Συντάκτης: Τάσος Παππάς
«Θεωρώ απολύτως φυσιολογικό ότι ζει και αναπνέει για να δει το παιδί του πρωθυπουργό. Είναι κάτι στο οποίο προσβλέπει. Και είναι κάτι στο οποίο θα προσέβλεπε οποιοσδήποτε γονιός έβλεπε το παιδί του στο κατώφλι μιας μεγάλης διάκρισης, όποια και αν ήταν αυτή» είπε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης για τον πατέρα του στη συνέντευξή του στο «Κρήτη TV».
Ετσι είναι. Εχει δίκιο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ολοι οι γονείς θέλουν να δουν τα παιδιά τους να πετυχαίνουν στη ζωή τους και να τα πηγαίνουν καλύτερα απ’ αυτούς.
Ενίοτε βεβαίως ασκούν αφόρητη πίεση, με συμβουλές, προτροπές και σφιχτή καθοδήγηση, ώστε να ακολουθήσουν, ακόμη και με το ζόρι, ακόμη κι αν δεν διαθέτουν τα απαραίτητα προσόντα, ακόμη κι αν οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές, τον δρόμο που εκείνοι (δηλαδή οι γονείς) πιστεύουν ότι είναι ο ενδεδειγμένος, υποτιμώντας όμως τις συνέπειες: προφανέστερη όλων είναι η σχέση εξάρτησης που στην ακραία εκδοχή της καθιστά το παιδί αιχμάλωτο στις επιδιώξεις των γονιών.
Εχω την αίσθηση ότι αυτή είναι η σχέση ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ο επικεφαλής της δυναστείας, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, εξακολουθεί να ασχολείται με τα του οίκου του, άρα και με τη διακυβέρνηση της χώρας.
Αλλωστε σ’ αυτόν χρωστάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης την υποψηφιότητά του για την αρχηγία της συντηρητικής παράταξης, κάτι που επιθυμούσε διακαώς και η Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά υποχρεώθηκε να υποχωρήσει μπροστά στην αποφασιστικότητα του πατέρα της.
Πιθανολογώ ότι ο εμπνευστής των τελευταίων κινήσεων του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ο πατέρας του. Είτε ρητώς (του το υπέδειξε) είτε εμμέσως (τον αντιγράφει). Αναφέρομαι κυρίως στην επιλογή του να εγκαινιάσει μια διαδικασία συνεννόησης με τα υπόλοιπα κόμματα, ώστε να εδραιωθεί η εντύπωση στην κοινωνία ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση απαιτεί εκλογές για να απομακρυνθεί η επικίνδυνη κυβέρνηση. Κάτι ανάλογο είχε δοκιμάσει ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας το 1989. Με επιτυχία αυτός τότε.
Εξηγούμαι: το 1989 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αξιοποίησε το γεγονός ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ασθενής και περικυκλωμένος από σκάνδαλα που ακουμπούσαν και τον ίδιο και επιχείρησε να οργανώσει ένα μέτωπο ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά με στόχο την ήττα του ΠΑΣΟΚ (κάποιοι ονειρεύονταν και τη διάλυσή του) και την πολιτική εξόντωση του Ανδρέα Παπανδρέου, του προαιώνιου αντιπάλου του.
Ικανός και έμπειρος πολιτικός, μέγας τακτικιστής, ανθεκτικός (είχε περάσει διά πυρός και σιδήρου και είχε αντέξει), οπορτουνιστής όποτε χρειαζόταν για να επιβιώσει, κατάλαβε ότι για να ευδοκιμήσει το σχέδιό του έπρεπε να κόψει όλες τις εναλλακτικές λύσεις στον εχθρό. Να μην του αφήσει καμία διέξοδο διαφυγής και να υποκύψει στο μοιραίο. Ξεκίνησε λοιπόν ένα επίμονο φλερτ με την ηγεσία της ιστορικής Αριστεράς.
Ηταν φιλικός στον δημόσιο λόγο του, αναγνώριζε τη συμβολή της Αριστεράς στην αποκατάσταση της δημοκρατίας, ανέδειξε, όπως η Αριστερά και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης της εποχής, ως μείζον θέμα την κάθαρση, διατυμπάνιζε ότι δεν υπήρξε ποτέ φανατικός αντικομμουνιστής (σωστό) και ισχυριζόταν πως χάρη σ’ αυτόν η Κρήτη δεν είχε εμπλακεί στον Εμφύλιο (σκαστή ιστορική ανακρίβεια). Η ρητορική του «έπεσε» σε εύφορο έδαφος.
Τα κόμματα της Αριστεράς ήταν ενοχλημένα από την αλαζονεία του ΠΑΣΟΚ (διάχυτη και αποκρουστική) και βαθιά προσβεβλημένα από τα μέσα που χρησιμοποιούσε συστηματικά και επί χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου για να λεηλατήσει το ακροατήριό τους και το στελεχικό δυναμικό τους, αποκρούοντας ταυτοχρόνως (στην πράξη, γιατί στα λόγια ήταν πολύ σπάταλος) κάθε πρόταση συνεργασίας.
Χαρακτηριστική ήταν η τοποθέτηση του Χαρίλαου Φλωράκη τον Ιούλιο του 1989: «Από το 1981 τους καλούσαμε να συνεργαστούμε και είπα σε μια συζήτηση που είχαμε: Μαζί χτυπούσαμε τα νταούλια, αλλά τον παρά ολόκληρο τον πήρε το ΠΑΣΟΚ».
Από τον ίδιο ηγέτη ήρθε και η δήλωση που εξωράιζε το παρελθόν του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ο «Εφιάλτης της Δημοκρατίας» σύμφωνα με τον Ανδρέα Παπανδρέου (λόγω της αποστασίας του 1965), ήταν για τον Χαρίλαο Φλωράκη «ένας σκληρός πολιτικά και ιδεολογικά αντίπαλος, ωστόσο έχει σημαντικά χαρίσματα. Το πρώτο είναι ότι σου λέει αυτό που σκέφτεται. Ο Μητσοτάκης δεν είναι αυτός που παρουσιάζει μια ορισμένη μερίδα του αστικού Τύπου» (ΕΡΤ 4-11-1989). Η συνέχεια είναι γνωστή.
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Μοιάζει το 2017 με το 1989; Οχι. Ούτε ο Τσίπρας έχει τα προβλήματα που είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου (ασθενής, καταβεβλημένος και εκτεθειμένος στα σκάνδαλα), ούτε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αναπτύσσονται φυγόκεντρες τάσεις όπως στο ΠΑΣΟΚ εκείνης της περιόδου, ούτε το ΚΚΕ είναι πρόθυμο να προσχωρήσει στη λογική του Κυριάκου Μητσοτάκη (άλλωστε το κόμμα επισήμως με αποφάσεις των οργάνων του έχει κρατήσει μεγάλες αποστάσεις από τις επιλογές του 1989), ούτε η Δημοκρατική Συμπαράταξη εμφανίζεται διατεθειμένη να υιοθετήσει τη γραμμή της Ν.Δ. (εξαιρούνται ορισμένα στελέχη της), ούτε τα σημερινά μέσα ενημέρωσης έχουν το κύρος και το εκτόπισμα που είχαν τότε (η αξιοπιστία τους έχει καταρρακωθεί), ούτε όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Αρα; Φαίνεται πως η Ιστορία δεν μπορεί να επαναληφθεί.
efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου