CSI Κολοπετινίτσας, βαθύ κράτος και επαγγελματισμός

της Έλλης Ζώτου

Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε συνδικαλιστή αστυνομικό να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που διακρίνεις φανερά ότι η άγρα ψήφων στις συνδικαλιστικές τους ενώσεις, χαϊδεύοντας αυτιά αστυνομικών που ουσιαστικά δημιουργούν πρόβλημα στους ίδιους τους αστυνομικούς, και η κακώς εννοούμενη «συναδελφική αλληλεγγύη»- που δυστυχώς βλέπουμε σε περιπτώσεις αστυνομικών αυθαιρεσιών- ζυγίζουν περισσότερο από τον επαγγελματισμό και το χτίσιμο μιας σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτών και αστυνομίας, ειδικά στη χώρα μας, δεδομένης της πρόσφατης πολιτικής μας Ιστορίας.

Αυτή η περίπτωση όμως είναι διαφορετική για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί η επίκληση από τους συνδικαλιστές αστυνομικούς των αστυνομικών εγχειριδίων και ότι «στην προσπάθεια χειροπέδησής του άσκησαν την απολύτως απαραίτητη βία», όπως ισχυρίστηκε ο πρόεδρος των αστυνομικών υπαλλήλων Αθηνών Δημοσθένης Πάκος, παραβλέπεται το ουσιώδες: ότι έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο αιμόφυρτο, παραπέοντα, ημιαναίσθητο, μισοπεθαμένο. Οι αστυνομικοί υποθέτουμε πως διαβάζουν τα εγχειρίδια, αλλά θα έπρεπε να μπορούν να εκτιμήσουν αν μπροστά τους έχουν έναν γερό άνθρωπο που αντιστέκεται ή τους τελευταίους σπασμούς της ζωής.

Επί των «επιχειρησιακών» τώρα. Στη χώρα που είδαμε τις δίκες της Ηριάννας, του Περικλή, του Τάσου Θεοφίλου, νέων ανθρώπων να οδηγούνται στις φυλακές με αμφιβόλου ποιότητας πειστήρια και δείγματα DNA, με αόρατους μάρτυρες που δεν καταθέτουν ποτέ στο δικαστήριο, οι συνδικαλιστές αστυνομικοί δεν μας είπαν αν τα αστυνομικά εγχειρίδια προβλέπουν επίσης ότι ο χώρος δεν αποκλείεται και ο αστυνομικός πιάνει με γυμνά χέρια πειστήριο, στην προκειμένη περίπτωση το μαχαίρι.

Και τώρα επί του πολιτικού. «Όλες οι αστυνομικές πρακτικές λένε το ίδιο πράγμα. Πάνε σε ένα συμβάν στο οποίο καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα άτομο οπλισμένο σε αμόκ. Αυτό τους λένε. Δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο. Για να χειροπεδηθεί αυτό το άτομο και να ασφαλιστεί, για να μην τραυματιστεί ο ίδιος ή διερχόμενος πολίτης ή οι ίδιοι, αυτή είναι η πρακτική και σε όποιον αρέσει. Δεν μπορεί να κρίνεται συνεχώς η δράση του αστυνομικού, που είναι συγκεκριμένη, με βάση την πολιτική ιδεολογία του καθενός που κυβερνάει» είπε προχθές ο Δ. Πάκος. Φυσικά, πότε μέχρι σήμερα, ποτέ με τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. δεν είχαμε ακούσει αστυνομικό να ξεστομίζει τέτοιο πράγμα. Πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διατύπωση, με ένα σαφές πολιτικό μήνυμα, που ουσιαστικά δηλώνει ότι «το κράτος είμαστε εμείς» και έρχεται και σαν συνέχεια των ανακοινώσεων των συνδικαλιστών τα τελευταία δύο χρόνια αλλά και των ψιθύρων τους στους διαδρόμους του αρχηγείου που συχνά λένε φωναχτά οι πολιτευτές της Ν.Δ. ότι «δεν αφήνουν την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της». Γιατί προφανώς θεωρούν πως η δουλειά της αστυνομίας κρίνεται μόνο από το βαθύ κράτος και κάπου εδώ πάνε περίπατο και τα αστυνομικά εγχειρίδια, και το σύνταγμα και άλλα χαριτωμένα.

Κι εδώ ερχόμαστε να πούμε «όχι, και σε όποιον αρέσει», αλλά όποιος κατάλαβε κατάλαβε...

avgi