της Ρίας Καλφακάκου
Η μεταπολίτευση βρήκε την ελληνική κοινωνία κουρασμένη έπειτα από 7 χρόνια στυγνής καταπίεσης, υποβάθμισης της πολιτικής ζωής, προβολής της αμάθειας και του ανιστόρητου ελληνοχριστιανικού ιδεώδους, μπολιασμένου με μεταλλαγμένο αρχαιοπρεπές μεγαλείο.
Μια κοινωνία ενοχική και ευγνώμων στα παιδιά της που διέρρηξαν την απάθεια της μακρόχρονης ανοχής σε μια απαίδευτη δράκα φασιστοειδών δικτατορίσκων, μια κοινωνία διψασμένη για δημιουργία, χαρά, νέες ιδέες, ελευθερία στη διαφωνία, διευρυμένη δημοκρατία.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που αναδείχτηκε στις σκληρές περιόδους της μετεμφυλιακής Ελλάδας, στηρίχτηκε από το παρακράτος και το παλάτι, κυβέρνησε με τη βοήθεια των πιο ακραίων κύκλων δωσίλογων και συνεργατών των Γερμανών, το 1974 ήρθε αποφασισμένος να κάνει σημαντικές πολιτικές τομές και να μείνει στην Ιστορία ως εθνάρχης και όχι ο πρωθυπουργός της Καρφίτσας, της βίας και νοθείας και της δολοφονίας του Λαμπράκη.
Ο λαός τού έδωσε όλη την εξουσία με 53%, για να διαλύσει τα οχυρά της χούντας αποτινάσσοντας το παρελθόν μιας ευτελιστικής 20ετούς πορείας διχασμού και φτηνής πατριδοκαπηλίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, και με μια Αριστερά διασπασμένη και με πολλαπλές αγκυλώσεις, ήρθε το ΠΑΣΟΚ και σάρωσε, με πρωτοφανή ποσοστά, που δεν οφείλονταν μόνο στην ιδιαίτερη προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και στην πολυπόθητη ανάγκη να τελειώσει η χρόνια εθνικόφρων καταπίεση, ανάγκη που βρήκε την έκφρασή της στο ευρηματικό σύνθημα «Αλλαγή» που επαγγελλόταν το νεοσύστατο κόμμα, ένα μείγμα Σοσιαλδημοκρατίας και απολυταρχισμού των σοσιαλιζόντων ηγετών σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική που ευδοκιμούσε τότε.
Πράγματι η Εθνική Αντίσταση αναγνωρίστηκε, ο διχασμός μετά τον Εμφύλιο ατόνησε, τα Πανεπιστήμια άλλαξαν, το απαρχαιωμένο Οικογενειακό Δίκαιο επιτέλους αναγνώρισε τα γυναικεία δικαιώματα, εργατικές διεκδικήσεις ικανοποιήθηκαν.
Ομως η βαθμιαία απροκάλυπτη ανάπτυξη και ανοχή μιας διαφθοράς, η οποία περίπου θεωρήθηκε δικαιωματική από πολλά «πράσινα» στελέχη που αναδείχτηκαν ελέω αρχηγού, οδήγησε σε πολιτικές αντιδράσεις και στον ιστορικό συμβιβασμό του 1989, όπου και γεννήθηκε ο Συνασπισμός, ο μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ.
Η επιδείνωση της υγείας και σε λίγα χρόνια ο θάνατος του Ανδρέα συνέπεσε με τη βαθμιαία μετάλλαξη της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, η οποία, σαν να ξέχασε την Ιστορία της, εγκατέλειπε βήμα βήμα την υπεράσπιση των κοινωνικών στρωμάτων που παραδοσιακά στήριζε και τη στήριζαν και σιγά σιγά «προσαρμοζόταν» έως ότου καταλήξει πριν από λίγα χρόνια να γίνει ένα παράδοξο αντίγραφο της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς. Σε εκείνη τη συγκυρία ο μορφωμένος, εξευρωπαϊσμένος, εκσυγχρονιστής Σημίτης αναδείχτηκε στον νέο ηγέτη ενός νέου ΠΑΣΟΚ.
Σε πολιτικό επίπεδο ήταν ένα κακέκτυπο του Μπλερ, δηλαδή των Σοσιαλδημοκρατών που αγκαλιάζοντας τον περίφημο εκσυγχρονισμό προσχωρούσαν στον νεοφιλελευθερισμό, γοητεύονταν από τις Σειρήνες των αγορών και του american dream, ξεκόβονταν από τις ρίζες τους και κοιτώντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη έβλεπαν ξαφνικά πως ταυτίστηκαν με τους παραδοσιακούς αντιπάλους τους της Δεξιάς και δεν προστατεύουν πια τους φτωχούς, αλλά τους λίγους, τους επονομαζόμενους άριστους.
Αναδείχτηκε σε αρχιερέα εξαπάτησης του λαού (ας θυμηθούμε πόσο σαφής ήταν η προτροπή να χάσει ο κόσμος τα λεφτά του στο Χρηματιστήριο), κλείνοντας τα μάτια (ή κλείνοντας το μάτι) στο ξεσάλωμα των ΠΑΣΟΚων που θεωρούσαν δικαίωμά τους να πλουτίσουν με κάθε μέσο.
Οταν είδε πως το παράκανε και η πολιτική του ήταν αδιέξοδη, με τη βοήθεια του «μαζί τα φάγαμε» Πάγκαλου παρέδωσε την εξουσία στον υιό Παπανδρέου.
Σήμερα ο απαξιωμένος πρώην πρωθυπουργός έρχεται να κάνει αισθητή την παρουσία του, να μαζέψει τα απομεινάρια του σοσιαλιστικού εκσυγχρονισμού ώστε να μπορεί να συγκυβερνήσει με μια κυβέρνηση Μητσοτάκη (που φαντάζεται πως θα έρθει) και να βοηθήσει τον αρχηγό μιας όλο και πιο ακραίας Δεξιάς και μιας εν δυνάμει συντηρητικής πλειοψηφίας, με τις οποίες νιώθει απολύτως συγγενής πολιτικά.
Διάφοροι τιμητές της μεταπολίτευσης, όπως πάλι ο Πάγκαλος που κλαψουρίζοντας πόσο τον δυσκολεύει ο ΕΝΦΙΑ, μια και έχει μεγάλη ακίνητη περιουσία, δίνει σοφές πολιτικές συμβουλές στους πεινασμένους, μα και τα νέα απαίδευτα φιντάνια σαν την ωραία ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, συντρέχουν όσο μπορούν σε αυτή την κατεύθυνση.
Οι δημοσκοπήσεις -αμφίβολης αξιοπιστίας ούτως ή άλλως, αυτό το ξέρουμε όλοι- δείχνουν έναν λαό απογοητευμένο και προβληματισμένο, καμιά φορά και θυμωμένο, γιατί η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν εκπλήρωσε ακόμα τις προσδοκίες του, που όμως δεν αγκαλιάζει τον Μητσοτάκη.
Κι αυτός ο έρμος, με όλα θεωρητικά υπέρ του, με κόσμο που σκέφτεται την αποχή ως έκφραση διαμαρτυρίας, με συσπείρωση 90% στο κόμμα του, με την ανάπτυξη να μην έχει δώσει ακόμα απτά αποτελέσματα, δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το δεδομένο 10ετίες για τη Δεξιά, κατώτατο κάποτε, «ταβάνι» τώρα, 30%.
Το κλείσιμο της αξιολόγησης και η μείωση της ανεργίας θα σημάνουν το τέλος κάθε ελπίδας για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για τη Ν.Δ., που η συνύπαρξη μεταξύ των κεντροδεξιών και ακροδεξιών στο εσωτερικό της βασίζεται μόνο στην προοπτική της εξουσίας.
Και επιτέλους θα εξαφανίσει ιστορικά τους διάφορους Μπλερ της Σοσιαλδημοκρατίας και στην Ελλάδα, όπως ήδη γίνεται στην Ευρώπη.
efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου