστωτική αντίληψη, τότε θα περιοριζόμαστε στην γελοιότητα του πράγματος που προσπαθεί να μας πείσει ότι (για παράδειγμα) «τα παρατράγουδα» της Αννίτα Πάνια είναι η κορυφαία εκπομπή για τον σύγχρονο Ελληνικό πολιτισμό.  

Σίγουρα η πολιτική έχει ανάγκη την επικοινωνία, για την αποτελεσματικότερη εφαρμογή της για την απόδοση μέτρων, που θα βελτιώσουν την ζωή και την καθημερινότητα των πολιτών.

Όμως, όσες φορές η επικοινωνία ταυτίζεται με την πολιτική πράξη, ή –πολύ περισσότερο- όταν προηγείται της λήψης πολιτικών αποφάσεων, λειτουργεί ως παραπλανητικός καθρέφτης για την εξυπηρέτηση στενών ιδιωτικών συμφερόντων που καταβαραθρώνουν την κοινωνία.

Η αντίληψη της ΝουΔου για την προτεραιοποίηση  της επικοινωνίας έχει τόσο πολύ εμποτίσει την σκέψη τους, ώστε ο αρχηγός Κ. Μητσοτάκης στην 82η ΔΕΘ (ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης) παραδέχτηκε κυνικά -σε ερώτηση δημοσιογράφου- ότι “με ενδιαφέρει η επικοινωνία και όχι η ουσία”, και βέβαια φρόντισε μετά την ανάδειξη του στην πρωθυπουργία να μετουσιώσει σε κορυφαία πολιτική πράξη αυτήν του την αντίληψη.

Πιστός στο δόγμα ότι «τα μπουκωμένα στόματα δεν μπορούν να μιλήσουν και τα λιγδιασμένα χέρια δεν μπορούν να γράψουν», φρόντισε (από την αρχή της αρχηγίας του) ώστε στρατιές προπαγανδιστών με τον μανδύα του δημοσιογράφου, έως και την παραμονή που έκλεισαν οι λίστες των υποψηφιοτήτων (που συμπεριέλαβαν, καμιά 60αρια από αυτούς, ως υποψήφιους εθνοσωτήρες) να κατακεραυνώνουν με βάση το «ρεπορτάζ» την κυβέρνηση των «ολετήρων», αδιαλείπτως, με φωνές, ύβρεις και κατασκευασμένα «νέα», που αναβίωναν τις κορυφαίες ιστορικές προβοκάτσιες όπως το φασιστικής έμπνευσης «Σαμποτάζ του Έβρου» του Γ. Παπαδόπουλου ή  την «Νύχτα των Κρυστάλλων» των Ναζιστών του Χίτλερ.

Το πρόγραμμα της ΝουΔου εκφωνούνταν καθημερινά, με καθολικό τρόπο, από τις καθεστωτικές δημοσιογραφικές ντουντούκες, ως αντικειμενική ενημέρωση. Το δημοσιογραφικό παρακράτος δεν λειτούργησε ποτέ κρυφίως και από το παρασκήνιο, αλλά ως επίσημος και κορυφαίος θεσμός προπαγάνδας του μιντιακού εσμού που κατακλύζει εδώ και πολλά χρόνια τον τόπο.

Ποτέ άλλοτε μια κυβερνητική πλειοψηφία δεν είχε τόσους πολλούς εκλεγμένους προπαγανδιστές που -εν μία νυκτί- μεταπήδησαν από την «μαχόμενη δημοσιογραφία» στην Εθνική αντιπροσωπεία.

Ποτέ άλλοτε μια κυβέρνηση δεν διέθετε την «στρατιά του Ρόμελ» στην υπηρεσία των 3Π (παραπλάνηση, προπαγάνδα, παραπληροφόρηση).

Και ποτέ άλλοτε πρωθυπουργός δεν διόρισε για σύμβουλο του ειδικό «Μαδουρολόγο»!!!

Όπως έλεγε και ο Eric Cantona, για τους δημοσιογράφους που τον ακολουθούσαν:

“Οι γλάροι ακολουθούν τις τράτες επειδή πιστεύουν ότι θα ρίξουν σαρδέλες στην θάλασσα.”

koutipandoras