Δεν μπαίνουν όλα στο ίδιο ζύγι…

Είμαστε υποχρεωμένοι, έχουμε την ιστορική ευθύνη να είμαστε απέναντι σε κάθε σύλλογο, οργάνωση ή κόμμα που αισθάνεται ότι απειλείται από μετανάστες και πρόσφυγες

Γράφει ο Μανώλης Καλουδάς

Αποκλείστηκαν από τον «τελικό» των γαλλικών προεδρικών εκλογών της 7ης Μαΐου τα δύο παραδοσιακά κόμματα της Γαλλίας, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και οι Ρεπουμπλικανοί. Η κόντρα για την προεδρία θα είναι μεταξύ του Εμανουέλ Μακρόν και της Μαρίν Λεπέν ή αν θέλετε του σύγχρονου φιλοευρωπαϊκού φιλελευθερισμού και της λαϊκής ακροδεξιάς.

Κάποιοι άλλοι αντιλαμβάνονται, δυστυχώς, διαφορετικά αυτή τη μάχη των δύο υποψηφίων και φυσικά των όσων εκφράζουν. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, για παράδειγμα, μίλησε για «δύο πολύ κακές επιλογές που δεν προοιωνίζουν τίποτα καλό για την Ευρώπη» και υπογράμμισε ότι «κάνουν λάθος αυτοί που προκρίνουν τη μια έναντι της άλλης».

Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή διάθεση να αποδώσουμε την παραπάνω θέση μόνο στην επικεφαλής της «Πλεύσης Ελευθερίας», μιας και υπάρχουν κι άλλες τέτοιες φωνές τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη, αναρωτιόμαστε πώς μπορεί η ακροδεξιά να εξισωθεί με οποιαδήποτε άλλο ιδεολογικό πολιτικό ρεύμα;

Αυτή τη στιγμή όποιος υποστηρίζει ελαφρά τη καρδία πως πρόκειται για δύο κακές επιλογές, ουσιαστικά μηδενίζει τους κινδύνους που ελλοχεύουν από την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων και την ενίσχυση των φασιστικών φωνών στην Ευρώπη. Δεν μπορεί η ακροδεξιά, ο φασισμός και ο ναζισμός να μπουν στην ίδια «ζυγαριά» με οποιαδήποτε άλλη πολιτική θέση.

Οι Γάλλοι δεν θα κληθούν να επιλέξουν την άλλη εβδομάδα μεταξύ δύο κακών επιλογών, όπως αρκετοί είπαν. Θα κληθούν να επιλέξουν μεταξύ του χείριστου και του λιγότερου κακού. Αυτή η θεωρία των δύο κακών, κατά τη θεωρία των δύο άκρων, ωφελεί μόνο την άνοδο του χειρότερου. Δηλαδή της Λεπέν. Δηλαδή της ακροδεξιάς και των όσων πρεσβεύει.

Είμαστε υποχρεωμένοι, έχουμε την ιστορική ευθύνη να είμαστε απέναντι σε κάθε σύλλογο, οργάνωση ή κόμμα που αισθάνεται ότι απειλείται από μετανάστες και πρόσφυγες που άφησαν τις πατρίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Επιβάλλεται να είμαστε αντίθετοι στην πολιτική των κλειστών συνόρων που επιθυμούν Λεπέν και διάφοροι άλλοι της συνομοταξίας της.

Δεν μπορεί ο Μακρόν που μιλά για «ανοιχτή Γαλλία, πιστή στις αξίες της», να είναι το ίδιο με τη Λεπέν που όλο το προηγούμενο διάστημα έκανε λόγο για «εθνική προτίμηση» και «μεταναστευτικό κίνδυνο». Δεν μπορεί αυτός που έχει την πόρτα του ανοιχτή στους πρόσφυγες να είναι το ίδιο με αυτόν που θέλει να βουλιάξει τις βάρκες τους.

Τελεία και παύλα…

Υ.Γ.: Αν θα έβγαινε ο Φιγιόν στη θέση του Μακρόν θα ήταν, άραγε, καλύτερα; Οι Γάλλοι θα βρίσκονταν μπροστά σε ένα πιο εύκολο δίλημμα;

altsantiri