Σε κάθε μέρος, αιώνια τώρα, οι ισχυροί προσπαθούν να ελέγχουν «τα πράγματα», ένας κανόνας που ποτέ δεν θα αλλάξει. Και σίγουρα το καταφέρνουν και θα συνεχίσουν να το καταφέρνουν, με διαφορετικό βαθμό επιτυχίας ανάλογα την οργάνωση της κάθε Κοινωνίας. Στην Ελλάδα χτυπήσαμε ρεκόρ στην επικράτηση της Διαπλοκής στον έλεγχο του Κράτους. Μια άπληστη, όπως όλες, Διαπλοκή που έπιασε τα κρίσιμα πόστα και κατάφερε να πλουτίσει εις βάρος των πολλών, οδηγώντας την χώρα στην καταστροφή.
του Γιώργου Φλωρά
Κλειδί στην επικράτηση της Διαπλοκής ήταν (και σε έναν βαθμό παραμένει) ο έλεγχος της Δικαιοσύνης. Και είναι κλειδί καθώς, στο τέλος της ημέρας, αυτό που ενδιαφέρει το λαμόγια δεν είναι παρά η αποφυγή της ποινικής του τιμωρίας. Τα σίδερα είναι αυτά που τρομάζουν κάθε γραβατωμένο και μη απατεώνα, μέλος της περίφημης Διαπλοκής. Να θυμίσω ότι σπουδαίος και τρανός μεγαλοεπιχειρηματίας πέθανε μόλις έγινε γνωστό ότι αυτός και οι συνεργάτες του επρόκειτο να οδηγηθούν στα σίδερα της φυλακής για την πολύκροτη υπόθεση στην Κύπρο.
Το να ελέγξεις την Δικαιοσύνη δεν σημαίνει ότι «πιάνεις» όλους τους Δικαστές και τους Εισαγγελείς. Η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι έντιμοι, οι λίγοι διεφθαρμένοι όμως έχουν μερικές φορές θέσεις κλειδιά, κατ’ επιλογή αυτών που τους διορίζουν.
Ελέγχοντας την Δικαιοσύνη απαίτησαν το ελεύθερο να κάνουν ότι τους γουστάρει και αν ποτέ ερχόντουσαν τα σκούρα ήξεραν που θα απευθυνθούν. Όχι φυσικά στους ίδιους τους Εισαγγελείς και Δικαστές αλλά στους Πολιτικούς τους προϊσταμένους. Σε αυτούς δηλαδή που αποφάσιζαν ότι θα τους προάγουν, θα τους τοποθετήσουν σε κρίσιμες θέσεις, θα τους εξασφαλίσουν για αυτούς και για τα παιδιά τους «τυχερά» κ.ο.κ.
Διόρισε για παράδειγμα ο κύριος Υπουργός Δικαιοσύνης τον τάδε Εισαγγελέα σε κρίσιμη θέση. Ερχόταν η επίμαχη υπόθεση του λαμόγιου για έρευνα από τον Εισαγγελέα. Σε ανοιχτή γραμμή με τον Εισαγγελέα άνθρωποι κοινής εμπιστοσύνης, μέσα από τον χώρο της Δικαιοσύνης. Άνθρωποι που πέρασαν πολλά από τα χρόνια τους να μπαινοβγαίνουν στα γραφεία Δικαστικών και Εισαγγελέων με διάφορες ειδικότητες (συνήθως άνθρωποι της Νομικής επιστήμης). Άνθρωποι που θησαύρισαν από την «μεσιτεία», που τα παιδιά τους διορίστηκαν σε θέσεις χρυσάφι, που έφτιαξαν σπιταρόνες πολλαπλάσιας αξίας από τα δηλωθέντα, αρχιλαμόγια του κερατά με άλλα λόγια, χρήσιμα στην Διαπλοκή.
Είναι εντυπωσιακό να ακούμε επανειλημμένα από τον Υφυπουργό Δικαιοσύνης κ. Παπαγγελόπουλο, απευθυνόμενος σε Βουλευτή του Κοινοβουλίου, πρώην Δικαστικό, την φήμη του πρώην Δικαστικού για το γεγονός ότι «ανακατευόταν πολύ σε διάφορες υποθέσεις». Κατηγορεί δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς ο Παπαγγελόπουλος τον πρώην Δικαστή ότι μαγείρευε υποθέσεις, υπερ της Διαπλοκής προφανώς, αλλά επί της ουσίας τίποτα.
Είχε λοιπόν πρόβλημα το λαμόγιο και ήξερε που θα πάει. Μια διαδρομή ήταν μέσα από το κόμμα της εξουσίας. Ξεκινούσε την διαδρομή από το γραφείο του κόμματος, από τον κομματάρχη επί των «δικαστικών» ζητημάτων. Εκεί κανονιζόταν το «αντίτιμο» της κάθε υπόθεσης. Γιατί προφανώς το λαμόγιο θα έδινε το μερίδιο και στους αρμοδίους για να καθαρίσουν. Το στέλεχος του κόμματος στην συνέχεια άρχιζε τις επαφές ώστε να σταματήσει η ενδεχόμενη δίωξη στο στάδιο της προκαταρκτικής εξέτασης. Κλασικό κόλπο του διεφθαρμένου Εισαγγελέα είναι η αρχειοθέτηση και μάλιστα «κατ’ άρθρο 43 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας». Τι σημαίνει αυτό με απλά ελληνικά; Ότι ο Εισαγγελέας διαπίστωσε από την πρώτη (και όχι σε βάθος) έρευνα που έκανε ότι είναι προφανώς ανυπόστατη η υπόθεση και κρίνει ότι δεν πρέπει να προχωρήσει. Ποιο είναι το μυστικό της αρχειοθέτησης με βάση το άρθρο 43; Ότι δεν μπορεί ο ενδιαφερόμενος να δει τα στοιχεία που ενδεχομένως εκτίμησε ο Εισαγγελέας και δεν μπορεί να κάνει προσφυγή κατά της απόφασης αυτής. Τέλος δηλαδή, θάψιμο η υπόθεση.
Αν η υπόθεση δεν σταματούσε στον Εισαγγελέα, είτε γιατί ήταν καραμπινάτη παρανομία, είτε γιατί ο Εισαγγελέας τελικά δεν έσκυβε στις απαιτήσεις της Διαπλοκής, άρχιζε η επόμενη προσπάθεια. Αν ο Εισαγγελέας ήθελε μεν αλλά δεν μπορούσε να την θάψει δε, ήταν χρήσιμος και έπαιρνε εύσημα, αν «έκρυβε» ενοχοποιητικά στοιχεία. Αν δηλαδή από τα 10 επιβαρυντικά για το λαμόγιο στοιχεία, εμφάνιζε τα 4 και για τα άλλα έκανε τουμπεκί.
Άλλο κόλπο του «κακού» Εισαγγελέα είναι το αόριστο Κλητήριο Θέσπισμα. Με τέχνη γράφει ένα κατηγορητήριο το οποίο δεν είναι επαρκές (βλ. Ψυχάρης) ώστε με βεβαιότητα να δώσει πάτημα στην υπεράσπιση να κερδίσει χρόνο ή ακόμα και την παραγραφή.
Πριν φτάσει η υπόθεση στο ακροατήριο, στόχος της Διαπλοκής είναι η καθυστέρηση. Κάθε μορφής καθυστέρηση είναι χρήσιμη, κάθε μέρα είναι κέρδος. Ειδικά αν υπάρχει εμπλεκόμενος στην υπόθεση που είναι κάτοικος εξωτερικού, εκεί η Διαπλοκή κάνει πάρτι. Μεταφράσεις, αδυναμία επίδοσης, καθυστέρηση επιστροφής τους επιδοτηρίου από το εξωτερικό κλπ. Για όλα υπάρχει πλάνο, λαδώνουν ακόμα και τον «ταχυδρόμο» του επιδοτηρίου για να καθυστερήσει.
Το επόμενο μεγάλο παιχνίδι είναι στο ακροατήριο. Ξεκινάει το κόλπο από τον επηρεασμό της Σύνθεσης του Δικαστηρίου. Γίνεται μάχη της Διαπλοκής για να είναι ο «δικός» μας άνθρωπος. Ασθένεια Δικαστών μετά τον διορισμό τους και αντικατάσταση από «φίλους» της Διαπλοκής είναι μια δοκιμασμένη συνταγή. Βασικός στόχος είναι η αθώωση. Δευτερεύων στόχος είναι η καταδίκη με ελαφρυντικά και η προσπάθεια να πέσει στα ελαφριά το λαμόγιο.
Σημαντικό βοήθημα στην Διαπλοκή είναι το γεγονός ότι οι αθωωτικές αποφάσεις δεν γράφονται και φυσικά δεν δημοσιεύονται. Αυτός ο παραλογισμός της Δικαιοσύνης, οι συνεδριάσεις να είναι Δημόσιες αλλά οι αποφάσεις κρυφές εξυπηρετεί σε μέγιστο βαθμό τα λαμόγια. Αθωώνεται το λαμόγιο και ουδείς μαθαίνει το σκεπτικό του Δικαστή.
Και μετά τον 1ο βαθμό εκδίκασης έχουμε το Εφετείο. Συνέχεια της μάχης και εκεί, φιλική σύνθεση Δικαστηρίου, καθυστέρηση κλπ. Αν χάσει και εκεί το λαμόγιο συνεχίζεται η μάχη στον Άρειο Πάγο. Στόχος όσο πιο αργά γίνεται η τελική τιμωρία και στα ελαφριά με κάθε θυσία.
Ο έλεγχος της Δικαιοσύνης είναι προφανής και στις περιπτώσεις της αδράνειας της Εισαγγελίας για αυτεπάγγελτη δράση. Όπως για παράδειγμα στην περίφημη υπόθεση με το ηχητικό του Σαμαρά (Παναθηναϊκάκιας). Μια καραμπινάτη ιστορία όπου, με βάση τα στοιχεία, υπήρχε ηχητικό παρακολούθησης του Πρωθυπουργού και ταυτόχρονα παράνομου ελέγχου της Δικαιοσύνης από τον Πρωθυπουργό. Δεν κινήθηκε φύλλο στην Δικαιοσύνη. Το προφανές είναι ότι ουδείς Εισαγγελέας τόλμησε να δώσει εντολή διερεύνησης εφόσον είδε ότι η Εισαγγελία Εφετών και η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου αδιαφόρησαν. Όταν τα κεφάλια δεν μιλάνε, καταλαβαίνουν οι ανά την Ελλάδα Εισαγγελείς ότι υπάρχει θέμα. Και φυσικά δεν ρισκάρουν το κεφάλι τους. Άλλωστε εχει γίνει επανειλημμένα γνωστή επίθεση ανωτάτων Εισαγγελικών λειτουργών σε ευσυνείδητους Εισαγγελείς που «τολμήσαν» να πράξουν το καθήκον τους (βλ. υπόθεση Αγγελής).
Συνεπώς κλασικές φράσεις του Έλληνα όπως «θα σε πάω στον Εισαγγελέα», «θα σε βάλω φυλακή», «όποιος έχει στοιχεία να πάει στον Εισαγγελέα» αποτελούν, δυστυχώς, γραφικότητα όταν αυτές αφορούν μέλη ή φίλους της Διαπλοκής. Και δυστυχώς οι λίγοι εντός της Δικαιοσύνης που αποτελούν καρκινώματα, παρότι σημαντική μειοψηφία, στιγματίζουν το σύνολο της Δικαιοσύνης με τα καμώματά τους. Και δεν φτάνει η αυτοκάθαρση της Δικαιοσύνης για να μας σώσει από τα λαμόγια εντός αυτής, δυστυχώς.
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου