Η συμπλήρωση 50 χρόνων από την εγκαθίδρυση της χούντας των συνταγματαρχών στην ταλαιπωρημένη από τα πολιτικά πάθη Ελλάδα δίνει αφορμές για να θυμηθούμε: Το πόσο λίγοι αντιστάθηκαν και πόσοι βολικοί μύθοι καλλιεργήθηκαν για τη δράση των στασιαστών.
Σχολιάζει ο Νίκος Γιαννόπουλος.
Μισό αιώνα μετά από την εγκαθίδρυση της πιο γελοίας χούντας της ευρωπαϊκής ιστορίας, οι μύθοι για την περίοδο της επταετίας εξακολουθούν να ζουν και να βασιλεύουν.
Εσχάτως μάλιστα, με την άνοδο της Χρυσής Αυγής, παλιά παραμύθια που νομίζαμε ότι είχαν μπει για τα καλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ήρθαν και πάλι στο προσκήνιο για να κάνουν ακόμα πιο τοξική τη δημόσια συζήτηση.
Επί χούντας λοιπόν, για τους σημερινούς νοσταλγούς των ημίτρελων του 1967, κοιμόμασταν με τα παράθυρα ανοιχτά και τις πόρτες ξεκλείδωτες, το δημόσιο χρέος είχε σχεδόν μηδενιστεί (!), η οικονομική ευημερία ήταν παρούσα και γενικώς οι Ελληνες περνούσαν υπέροχα και ανέμελα χρόνια υπό το στοργικό άγγιγμα του Γιώργου Παπαδόπουλου και της παρέας του.
Υπέροχα μα χοντροκομμένα ψέματα που στην εποχή των ψευδών ειδήσεων και της απίστευτης ακροδεξιάς προπαγάνδας γίνονται πιστευτά. Υπάρχουν άνθρωποι λοιπόν, ανάμεσά μας, που πιστεύουν όλα τα παραπάνω. Υπάρχουν επίσης και άνθρωποι του πνεύματος (τρομάρα τους) που αναμασούν όπως οι κατσίκες τα χορτάρια τέτοιες ιστορίες. Και τέλος υπάρχουν και αυτοί που ξεπλένουν. Με θαυμαστή συνέπεια και πολύ πυκνή βιβλιογραφία πλέον.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΟΧΗ
Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, οφείλουμε και μερικές παραδοχές τώρα που σιγά-σιγά τα πάθη της περιόδου γίνονται πιο εύκολα εξηγήσιμα. Τη χούντα των συνταγματαρχών, αυτό το θίασο που όταν δεν πρόσφερε ανείπωτο πόνο, προκαλούσε με μεγάλη άνεση γέλιο μέχρι δακρύων, ο Ελληνας την ανέχθηκε, αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα.
Εξαγοράστηκαν μ' ένα ωμό και κυνικό τρόπο συνειδήσεις με άδειες...ταξί, φορτηγών και πάσης φύσεως έργα, κυρίως αθλητικής υποδομής, που είχαν καθαρά επικοινωνιακό χαρακτήρα, ειδικά στην ελληνική επαρχία όπου τα νέα εκείνη την εποχή έφταναν με χαρακτηριστική καθυστέρηση. Ο κόσμος λοιπόν, που είχε κουραστεί από την όξυνση των πολιτικών παθών όλη την προηγούμενη περίοδο και από την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του... ρυθμιστή του πολιτεύματος “βασιλιά” Κωνσταντίνου, λούφαξε!
Εμειναν οι λίγοι, οι ασυμβίβαστοι, οι άνθρωποι με δημοκρατικές ευαισθησίες, όσοι δεν γούσταραν τέλος πάντων να διαφεντεύεται αυτή η χώρα από μία δράκα στρατιωτικών πολύ χαμηλού επιπέδου που το κύριο προσόν τους ήταν η σχέση τους με τον αμερικάνικο παράγοντα, ειδικά με την CIA. Aυτοί πράγματι και αντιστάθηκαν και βασανίστηκαν στα κολαστήρια της ΕΣΑ και όχι μόνο. Ηταν όμως ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ λίγοι. Τόσο λίγοι που η δράκα κυβέρνησε με άνεση και χωρίς μεγάλους πονοκεφάλους μέχρι το 1973 όταν άρχισε να σαπίζει εκ των έσω.
ΠΟΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; ΖΗΤΩ ΤΟ ΨΥΓΕΙΟ
Ο ελληνικός λαός, στη μεγάλη του πλειοψηφία, σιώπησε. Το γεγονός είναι αδιαμφισβήτητο, δεν επιδέχεται “ναι μεν, άλλα” όσο και αν κάποιοι σήμερα επιχειρούν να φορέσουν τη στολή του αντιστασιακού. Σιώπησε η μεγάλη μάζα του κόσμου όχι γιατί τρόμαξε αλλά γιατί εν έτει 1967 με τον πολιτισμό του ηλεκτρικού ψυγείου και της τηλεόρασης να κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος, οι περισσότεροι άρχισαν να συμπεριφέρονται ως αυτό που ήταν πραγματικά. Ως μικροαστοί δηλαδή, ως μικρονοικοκυραίοι που έβαζαν πάνω απ' όλα το συμφέρον τους.
Το 1967 δεν ήταν 1940. Ενα στοιχειώδες επίπεδο διαβίωσης είχε κατακτηθεί για τους περισσότερους. Η οικονομική ανάπτυξη από το 1949 και μετά δεν έλυσε φυσικά όλα τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας που παρέμενε εξαιρετικά εσωστρεφής και με μεγάλη εξάρτηση από το δανεισμό αλλά έφερε στα νοικοκυριά αγαθά που τουλάχιστον εξασφάλιζαν το βιοπορισμό. Η αστυφυλία προκάλεσε με τη σειρά της ένα μπουμ πληθυσμιακής έκρηξης στα μεγάλα αστικά κέντρα, κυρίως στην Αθήνα, που μετέβαλλε τους όρους του οικονομικού παιχνιδιού.
Υπήρχε, κοντολογίς, πλούτος που αν και δεν διαχεόταν στον πληθυσμό με δικαιοσύνη, ήταν ικανός να προκαλέσει εφησυχασμό και “μούδιασμα”. Οι χουνταίοι, με άκρως λαϊκίστικο τρόπο, συνέχισαν να κάνουν επίδειξη του πλούτου που “παρήγαγε” η χώρα για να εξασφαλίζουν επικοινωνιακά ερείσματα και κατάφεραν να πάρουν με το μέρος τους μεγάλο μέρος του πληθυσμού που έγραφε στα παλιά του παπούτσια το γεγονός ότι δεν είχε πληροφόρηση, ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί είχαν καταλυθεί βίαια και ΠΑΡΑΝΟΜΑ, ότι η χώρα είχε γίνει διεθνής περίγελος και παράδειγμα προς αποφυγή. Το τσουκάλι στην κουζίνα της ελληνίδας νοικοκυράς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γέμιζε. Και αυτό μετρούσε στο δικό τους το μυαλό.
Ποιος να δώσει τότε σημασία και από που να το πληροφορηθεί ότι το δημόσιο χρέος κάλπαζε λόγω του συνεχόμενου εξωτερικού δανεισμού (ξεπέρασε για πρώτη φορά τα 100δις δρχ), ότι ο πληθωρισμός υπονόμευε κάθε προσπάθεια σοβαρής ανάπτυξης ότι λίγες και εκλεκτές εταιρίες, από τις ΗΠΑ κατά κύριο λόγο, έπαιρναν τις μεγάλες δουλειές από το ελληνικό δημόσιο; Ολα αυτά δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία για το πόπολο.
ΟΙ ΥΠΕΡΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΣΑΝ ΤΗ ΜΙΣΗ ΚΥΠΡΟ
Ετσι λοιπόν η ελληνική κοινωνία, την ώρα που στην Ευρώπη και τον κόσμο αναπτυσσόταν ένα τεράστιο κίνημα αμφισβήτησης που κορυφώθηκε με τα γεγονότα του Μάη του 1968 στη Γαλλία (αλλά και με το Γούντστοκ στις ΗΠΑ ένα χρόνο αργότερα), κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Η ελληνική νεολαία άργησε να μπει στο παιχνίδι και να κατανοήσει ότι ο κόσμο της γύρω της άλλαζε. Το συνειδητοποίησε περίπου με πέντε χρόνια καθυστέρηση αλλά τουλάχιστον, με τη δράση της από τον Φεβρουάριο του 1973 και μετά, κατάφερε να περισώσει το γόητρό της και να επιταχύνει την πτώση του σάπιου καθεστώτος.
Να μην ξεχνάμε και αυτό, σήμερα ημέρα που είναι. Τα παιχνίδια των ακροδεξιών που κυβερνούσαν με την ισχύ των όπλων για επτά χρόνια, των υπερπατριωτών που δεν σήκωσαν μύγα στο σπαθί τους όταν μιλούσαν για την πατρίδα, στοίχισαν τη μισή Κύπρο αλλά και μερικές στιγμές αλήστου μνήμης. Με την πιο αστεία επιστράτευση όλων των εποχών κατάφεραν να εξευτελίσουν τον ελληνικό στρατό και να παραδώσουν το φιλέτο της κυπριακής γης στα τουρκικά στρατεύματα και στην μπότα των γειτόνων!
Εν έτει 2017 μάλιστα, νοσταλγοί και πολιτικοί απόγονοι του Παπαδόπουλου και του Πατακού ζητούν με θράσος να ανοίξει ο φάκελος της Κύπρου. Να ανοίξει λοιπόν για να έρθουν στο φως της δημοσιότητας όλες οι λεπτομέρειες της υπονόμευσης του Μακαρίου, της διάλυσης των ελληνοκυπριακών δυνάμεων στο νησί και της απαράδεκτης επιχειρησιακής ανετοιμότητας όταν ο τουρκικός στρατός πάτησε πόδι.
Κάτι τελευταίο. Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας οι χαμηλόβαθμοί αξιωματικοί, συνταγματάρχης ήταν ο Παπαδόπουλος και ταξίαρχος ο Πατακός, κατάφεραν να πιάσουν στον ύπνο τους στρατηγούς που υποτίθεται ότι ετοίμαζαν δική τους κίνηση υπό την ανοχή του “βασιλιά”. Και στο καταραμένο ξημέρωμα της 21ης Απριλίου του 1967 ο ... ρυθμιστής του πολιτεύματος συνελήφθη κοιμώμενος κατά κυριολεξία. Με τα βασιλικά ... σώβρακα τον βρήκαν οι στασιαστές στο Τατόι! Και εκείνος τι έκανε; Τους ανέχθηκε και όταν στη συνέχεια οργάνωσε το δικό του “κίνημα” γέλασε ο κάθε πικραμένος!
Επιμύθιο: Η χώρα αυτή, για να παραφράσουμε και λίγο το μέγιστο Βασίλη Ραφαηλίδη, ούτε χούντα ούτε βασιλιά της προκοπής μπορούσε να έχει. Τα πάντα έμελλε να έχουν μία γελοία απόχρωση, ένα άρωμα κωμωδίας που στο τέλος όμως γινόταν βαρύ και ασήκωτο δράμα. Σήμερα, 50 χρόνια μετά, κάποιοι νοσταλγούν εκείνη τη ματωμένη επιθεώρηση. Αν τους το επιτρέψουμε, μην έχετε καμία αμφιβολία ότι θα την επιβάλλουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Χρειάζεται λοιπόν εγρήγορση. Τα δικαιώματα και η δημοκρατία δεν είναι πράγματα δεδομένα.
http://www.contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου